Dochter van Hera//Percy Jackson fanfiction

15. Ik blijf

Miles verbreekt de stilte door iets te laten vallen wat hij in zijn handen had. Aan het geluid op de bronzen grond te horen was het een stuk goud Servies. Ik kan het niet laten en ik ren naar hem toe. Hij doet het zelfde bij mij. Ik spring op hem en hou hem vast. Hij ruikt naar zichzelf: kaneel gemengd met lavendel en een bos na een regenachtige dag. Onze neuzen raken elkaar aan en onze lippen maken een beweging naar voren maar voordat we kunnen zoenen klinkt er een luid gebrul vanaf de andere kan van de ruimte. Hades kijk ons met grote kwade ogen aan.
"WAT DE IK IS DIT?!" schreeuwt hij luidruchtig. "WAAROM STAAT ER EEN VREEMD MEISJE ZONDER MIJN TOESTEMMING MET MIJN SLAAF TE ZOENEN?" . Ik pak Miles zijn hand. Hij knijpt me. Ik heb zijn handen gemist. Ik heb alles aan hem gemist. Maar nu heb ik hem hier en ik hou hem vast. Maar ik kom weer bij zinnen.
"Miles is niet uw slaaf" zeg ik tegen Hades. Zijn ogen worden nog bozer. "En wie mag jij dan wel niet zijn?" Vraagt hij. In zijn stem zijn gewoon de gevoelens van miljoenen verloren zielen te horen. Het doet pijn aan mijn oren.
"Ik ben Amartia" zeg ik zo hard als ik kan. Mijn stem klinkt vast en zeker, ook al ben ik niet zeker. Ik zie een flits van herkenning in Hades zijn ogen. Hij relaxt zijn schouders en bekijkt me van top tot teen.
"Ahhh..." zegt hij. "Dus jij bent de oh zo bekende Amartia" hij loopt dichterbij. Miles knijpt harder in mijn hand. Ik voel zijn hartslag verhogen in zijn pols.
"Jij bent de beroemde dochter van Hera met al die krachten. Mijn krachten" hij staat nu zo dichtbij dat ik een stapje achteruit deins maar ik knik en ik laat Miles zijn hand los.
"Klopt" zeg ik in Hades' gezicht. Ik voel dat ik rood wordt.
"Ik ben hier om Miles op te halen"
Voor een momentje is het stil. Dan komt Persephone aan lopen, met een grote glimlach op haar gezicht. "Ach...jonge liefde!" Zegt ze "Dat is met zo mooi als jonge narcissen in het voorjaar...jonge liefde is net zo fris als een koel lente briesje... neem hem mee Amartia! We hebben hem al lang genoeg gevangen gehouden! Aphrodite zei nog wel dat we hem Goed moesten behandelen maar je kent mijn man wel...hij is alles behalve goed"
dat laatste zei Persephone half fluisterend.ze schenkt me een grote blik va bewondering.
"NEE NEE NEE PERSEPHONE!" Schreeuwt Hades tegen zijn vrouw. Het lijkt alsof Persephone instant kleiner word.
"Ze mag hem niet meenemen! Hij moet hier blijven om ons te dienen. Hij is de beste slaaf die we ooit hebben gehad! Beter dan die talloze lente nimfen van jou!"
Hades en Persephone zijn aan het ruziën en ik pak mijn kans om met Miles te praten. Ik draaien me om en knuffel hem.
"Gaat het Miles?" Vraag ik aan hem.
"Ja tia. Ik kan niet geloven dat je bent gekomen maar, geen zorgen. Ze hebben me niks aan gedaan. Ik heb gedroomd en ik heb gezien wat jij hebt gezien. Wat hekate je liet zien dat was een trucje! Dat was de mist. Ze hebben me niet gemarteld"
Ik stap een beetje naar achter zodat ik zijn gezicht goed kan zien. Hij is zo mooi. Hij legt een vinger op mijn lip en hij zoent me. Dan neem ik hem gewoon weer in mijn armen en met mijn hoofd op zijn borst verzin ik een plan. Een verschrikkelijk plan. Maar er is maar een manier om hem uit Hades te halen. Voor een laatste keer luister ik naar zijn hartslag en ruik ik zijn geur. Ik fluister heel zacht tegen zijn lichaam "ik hou van jou". Dan draai ik me om naar de nog steeds ruziënde Hades en Persephone en zeg:
" jullie willen dat iemand hier blijft om jullie te dienen? Dan blijf ik".