My hell life

29:Nalaglag

Freya Pov

Nagising ako sa puting kwarto..Di pa ako patay dahil ramdam ko padin ang sakit ng damdamin ko...

Linibot ko ang mata ko..Nakita ko si mama,Daddy at jake..Si mama umiiyak si jake naka sabunot ang buhok...Si amdaddy naman nagpabalik balik ang lakad..

Inangat ni jaje ang ulo nya..Dun ko lang nalaman na umiiyak sya..

Kinapa ko ang tyan ko...Yung babby ko....

"Jake!Ang babby ko?"Gulat na tumingin silang lahat saakin..Isa isa silang lumapit saakin..

Hinawakan ni jake ang kamay ko..Ramdam ko ang mainit na luha sa kamay ko.

Baguguluhan ako..Ano bang nangyayari?

"Jake answer me...ang babby ko?"di sya sumagot...Tinignan nya lang ako at muli nanamang lumuha...

"Jake...Sige na sabihin mo na...Natatakot akk sa ginagaw mo...Sabihin mona..."

"W-wala na si babby..."nauutal nyang sabi...

Para akong binuhusan ng malamig na tunig sa narinig ko..Umupo ako...Tinignan ko ang tyan  ko..

Unti unting bumagsak ang luha ko...

Hindi..Wag kang iiyak nandito pa ang anak ko...Lalong lumakas ang iyak ko...Ayaw kong mabiwala...

"Hindi...Jake dont joke...it is not joke..say the truTH..."sigaw ko sa huling word...

"Im not frei..."

Lalong lumakas ang iyak ko...

"Freya sorry di sinasadya.."sabi ng mama ni jake...Tinignan ko sya ng masama..Sya angvdahilan kung bakit nalaglag ang anak ko..

"This is your fault!"siagw ko

Mula sa pagkakaupo tumayo ako at lumapit..Mahirap mawalan ng anak...Sabik akong marinig ang pag iyak...Pag tawag ng mama saakin..Pero isang iglap mawawala dahil sa pabaya nyang lola...na Inuna ang kapakanan ng anak kesa sa apo...Masakit umasa...Masakit mangarap lalo na kung wala ng ang pangarap...Habang naglalakd lalong bumibigat ang pakiramdam ko...Puso kong puno ng puot at hapdi...Nadagdagan ng galit..

"Ma...Wala kanang apo....Bakit mo nagawa saakin toh?"pilit kong ginawang mahinahon ang sarili ko....Isa lang ang nararamdaman ko..Nanggigigil at nangangati na ang palad ko..."Inisip mo ba ang apo mo?Inisip mo ba ang sakit na mawalan ng anak...Ma ina ka din..."Mariin kong saad sa ina karin...."Ma inalis mo yung pag asa na mabuhay ang bata...Parang inalis mo na din ng karapatan ang bata na mabuhay...Kung tutuusin wala syang kasalanan..Kung paghiwalayin lang po ang gusto nyo...Gagawin ko...Pero nawala ang anak ko...Tita...Ina ka..alam mo yung sakit na nararamdaman ko...Mahirap mawalan ng anak..."medyo tumataas na ang boses ko..Naramdaman ko ang presensya sa likod ko...Hinawakn nya ang balikat ko.agad ko namang inalis yun.

"Duwag ka..Di mo pinaglaban ang anak mo."sabi ko at naglakad paalis dun.Di pa man nabubuksan ang pinto may humawak sa braso ko.

"Wag mo akong pigilan...Linalayo ko ang sarili ko baka mapatay ko ang mama mo!"Malaks na sigaw ko.

Kahit nanghihina binawi ko ang braso ko at tuluyan ng umalis don..

Ilang hakbang palang ang nagagawa ko ng may humawak sa kamay ko.

"Im sorry."

"Sorry is for people deserve it."sabi ko at binawi ang kanang kamay ko...

Sobrang sakit.Yung feeling na first time mong magka anak pero mawawala din agad.

Pumunta ako sa Comfortroom para magpalit ng damit..Habang nagpapalit di parin maiwasan ang lumuha.

Hinawakan ko ang tyan ko..Babby sana masaya kana sa heaven.Miss kana ni mommy.

Napa hikbi nalanv ako.Sa bawat minoto at segundong lumilipas di ko matanggap ang katotohang walana ang anak ko.Kasalanan to ni jake.Kung pinaglaban nya lang ako at ang anak nya edi sana nandito pa ang anak ko.Sana dala dala ko padin sya.

Pinunasan ko ang luha ko.Hinugasan ko ang kamay ko.Bago ako lumabas inayos ko ang damit ko.Pero bago paman yun Tumingala ako dahil sa nagbabadyang luha saakin.

"Arghhhh!"di ko kaya.Di ko kayang gumalaw ng maayos.Di ko matanggap na wala na ang anak ko sa sinapupunan ko.

----------
*bahay

Pababa na ako ng taxi ng bumukas ang gate at linuwal nito si ate.Ng makababa na ako agad kong yinakap si ate.

"Ate......"

"Shhh...malalagpasan mo din yan.Pakatatag ka."sabi nya at yumakap pabalik.

"Ate ang hirap.Wala na ang anak ko."

"May dahilan kung bakit di sya nabuhay."

"Ate...."sabi ko at mas hinigpitan ang yakap.

Ilang minuto kaming magkayakap.Pumasok kami sa loob.Dun ko naabutan sina pau na malungkot bakas sa mata ni kuya ang lungkot at galit.Umakyat ako sa taas dahil wala akong gana.

Buong araw ako nagkulong sa kwarto.di ako kumain.Sa halip natulog ako at linock ang pinto.

Kahit na katok ng katok sina ate at pau ay di ko sila pinagbubuksan.

Kahit nang sumunod na araw.Bumababa lang ako para kumain.O dikaya'y kumuha ng tubig.Pagminsan pinapadala ko nalang ang pagkain ko.

------
*after 2 week

Nagdadaan ang mga araw mas lalong humihirap ang sitwasyon ko.Naka upo ako ngayon sa harap ng salamin.Bukod sa mahaba kong buhok na gulo.Katawan kona pumapayat na.Pumuputi na din ako sa di paglabas ng bahay.Nawawalan na ng vitamins ang katawan ko dahil hindi ako nasisinagan ng araw.

Minsan dumadalaw si jake pero imbis na buksan di ko sya pinagbuksan.Sariwa pa ang lahat gusto kong mapag isa.Gusto kong mag isip.Gusto kong lumimot.Kaya panapat sa sakit at hapdi ng damdamin ang pag inom ng alak.

Napapabayaan kona ang sarili ko.Mula sa tamang dirwksyon ng buhay.Lumiko at nging maling daan ng buhay ko.

Sino bang hindi masasaktan kung anak mo namatay?

Masakit tanggapin ang isang bagay lalo na hindi naman katanggap tanggap ang pangyayari.

San patungo ang buhay ko?

Nawalan na ako ng saysay.

Nagulat akk ng bumukas ang pinto.Linuwal nito si jake at sina pau,ate,Kuya at mykel.Imvis na pansinin ay humiga nalang ako sa kama at nagtalukbong.

Ramdam ko ang pag alis nila isa isa.Nang maramdamab kong wala ng tao agad kong inalis ang kumot sa katawan ko.Pero nagukat ako sa lalaking nakatayo sa gilid ng kama kk at isa isang inalis ang mga bote ng alak sa sahig.Tinapon nya din ang tira tirang yosi na nagkalat sa sahig.winalis nya yon.Matapos ang paglilinis ay umupo sa sa tabi ko.

Naiiyak ako.Parang kahit anong oras ay bibitaw ako sa pagkakahawak.

"Mag usap na tayo."sabi nya.Di ko sya sinagot bagkus ay tumalikod ako sakanya at humarap sa salamin.Dahil sa nagbabadyang pagbuhos ng luha ko.Di ko mapigilan.

"Alam kong nasasaktan ka.Pero nasasaktan ako----"

"Wala kang dapat ikasakit dahil sa lagay mo di ka nasasaktan."pagputol sa sinasabi nya.

"Parehas lang tayo.Freya alam mo bang pagpumupunta ako dito nasasaktan ako kapag di mo binubukdan ang pinto?Nung sinuntok ako ng kuya mo.Nun------"

"Sabing wla kang karapatan para masaktan!Deserve mo diba.So will you please stop acting like you are worried to me!"

Walang kahit reaksyon ang makikita sa mukha ko.Mata sa mata ko syang tinignan.Kitang kita ang sakit na tinatago nya.

"Sorry na."

------
Yow diba....Salamat sa pagvote and comment...