Wedding Ditcher

THIRTY SEVEN

Private plane ang sinakyan namin papuntang Japan. It took three hours before we landed in Osaka, Japan.

Nang makalabas kami agad nang may naka-abang na tatlong itim na kotse. Unang sumakay sa kotse ang aking ama at uncle. Ako ang pinasakay sa pangalawang kotse, yung iba sa pangatlo na nakasunod sa’min.

Wala akong ibang kasama sa kotse kundi yung driver.

Habang nakatanaw sa labas ng bintana ng kotse, naisip ko ang mga taong iniwan ko. Mabigat sa pakiramdam ang gawin ‘to. Even if I didn’t want, I had to.

Napatingin ako sa bagong phone ko. Bilin ni Dad na h’wag ko raw dalhin ang phone ko sa Japan or else sisirain niya.

I hid my phone at home where no one can find it.

Dad and I weren’t talking much on the plane, palagi kasi silang nag ninihongo. I unintentionally said in tagalog, na wala akong makakausap dahil walang nagtatagalog. Hindi ko inasahang nakakaintindi pala si Dad ng tagalog. Natuto siyang magtagalog dahil kay mama.

Pwede naman kaming mag-usap in english para ‘di siya mahirapan. Then again he bragged that he can speak different languages. Edi siya na.

Nang papalapit na kami, may malaking traditional house akong nakita. Iyon ang inasahan kong titirhan ko dito.

“Is this it?”

“No princess, that’s the old house. It belongs to your great grandparents.”

Who am I kidding. Why would a magnate live in an old house like that?

Lumiko ang driver pagkatapos namin malampasan ‘yong typical na japanese traditional house nila.

Namangha ako nang makita ang isang malaking bahay. It had a modern design, refreshing tingnan. Hindi siya mansyon katulad sa’min, malaking bahay lang.

Nagulat ako at hindi siya nakatira sa isang mansyon, considering how rich he is.

I was a bit at ease knowing there were neighbors nearby. As if naman kakaibiganin ko sila, hindi ako friendly. Siguro dahil akala ko ma i-isolate ako pagdating dito, hindi naman pala.

Why do I feel like I’m being held as a hostage?

Although they threatened me, sariling desisyon ko naman ang sumama kay Dad. Sana nga lang hindi niya akong pagbawalang gumala.

My heart is still heavy, but what good will that bring me?

Hahanap na lang ako ng distraction dito. Since first time ko dito sa Japan gusto kong puntahan ang mga magagandang lugar dito, kung papayagan ako.

I’m not sure if I should ask permission from my dad. Hindi ko naman iyon gawain noon pa. The thing is, my situation now is very different from before.

Hindi ko kilala kung anong klaseng tao ang tunay kong ama.

Papa doesn’t scare me, my Dad does.

I don’t feel safe around him, maybe because I’m intimidated with his presence.

Palaging may guards na nakabantay sa’kin para hindi ako mapahamak. I don’t think someone from the outside will hurt me, someone close to me will.

Nang huminto kami, agad binuksan ng tauhan ni dad ang pintuan ng kotseng sinakyan ko. When I got out from the car, nakita kong naglakad na papasok ng bahay si dad. Lumingon ako sa paligid, they have a garden but not as grandiose as ours. It had a style, maybe it’s a Japanese thing.

I caught my uncle looking at me, not sure if I should call my dad’s right hand, uncle. He gestured me to follow my dad kaya nagsimula na akong maglakad.