Dochter van Hera//Percy Jackson fanfiction

16. Wim stijgt op en vliegt weg

Polly rent de deur uit langs Miles en Wim. Wim kijkt haar verbaast aan en ik loop naar Miles. Ik kniel naast hem want hij hangt ondertussen met zijn hoofd tussen zijn knieën.
"Gaat het?" Vraag ik. "Ja,.... ja gewoon even op adem komen". Ik sta weer op en kijk naar Wim.
"Wim" zeg ik, "ik snap dat het veel is om te verwerken maar we kunnen je hulp gebruiken. We moeten voor..... een reden een chimaera vuur laten spuwen in een bakje. Een chimaera is" , "ik weet wat een chimaera is" zegt hij. "Dat is toch een Grieks wezen? Zo een met een staart van een slang en nog een paar andere dieren ofzo?"
"Ja dat dus.." ik ben verbaast dat hij zoveel weet over monsters.
"Wat moet ik dan doen?" Vraagt hij.
"Wacht" zeg ik en ik loop naar mijn rugtas. Ik rits de rits open en haal een simpele dolk eruit. Hij heeft een leren handvat en een brons lemmet. Het is een mes die mijn vader van mijn moeder had gekregen, en ik kreeg hem toen weer toen ik tien werd. Ik handig de dolk over aan Wim.
"Raak hem niet kwijt, asjeblieft".
Miles staat op en haalt zijn twee dolken uit zijn riem. Hij weet nog net een week wat hij is en is nu al een held. Zijn toverspraak word beter nu hij weet wat hij kan en damn hij is knapper. Hij straalt bij elke vecht beweging en is zelfs als hij zo hardhandig bezig is nogsteeds zo lieflijk. Wim kijkt naar de dolk alsof ik zojuist een duur sieraad heb gegeven. Maar hij houd hem stevig vast. Ik maak van mijn armband een pijl en boog en zet een pijl klaar.
"Jongens we moeten een ding niet vergeten" zegt Miles. "We mogen hem niet vermoorden, want eenmaal dood spuwt hij geen vuur meer".
"Slim, ja klopt"
"Heb je het bakje, Tia?" Vraagt Miles.
"Ja hij zit in mijn rugtas"
Hij draait zich om naar Wim.
"Wim ik weet niet wie je bent, maar ik geloof dat je ons kan helpen" zegt hij. Zijn stem is diep en geloofwaardig. Hij gebruikt expres toverspraak. "Jij bent een halfgod en jij kan net zo goed vechten als elke goed getrainde halfgod. Het zit in je bloed". Hij kijkt Wim intimiderend aan en Wim knikt. "Oke" zegt hij. "Aanvallen dan".

We rennen met zijn drieën door de toeristen heen. Ze zijn allemaal naar hun bus aan het rennen alsof ze vluchten. Al lijkt het niet dat ze rennen voor iets dat ze achterna zit want niemand kijkt achterom. We rennen tegen de richting in naar het stand beeld waar Polly en Alex rondjes aan het rennen zijn. Ze rennen om een....WoW. Het ding waarvan ze rennen is....apart. Het is een soort grote hond maar dan anders. Zijn leeuwen kop heeft grote, gouden manen en zijn gezicht heeft een machtige uitstraling. Zijn tanden zijn lang en scherp en zijn hoektanden geven me nu al nachtmerries. Het middellijn van de chimaera is wit en harig maar niet zacht. De poten hebben hoeven, net zoal een geit. Ergens uit de rug steekt een nek uit waaraan een geiten kop vast zit. In vergelijking met de leeuw kijkt de geit niet machtig maar in de war. Alsof hij denkt: "hoe ben ik aan deze twee sukkels vast komen te zitten?". En dan naar de staart. De staart is letterlijk gewoon een slang. Het is een groene slang die er ongelofelijk giftig uit ziet. Hij doet zijn gespleten tong van binnen en naar buiten en hij maakt een uitermate irritant gesis. We staan met zijn vijven op een rijtje te realiseren wat we zien. Ik heb nog nooit met een chimaera gevochten. De meeste monsters die ik tegen ben gekomen zijn hellehonden, vampiers (jep empousa) en op hol geslagen druïde maar dit, dit is een ander level.
"Kijk ik snap de slang en de leeuw, maar waarom dan een geit? Die kan helemaal niks" merkt Wim op.
"Mmhhhhhhheeeeeee!!" Blert Alex. "Geiten zijn zeer getalenteerde dieren meneertje....wie is dit Tia?"
"We hebben geen tijd om het uit te leggen Alex, maar hij komt ons helpen. We moeten nu vuur uit deze chimaera zien te krijgen".
"Dat wordt niet zo moeilijk hoor" zegt Polly. "In onze geschiedenis boeken staat dat ze vuur spuwen bij elk gevaar dat ze tegen komen".
"Ja klopt maar dit is niet zomaar een chimaera, dit is een die Zeus heeft gestuurd" zeg ik.
"Oh ja".
Ik kijk rond voordat ik aanvallen schreeuw. Er is geen toerist meer te bekkenen. Ik weet niet hoe Alex en Miles dat voor elkaar hebben gekregen maar dat is nu nog niet belangrijk.
Ik haal nog een keer adem en dan zie ik dat de chimeara een kleine maar zeer bedreigende beweging. Gewoon een klein tikje in onze richting. Zonder ook maar te twijfelen roep ik: "aanvallen!!"