Ice flowers

Hoofdstuk 19

Hoi iedereen, helaas ging ik trainen en viel. Ik heb mijn ribben gekneusd waardoor het langer duurt om parts te maken. Excuses hiervoor.

-----------------------------------------------------------------

Nu besefte ik pas dat dit allemaal een droom is. Ik roep nog voor de zekerheid: 'Kina?'. 'Ja?' Vroeg ze verbaasd. Ze was helemaal oke en ik haalde het zweet van me voorhoofd. 'Poef, nachtmerrie.' Zei ik. 'Gaat het wel? Je bent helemaal besweet.' Zei Kina. 'Auuu! Aauuu! Aaauu! Help!!!! Help!!!.' Riep ik keihard door de kamer heen. Ik voelde een heel erg branderig gevoel in me lichaam een heel pijnlijk gevoel. Auu!!! Auuuu!!! Kina gilde ook van een pijn. Help!!! Help!!! Sop!!! Four!!!! Niemand kwam. Dit was geen droom. Het voelt alsof mijn lichaam vanuit binnen dood gaat. Deze pijn bleef een uur door gaan. Niemand kwam. 'Kina? Destinie?' Hoorde ik Sop gillen. 'Hier! Hier!' Riep ik terug terwijl ik bijna geen lucht meer had. Sop kwam de kamer spoedig binnenkomen met een paar ambulance broeders, ze waren allemaal wit gekleed, ook Sop. Ze pakte Kina en mij op en liepen naar de gang. Ook deze gang was helemaal bedekt met witte kleren. Er waren geen andere mensen te bekennen. We werden samen naar een speciale kamer gebracht. Er waren 2 hele grote machines. Wij werden erin gelegd. 'Wat gebeurd er???' Hoor ik Kina zeggen. 'Jullie hebben een virus door de underwereld.' Zei Sop. 'Wat houd dat in???' Vroeg ik verbaasd. 'Dat weten we nog niet precies, we hebben dit pas 1 keer meegemaakt.' Zei Sop. Ik hoor hem nog wel, maar ik kan niet meer praten. Ik maakte gebaren, maar dat hielp blijkbaar niet, want hij bleef telkens zeggen: Destinie, zeg dan iets. Ik kan echt niet praten en ik maakte gebaren en het werd steeds drukker in mijn hoofd en opeens. Opeens voelde ik niks meer. Ik merkte dat ik was stoppen met ademen. Ik zag een oneidige tunnel en ik liep daarin. Er hingen allemaal foto's van vroeger. . Ik voelde me hart niet kloppen, ik voelde geen spieren en ik voelde me brein niet werken. Het lijkt alsof ik dood ben. De dood is mooi. Ook al weet ik niet of ik dood ben. Ik voelde een nog kouder dingen op me hart. Het trilde maar dat voelde ik bijna niet. Opeens voelde ik alles weer. 'Destinie?' Vroeg Sop terwijl die aan me keel voelde. 'Ze leeft!!' Zei Sop en iedereen begon te juichen. 'Hoe bedoel je? Tuurlijk leef ik' zei ik verbaasd. Ik voel nog steeds dat branderige gevoel en het doet zeer ook. 'Destinie, je hard stopte ermee en je was dus.... dood.' Zei hij. Dood? Dacht ik bij mezelf. Ik herinnerde me niks meer. 'Hoe is Kina?' Vroeg ik. 'Ze heeft haar ogen open maar kan niet praten.' Zei Sop. 'Dat had ik ook. En daarna ging ik blijkbaar dood. Weten jullie al wat het is?' Vroeg ik. 'Nee, daarom moeten we bloedprikken. We zetten je even overeind.' Zei Sop terwijl hij me hielp om overeind te komen. 'Whaaa whaaaa!!! Help!! Help Sop!!!' Riep ik alweer. Ik voelde dat al me botten 1 voor 1 braken. Je zag het ook gebeuren. Ik voelde me slap worden. Alles was na 5 minuten gebroken behalve me ruggengraat. 'AAAUU Sop help me alsjeblieft.' Zei ik angstig. 'Lieverd ik kan echt niks doen.' Zei Sop nu ook angstig. Ik voelde niks meer. Ik kon niet meer praten en ik besefte dat ik niet meer ademde. Ik voelde weer een getril. Net zoals de vorige keer. Ik zag weer een lange gang met allemaal herringeren. Maar deze keer waren ze niet van vroeger, maar van alle avonturen die ik beleefd heb in de underwereld. Dat zijn nog eens mooie herrineringen. 'Lieverd??? Lieverd???' Hoorde ik van een bekende stem. Ik kon reageren maar had geen zin. Ze herhaalde het nog een keer en nog een keer. Toen hoorde ik nog een stem, maar niet zo bekend als de vorige, want het was baby geluid, gehuil. 'Ze word nog steeds niet wakker.' Zei ze. 'Ze moet zelf wakker worden we kunnen niks anders doen.' Zei een onbekende stem. Wat is dit vroeg ik me af. Ik had me ogen nog niet opengedaan, maar ik vond het wel fijn zo. Het brandende gevoel was weg. En ik voelde dat me botten niet meer gebroken waren. Dan weet je pas echt wat leven is. Opeens gilde ik. 'WHAAAAAAAAAAA' riep ik. 'Rustig maar.' Zei de bekende stem.