Dochter van Hera//Percy Jackson fanfiction

9. We nemen de deur des doods naar Los Angeles

"Voordat ik door praat, kleine held, moet je weten dat de informatie naar me toe komt vliegen" zegt hecate met een geheimzinnige glimlach. "Ik wil niet nog meer gezijk met goden zoals Hera maar als ik zie dat mijn beste weg op Dat kruispunt is om jouw en je geiten vriend te vermoorden.....dan is er niet echt een andere mogelijkheid. Ik vermoord jullie dus wanneer ik zie dat dat het beste voor me is"

Als hecate vertelt over wat Aphrodite en Apollo hier hebben gedaan, is er een grote kans dat ze achter de godin haarzelf aan komen. Dan moet ze ons dus vermoorden.
Ik kijk Alex aan. Hij probeert geluidloos te zeggen dat het een te groot risico is.
"Ik moet hem vinden" probeer ik hem met mijn gezicht duidelijk te maken. "Ik kan niet verder zonder hem"
Hij stopt niet met me grimmig aan te kijken.
"Denk aan de voorspelling!" Zegt hij zonder zijn mond te openen. Ik besluit hem te negeren en wend me weer tot hecate. Met toverspraak door mijn stem zeg ik: "vertel ons alles", gewoon zodat ze niks vergeet.

"Een week geleden kwamen twee verre nicht en neef op bezoek. Aphrodite en Apollo. Ze waren niet heel vriendelijk, dat kan ik je zeggen. Ze wilde weten hoe je de mist beïnvloed. Toen ik protesteerde dat ze dat niet van me mochten vragen, want een van de oudste wetten van de goden is dat je elkaars krachten niet mag stelen" (bij deze woorden kijkt ze mij beschuldigend aan) "maar ze begonnen met dreigen. Ze scholden me uit als mindere God en wouden mijn spookhonden een ticket naar Tartarus verkopen. Ik stemde in. Ze vroegen hoe ze iemand moesten verwijderen van iedereens herinneringen. Ik vertelde ze dat dat heel moeilijk was en dat het bijna nooit helemaal succesvol gelukt is. Maar ze bleven door vragen. de godin van de liefde heeft me overgehaald met haar stem. Uiteindelijk heb ik het Aphrodite geleerd. Ik heb haar wel verteld dat de herinneringen van degene die ze gaat wissen, zich gaan vastklampen aan een object in de buurt"

Bij die woorden glijden mijn vingers naar het medaillon. Het enige dat bewijst dat Miles bestaat. Dat moet het wel zijn.

Hecate gaat weer verder. "Uit nieuwsgierigheid vroeg ik om wie het ging. 'Een zonde en een zoon' zij Aphrodite toen. Ik wist wie jij was, amartia. Jij bent een beroemdheid. Jou kleine queeste van vorig jaar ook, dus de zoon waar ze het over had kon niemand zijn dan de spreker Miles Jameson. Ik ben ze daarna gevolgd naar-...."

opeens stopt ze met praten. Ze kijkt naar de maan alsof die iets zegt. Alex kijkt me vragend aan. Als hecate klaar is met naar de maan kijken, kijkt ze met een glimlach naar ons.
"Het spijt me helden" zegt ze kwaadaardig. "Ik zie dat jullie bezoekje me alleen maar kwaad doet als ik doorga met praten. Ik heb al teveel gezegd"
Meteen sta ik op en trek mijn zwaard. Alex doet hetzelfde. Hecate stijgt op in een roze wolk. "Er is geen andere optie dan......dood. Tja amartia, dat is waarschijnlijk wel de snelste weg naar je bestemming".
Ik snap er helemaal niks van. Het hele verhaal schiet nog een keer door mijn hoofd terwijl we naar de pikzwarte nachtdeur rennen. Ik wist het. Het zijn Apollo en Aphrodite die Miles hebben gestolen. Maar waar moet ik nu heen? Wat hebben ze met hem gedaan? Ik kan zo niet verder. Vechten lijkt het niet meer waard zonder hem. Ik weet niet eens waar hij is en in welke staat. Terwijl ik mijn emoties probeer te onderdrukken rennen Alex en ik de eindeloze gang in. Ik weet zeker dat het wel een halfuur gaat duren voordat we bij het einde komen maar we rennen door. Op de voet gevolgd door de godin van de kruispunten en magie, probeer ik mijn juiste afslag te vinden.

Hecate vliegt in haar wolk door de gang. Ze vliegt over ons heen en stopt precies voor ons. Uitgeput botsten Alex en ik van het remmen bijna over elkaar.
"Jaja kleine held" zegt hecate tegen mij. Adem deze luchten maar in". Bij die woorden lijkt er een zwarte gloed uit haar mond te komen. Hij vliegt regelrecht mijn neus in en alles word zwart.

Ik word wakker en ik ben op een andere plek. Of nouja, ik denk dat ik nog steeds in de gang ben, maar hecate heeft iets met mijn hoofd gedaan. Ze probeert een spelletje te spelen maar ik trap niet zo makkelijk in magie. Ik heb ook deels de krachten van Aphrodite en zij kan goed tegen betoveringen.
Dat houd niet tegen dat wat ik zie, mijn al gebroken hart, verpulverd tot zand.
Voor me zie ik Miles. Mijn miles. Hij ziet er alleen anders uit. Hij hangt met zijn polsen aan twee touwen, waardoor hij gedwongen word om te staan. Hij is dun,vies en nat. Er lopen strepen over zijn shirt loze lijf. Zijn wallen zijn donker blauw en zijn hoofd tolt heen en weer. Zijn ogen zijn weggedraaid in zijn kassen. Hij is dood ziek, dat zie ik aan zijn bleke gezicht. Met tranen in mijn ogen loop ik naar zijn bijna levenloze lijf. Ik leg mijn handen op zijn wangen. Hij is ijskoud maar toch aan het zweten.
"Miles!" Zeg ik. Hij reageert niet. Ik probeer hem in mijn ogen te laten kijken, maar ze staan glazig, alsof hij met zijn ogen open aan het dromen is. Er loopt bloed uit zijn neus en zijn litteken dat over zijn hoofd liep is weer open gesneden.
"Wie heeft dit gedaan?" Vraag ik aan hem. "Wie heeft je gemarteld?" Maar ik weet dat er geen antwoord komt uit zijn gebroken lippen. Hij is te gewond. Zoals hij er nu uitziet blijft hij niet lang leven. Ik heb bijna geen tijd meer om hem te redden. Ik sla mijn armen om mijn nek. Hij kreunt van pijn.
"Sorry Miles" zeg ik tegen hem. Ik hou zijn gezicht recht zodat hij me kan aankijken. Met tranen in mijn ogen probeer ik het brok in mijn keel weg te slikken om te kunnen praten. "Ik kom eraan"

Het beeld vervaagt. Opeens zit ik met niks in mijn handen, in tranen op de gang van hecate. Glimlachen zit de godin voor me. De tranen stromen genadeloos over mijn wangen.
"Ja grietje" zegt hecate. "De mist is een...nouja een bitch".
Uit woede sta ik op en sla hecate in haar neus. Voor een seconde is ze gedesoriënteerd en Alex en ik maken daar gebruik van. Nog steeds huilend ren ik langs de godin, geschaduwd door Alex. Ik ren langs de deuren en stop bij een zwarte, vol met schedels die me dringend aan staren. Achter ons is hecate weer bij zinnen gekomen. "Vervloekte kinderen!" Schreeuwt ze. "Ga honden, ga ze achterna!" Ik storm de deur samen met Alex in.

Opeens zijn we midden in een stad. Achter ons hoor ik twee honden blaffen. Zonder te kijken wat het zijn rennen we door de straat. Dan herken ik de stad. We zijn in Los Angeles. Hier heb ik gewoond een jaar of vier geleden. We rennen over Melrose avenue.
"Hierheen!" Schreeuw ik tegen Alex. Hij volgt me in een verlaten steegje. Er staan alleen een paar containers. We klimmen snel in eentje en sluiten de opening. In stilte zitten we in de container todat we er zeker van zijn dat de spookhonden van hecate ons niet hierheen hebben gevolgd.
"Waar zijn we?" Vraagt Alex buiten adem.
"In LA. Ik heb een keer in dit steegje tegen een stel gorgonen gevochten"
We komen bijde op adem. Alex houd heel lang zijn mond over wat er is gebeurt bij hecate maar uiteindelijk zegt hij toch wat.
"Tia wat zag-.." "ik wil er nog niet over praten"
Ik kap hem af met een trillende stem en dan beginnen de tranen te lopen. En Ik kan ze niet meer stoppen.