Ice flowers

Hoofdstuk 27

We wachtten totdat de walvissen weg waren. Ik vroeg me af waarom ze in groepen zwommen dat doen ze normaal nooit. Ik keek op de kompas, maar die bleef draaien dus ik bleef stil staan. Het lukte nog steeds niet dus legte ik het op de bodem van de zee, die niet diep was. Hij begon eindelijk stil te staan. Hij wees naar het zuid-westen. Kina stak haar duim op en ik ook. We paktten de kompas weer op en zwommen verder. Toen merkte dat we niet vooruit kwamen. Ik stak mijn wijsvinger omhoog en ik voelde dat de zee razend snel ging. Ik stak nu 2 vingers op dit was een gebaar dat we omhoog gingen. Dacht ik al, storm, een zware storm. Opnieuw gebruikte we de cilinder en konden verder zwemmen. Noord, noord-oost en zo ging het de hele tijd. We zwommen nu al ongeveer 3 uur, tenminste zo leek het. 'Kina, ik zit vast.' Zei ik bang. Ze gaf me het gebaar dat ik rustig moest zijn. Ik knikte en ik luisterde naar haar. Kina zwom rondjes om me heen om te kijken waar ik vast zat. 'Ik zie niks.' Zei Kina. Kina paktte me hand en trok me, maar ik kon echt niet verplaatsen met 1 voet. Kina had me hand nog stevig vast. Opeens werd ik meegesleurd. Nu kneep ik Kina nog sterker en zij ook mij en we gilde het uit.

We werden wakker in het water op het zand van de bodem. Ik hoorde zachtjes kinderen. Mijn kompas die ik nog steeds in me hand had was allemaal rondjes aan het draaien. 'Kijk het kompas Kina. We zijn er bijna, ik hoor ook kinderen.' Zei ik blij. Kina knikte, maar de kinder stemmen hoorde ik overal om heen. Ik draaide ook rondjes. Opeens ging er licht aan. We zagen een stuk of 34 kinderen die vastzaten. Dit waren niet een paar kinderen, hoe konden we ze allemaal los maken. Ik gaf een gebaar aan Kina. Ze bereep het en ik zwom naar een kind toe. Ik probeerde de ketting los te maken, maar die was veelste sterk. Ik zocht een steen iets verderop. En ik kwam terug. Ik sloeg 7 keer keihard op de ketting en alleen 1 stukje brak af. De kinderen waren aan het huilen en vonden het eng. 'STIL!!!' Riep een jongen. 'Ze redden ons allemaal! En nu kop houden!' Riep hij. Iedereen volgte zijn commando op. 'Wie zijn jullie?' Vroeg hij. Ik wees mezelf aan en hij knikte. 'Destinie.' Zei ik. 'Kina.' Zei Kina. 'Ohh Sop heeft veel verteld over jullie. We moesten wilden laten zien dat we het ook konden, maar wisten niet dat we naar de underwereld gingen. Sebastiaan had op de knop gedrukt en we gingen met zijn alle hierheen.' Zei hij. 'Hoelang zitten jullie al vast?' Vroeg ik. 'Weten we niet, maar er zijn al kinderen dood, het leek alsof ze helemaal braken.' Zei hij. 'Kina dat hadden wij ook.' Zei ik. 'Ja ze zijn vast weer in de normale wereld.' Zei Kina die nog druk bezig was met het openen. Na ongeveer 30 minuten was het eerste kind los. 'Ik help ook wel.' Zei ze. Ik knikte. Na een hele lange tijd waren ze allemaal los. Kina en ik deelden ze in tweetallen op, zodat we met zijn allen terug konden. 'Kina wil jij het kompas nu?' Vroeg ik. Ze keek eerst verward maar knikte daarna. 'Jij gaat voorop ik achter.' Zei ik nog en toen zwommen met zijn allen. Iedereen was keihard aan het kletsen. 'STIL!!!' Zei Kina en daar schrok iedereen van. 'Straks gebeurd er iets en dan kunnen we het niet horen!' Riep ze. Ik stak me duim naar haar op. En inderdaad we konden maar beter stil zijn, want we hoorden een heel zacht geluid. Kina hield haar hand omhoog, zodat we stopten met zwemmen. Het geluid kwam steeds dichterbij. Toen we opeens allemaal kwallen zagen die op ons afkwamen. De kinderen raakten in paniek. 'Raak ze niet aan en luister naar ons!' Riep ik. 'Kina wissel van wapen!' Riep ik. En we kwamen naar elkaar toe zwemmen. We wisselden ons wapen. Ik pakte het pijl en boog en richtte *BAM* ik schoot recht op een kwal. Hij viel neer, maar toen.....