Ice flowers

Hoofdstuk 21

Ik checkte mijn mail, nee er was geen nieuwe mail van Kina, nee ik weet niet hoe ik verder moet zoeken. Dit geeft me frustratie, maar natuurlijk kunnen ze niet in drie uur antwoorden. Er kwam een verpleegster binnen met een kaart. 'Hier kan je uit kiezen, er is natuurlijk niet veel.' Zei ze lachend. Ik had zin in patat, maar natuurlijk mocht het niet van mama. Dus nam ik brood met appelmoes. Ik lust niet eens appelmoes, maar ze hebben hier echt NIKS! Ik wees het aan en de verpleegster liep weer de kamer uit. *Blehh blehh* ik moest overgeven en mijn hart klopte langszamer. De dokter pakte mijn pols vast en voelde ook in de nek. Ik kreeg bijna geen zuurstof binnen. Het lukte gewoon niet. De dokter draaide me pols om zodat me hand naar beneden lag. Hij paktte een watje met wat spul erop (ik weet wat het was) en maakte me pols schoon hij paktte een naald en schoof em er gelijk in. Ahh dat deed zeer. Hij draaide een klein dopje eraan vast en daaraan kwam een lange draad. Hij paktte een infuus zak en sloot hem aan aan het draadje die in me arm zat. Ik kreef gelijk meer lucht. Dit gebeurde niet in een kwartier natuurlijk ,maar in 2 minuten. Hoe kan ik nou beter ademen door een infuus zak? Me moeder schrok zig natuurlijk te pletter en ik zag tranen rollen over haar wangen. 'Mam, alles is oke. Het gaat goed.' Knikte ik. Ze werd meegenomen door een verpleegster zodat ze wat rustiger zou worden. Waarschijnlijk gingen ze een kopje koffie drinken ofzo iets. 'Weten jullie al wat er met me is?' Vroeg ik nieuwsschierig. 'Nee, we moeten bloed prikken vind je dat goed?' Vroeg hij. Ik knikte van ja. Hij liep de kamer uit en kwam 5 minuten later terug met een pakje met spulletjes erin. Ik kijk lief naar me broertje, zodat ik de pijn zou vergeten. De dokter maakt ondertussen de naalden klaar. 'Ik moet je even omhoog zetten.' Zei de dokter terwijl hij het apparaatje pakte en mij omhoog zette. Hij deed handschoenen aan en maakte mijn me andere pols schoon. Het infuus zat te nog steeds te druppelen, maar hij draaide het knopje om dus nu druppelde het niet meer. We moeten even 15 minuutjes wachten, zodat we niet je infuus meeprikken. De hele 15 minuutjes keek ik mijn broertje aan en hij mij ook. De minuten gingen heel snel voorbij en de dokter kwam weer de kamer in. 'Klaar voor?' Vroeg hij. Ik knikte en draaide me pols om. Alweer maakte hij mijn pols schoon. 'Moet ik hem op een speciale manier erin doen?' Vroeg hij. Eerst snapte ik niet wat de dokter bedoelde, maar ik denk dat ik wel weet wat hij bedoelde. 'Ik wil graag dat u telt tot 3 maar opeens erin stopt dus niet op 3, snapt u dat?.' Vroeg ik vriendelijk. Hij knikte. '1.....' *prik* ik voelde een stekende pijn, maar het ging snel weer over. 'Zo..' zei de dokter terwijl hij een pleister op het kleine wondje plakte. 'Ik ben helemaal vergeten om mezelf voor te stellen.' Lachtte hij een beetje. 'Geeft niet, ik denk dat u mijn naam allang weet.' Zei ik nu ook grinnikent. 'Meneer. Bijktuik. Maar je mag gewoon je zeggen en heel veel kinderen zeggen altijd bijkie en jij mag dat dus ook zeggen.' Zei hij nog steeds lachend. Ik voelde me gelijk meer op me gemak. Mama kwam weer me kamer in en ging even met mijn broertje spelen, want ik kreeg ondertussen mijn dienblad met eten. 'Dankuwel.' Zei ik beleefd en begon gelijk te eten. Ik at snel het appelmoes op en moest bijna kotsen. Het brood was wel oke. *ping ping* de laptop gaf een geluidje. 'Mam, mag ik de laptop?' Vroeg ik snel. Er was misschien een mailtje binnengekregen. Ik kreeg de laptop op me schoot en het dienblad werd weggeschoven. 'Ja! Ja! Ja! Een mailtje van Kina.' riep ik hardop. 'Kina?' Zeiden me moeder en de dokter gelijk. 'Ja een klasgenootje.' Mompelde ik. 'Oh ik ken haar niet.' Zei mijn moeder. Ik wist wel waarom ze dat zei, omdat Kina natuurlijk niet mijn echte klasgenootje was, maar ik opende de mail.

Wat erin de mail stond:

Destinie? Als jij het echt bent dan weet je nog dat ik leef, dan weet je wie ik ben. DESTINIE!!! Je hebt me gevonden. Ik zocht je ook, maar ik wist natuurlijk niet waar ik moest beginnen. Oh ik ben zo blij. Mijn ouders zeiden dat ik 14 dagen sliep. Had jij dat ook? Ik lig nu in het ziekenhuis. Misschien kunnen we adressen uitwisselen?

Doei xx Kina

Ze sliep 14 dagen dus ze was er al eerder. En ze ligt in het ziekenhuis net zoals ik.

Ik klikte op beantwoorden en dit schreef ik:

Kina! OMG ik heb je gevonden YES! Ik lig ook in het ziekenhuis, maar ze weten hier nog steeds niks van wat er is gebeurd. Heb jij er iets over gezegd? Ik niet misschien kunnen we dit beter geheim houden. Welke ziekenhuis lig je?

Xxxx Destinie