Ice flowers

Hoofdstuk 23

'Hoe bedoel je hetzelfde als ik?' Vroeg de dokter. 'Zelfde symptonen.' Zei ik terug. Eigenlijk wist ik dat nog niet, maar in de nepunderwereld kreeg ze alles precies hetzelfde als mij. 'Hoe weet je dat?' Vroeg hij. 'Ik ken haar, toen ik klein was voelde ze altijd hetzelfde als mij, ook pijn.' Zei ik. Ik heb haar nooit gekend als klein kindje. 'We kunnen haar er niet zomaar uit halen.' Zei de dokter. 'Haal haar eruit alsjebliefd!' Zei ik smekend. 'Ik ga kijken wat ik kan doen.' Zei de dokter terwijl ik wegliep. Ik zuchte. 'Destinie, waarom zo boos?' Vroeg mama verbaasd. 'Ze is me vriendin mam, de enige echte.' Zei ik. Na 3 minuten kwam de dokter weer binnen. 'We hebben gebeld maar ze nemen niet op. We proberen het morgen weer oke? Eerst slapen.' Zei de dokter en ik sloot gelijk me ogen. 'Destinie.. wakker worden..... Ik ben het Kina.....' Zei Kina. Ik mompelde. 'Kina?' Vroeg ik. 'Jaa Destinie ik ben het...' zei ze weer. Ik probeerde haar een knuffel te geven, maar het lukte niet. Op dat moment werd ik wakker. 'Destinie?' Zei mijn moeder. Ik begon te huilen. 'Mam!' Ik knuffelde haar. 'Destinie je had een nachtmerrie.' Zei ze. 'Nee mam Kina was hier. Ik had geen nachtmerrie.' Zei ik verbaasd. 'Lieverd ik praate tegen je. 'Jij?' Vroeg ik huilend terwijl ik verbaasd was. 'Ja lieverd, ik. Ik had niet moeten praten he?' Zei ze snikkend. 'Nee mam jij kan er niks aan doen je wilde me wakker maken en dat snap ik.' Zei ik. Ik keek op de klok. Het was 6 uur 's morgens. 'Zullen we nog even slapen?' Vroeg mama. 'Laten we dat maar doen.' Zei ik terug. Mama wilde net gaan liggen toen de dokter binnenkwam. 'Gaat alles oke?' Vroeg hij. We knikten allebei en hij ging de kamer weer uit. 4 uur later kwam de dokter weer binnen, waardoor ik wakker werd. 'Destinie? Ben je wakker?.' Fluisterde hij zachtjes. Ik draaide me om en knikte. Hij kwam naast me bed zitten. 'Destinie ik heb goed nieuws voor je.' Zei de dokter. Ik keek verbaasd wat kon er nou beter zijn dan dat Kina terug bij mij komt. 'Kina word vandaag getest of ze eigenlijk wel echt 'gestoord' is. Als ze niet 'gek' is dan moet ze gelijk naar ons toe.' Zei de dokter blij. Ik sprong uit het bed en knuffelde de dokter. Mijn moeder die nog steeds sliep werd nu ook wakker. Ze zag me staan. 'Uhh dokter is ze aan het slapen?' Vroeg ze verbaasd. Hij knikte van nee. 'Ze heeft goed nieuws over Kina gekregen.' Zei hij blij. 6 lange uren heb ik gewacht to een antwoord. 'Destinie, Kina is in kamer 205 je mag haar nu bezoeken.' Zei de dokter blij. Ik sprong me bed uit en pakte de stang vast van mijn infuus lijn. Ik rolde dit ding 1 verdieping omlaag. '205.' mompelde ik een beetje. Ik had het kamertje gevonden en er stond een rode kaart. Ik las hem hardop voor. 'Gevaarlijk, niet zonder toestemming binnenkomen.' Las ik hardop. Boelshit, dacht ik bij mezelf. Ik draaide de deur klink open en daar lag Kina. 'Destinie?!' Zei Kina blij. 'Kina!!!!' Riep ik terug. Ik kwam rollend naar haar bed toe en gaf een knuffel. 'Ze hadden je in een gekkenhuis geplaatst.' Zei ik lachend.