ARAP GELİNİ

2. Bölüm "Kaçırılma"

"Karım olmanı istiyorum."
~

Satır arası yorumları unutmayalım

⚜⚜⚜

Sabah ağzımdaki iğrenç tat ve gözümdeki çapaklarla uyandım. İlk iş olarak banyonun yolunu tuttum. Uykunun kalıntılarından kurtulduktan sonra üzerime siyah bol bir ferace ve üstünede gri tül bir şal örttüm. Güneş kreminide sürdükten sonra hazırdım odanin kartını alıp koridora çıktım.

Şuan ise koşarak açık büfeye yetişmeye çalışıyorum çünkü her zaman ki gibi geç kalkmıştım ve açık büfeyi de az yenmesi için mi yapıyorlar bilmiyorum ama saat 10 dedimi kapatıyorlardı ve saat tam 9.45 ti. Koş Amine Koş !

Ve evet zafer benimdi her ne kadar kapanmasına 15 dk kala gelsemde yetişmiştim. Hemen birkaç parça şey alıp Ravza'ya bakan tarafa oturdum. Mescidin yanında şehrin işlek caddeleri vardı sabah olmasada akşam ordaki ışıltı çok hoş oluyordu. Birden aklıma o caddelerde yürümem ve geç kalmamam gereken bir randevum olduğu geldi ve yemekleri ağzıma tıkıştırmaya başladım.

•••
Yollar uzun ve dardı, bazıları sessiz bazıları ise kahkahalar dolup taşan sokaklardı. Ben ise bu yollarda kaybolmamaya çalışan bir yabancı.

Gelen mesajla bu felsefik bakış açımdan ayrılıp telefona baktım.

Hafza: Amine neredesin biz geldik.

Hemen ona mesaj atıp hızlanmaya başladım. Sonunda restorant gibi bir yere gelmiştim. Hafzalar burada beni bekliyorlardı. "Family" yazan kısımdan ıçeri girip etrafa bakındım. Cam kenarından bir odada oturmuş beni bekliyorlardı. Onları daha fazla tutmamak adına yanlarına gittim.

Hafza mutlulukla beni karşılayıp sıkıca sarıldı yanında oturan müstakbel damada da kafamla selam verip yanlarına oturdum. Onlar arapça bir şekilde konuşurlarken ben nohutlu o harika köftelerden ikişer üçer götürüyordum.

•••
Uzunca süren konuşmalar ve Hafsa'nın tercumanlığıyla geçen 2 saatin ardından artık kalkmam gerektiğini anlamıştım. Birazda onlar tek başına sohbet etmelilerdi. Hoş 1 gün-de bir adamı tanıyıp ömrünün sonuna kadar onunla geçirecek olması yeterince abes bir durumdu ama bir gün 1 gündür.

Saçma bir sebeple yanlarından kalkarken (ki bu sebep mükemmel fikrim olan lavaboya gitme kozuydu.)
Hafsa ise durup dururken gülümsemeleriyle kendini ele veriyordu. Bu kadar hızlı aşık olmak hiç mantıklı değildi. Bunu hiçbir zaman anlamayacaktım. Hoş buna heves eden de yoktu.

Restoranttan çıkıp elime aldığım telefondan Ravza'ya nasıl gidecegime baktım. Yürüyerek 10 dakikada orada olurdum.

•••
Ha bu arada yürürken de size kendimi tanıtayım 23 yaşındayım. Diyetisyenlik yapıyorum. Konyalıyım, ailemin ilk çocuğuyum, iki kız kardeşim bir erkek kardeşim var yani ..vardı. Buraya girersem çıkamam o yüzden kısa kesicem. İsmi Fatih'ti. 19 yaşındaydı. Ben ve Fatih üniversite okumak için İstanbul gittik. Ama bayramlarda, düğünlerde ve annemin ısrarlarına dayanamadığımız her saniye Konya'daydık. Şimdi ise para kazanmaya başlayınca babamın yoğun isteği üzerine umreye gelmiştik.

•••
Son bir kez daha rotamı kontrol etmeye karar verip telefonumu çıkardım. Telefona bakarken arkamdan bana yaklaşan beden ile irkilip geri çekilmeye çalıştım ama beni sıkıca tutan el ile kımıldayamadım. Ağzıma birşeyler kapatıyordu büyük ihtimal eterdi bu. Ben erkenden bayılmış numarası yapmaya çalışmıştım ama o emin olmak için hala bastırıyordu eteri.
Etraf bulanıklaşmaya ve sesler boğuklaşmaya başladı. Sanki yer ayaklarımın altından kayıp gidiyordu...
______________________________________