Dochter van Hera//Percy Jackson fanfiction

11. Ik krijg een bericht van hermes in de grot van hera

Nadat Alex de bus heeft gestart ga ik achter het stuur zitten. Alles word me een beetje teveel. Hera die ik moet bevrijden, Zeus die elk moment te voorschijn kan komen om te vertellen wat ik moet doen, Alex die alles weet omdat Polly het heeft verteld, het feit dat mijn vrienden opeens bij mijn queeste zijn dat betekent dat ze in gevaar zijn en ik heb geen idee waar we heen moeten. Ik begin dus gewoon met rijden. Ik ben dan wel 14, maar ik kan al rijden. Dat is best noodzakelijk als je ongeveer altijd op de vlucht bent voor monsters.
Achter me hoor ik Miles vertellen over wat er is gebeurd. Alex en Polly luisteren zeer geïnteresseerd mee. Dan word het stil. Ik kijk vooruit op de weg en probeer die tranen weg te duwen. Maar het gaat niet. Ze stromen over mijn wangen, maar ik maak er geen geluid bij. Miles voelt deze dingen aan. Dat doet hij altijd. Hij loopt naar voren naar de chauffeur plek.
"Moet ik het even overnemen, dan kan jij slapen" zegt hij bezorgt en hij veegt een traan van mijn wang. Ik knik en ik sta op. Miles pakt het stuur en gaat zitten. Ik sta naast hem en voel mijn knieën knikken. Mijn ogen blijven maar niet open en mijn hoofd tolt.
"Ga maar even slapen" zegt Miles.
"Oke" zeg ik maar ik heb er geen zin in. Ik heb het gevoel dat als ik ga slapen dat ik ga dromen. Dat ik ga dromen over mijn moeder en wat ik moet doen.
"Miles, ik ben bang" zeg ik en ik snik.
Miles kijkt me aan.
"Yo Alex, kan jij het even over nemen!" Schreeuwt hij naar Alex achter in de bus. Alex komt eraan gehuppeld. Als hij mij ziet staat zijn gezicht vol medelijden.
"Yes, kom maar met dat stuur" zegt hij en hij neemt heg stuur over van Miles.
Miles slaat een arm om me heen en samen lopen we naar een bankje. Miles gaat zitten en ik ga met mijn hoofd op zijn schoot liggen. Hij streelt met zijn hand mijn haar. Ik kijk hem van onder aan. De zon is aan het ondergaan dus het is schemerig. Het laatste wat ik zie zijn Miles zijn diepe bruin blauw groene ogen. En dan val ik weg, weg naar de nachtmerries.

Ik sta in een grot, mijn grot om precies te zijn. Die waarin ik heb gewoond tot dat ik zeven was. Ik heb hier veel meegemaakt. Ik heb hier leren vechten. Mijn moeder heeft hier een gek ritueel uitgevoerd waarin ze met gestolen voorwerpen van elke God, cirkels in mijn rug heeft gesneden. Ik heb hier vaak gehuild, omdat ik alleen was in de nacht en bang was  voor wat er buiten de grot afspeelde.
Ik val op mijn knieën en ik ga met mijn handen over de grond. Ik dacht toen ik hier voor het laatst weg ging, dat dat de laatste keer was dat ik de grot zou zien.
"Ik heb gehoord dat je hier bent opgegroeid" zegt een mannen stem achter me. Van schrik spring ik omhoog en draai ik me als een speer om. Er staat een man van ongeveer 25 in de grot opening. Hij heeft een helm met vleugels op zijn hoofd en een stok met slangen. Ik deins  nog een beetje naar achter. De slangen zitten in een druk gesprek en ik hoor een paar gesisjes, maar dan worden ze stil gecommandeerd door hun baas. Ik heb ze niet meer horen praten, maar ik zien ze wel hatende blikken naar elkaar gooien, en bewonderende blikken naar mij.
"J j jij b bent niet z Zeus?" Zeg ik nog steeds geschrokken.
"Nee joh ik ben niet Zeus nee" zegt hij.
" jij bent Hermes" zeg ik en ik kijk blijkbaar verbaasd ofzo.
"Ja natuurlijk ben ik Hermes" en hij haalt zijn schouders op.
"Ik ben de boodschapper van Zeus want hij denkt dat hij te belangrijk is om zoiets onzinnigs te doen, dus ik ben hier om jou je straf te geven". Hij kijkt heel zelf voldaan. Hij pakt een soort rol gelig papier  en schraapt zijn keel.
"Nou je weet natuurlijk dat wij goden niet blij zijn met jou, want je bent de dochter van Hera. Niet alleen is zij de meest gehate godin, ook is zij getrouwd met onze,"
hij doet het papier heel dicht bij zijn ogen zodat hij zeker weet dat het er staat,
"knappe, legendarische, oh zo machtige oppergod Zeus".
Hij stop even met voorlezen en kijkt dan naar mij. Ik sta daar tegen over hem in de grot en kijk hem vragend aan.
"Zeus heeft dit geschreven" zegt hij dan.
"Oooohhhww ik snap hem nu" zeg ik.
Hij schraapt weer zijn keel en kijkt weer naar het papier.
"Ook hebben wij goden gezien dat je krachten bezit die van ons gestolen zijn. Wij zijn daar niet blij mee. We weten na enige ondervraging van Hera, dat ze niet meer terug naar ons kunnen gaan. Dit is een probleem waar we zo de oplossing niet voor weten.
We hebben een straf voor jou.
Hera is opgesloten in de troonzaal van Olympus. Ze kan niet wegkomen zonder de sleutel van de kooi. Dat is haar straf. Jou straf is om haar te bevrijden" Hermes stopt even.
"Wacht wacht wacht, ik moet dus gewoon de sleutel vinden?" Vraag ik aan Hermes.
" luister maar verder held" zegt hij en hij begint weer met voorlezen.
"Er bestaat geen sleutel van haar kooi. Die moet je maken. Maak hem van menselijk ijzer dat Zeus in de maag van de nemeische leeuw heeft gestopt, smelt dat met het vuur van een chimaera, en stop dat in de mal die beschermt wordt door de twee koppige hond/draak orthus. Als je de sleutel hebt gemaakt kan je de kooi waarin je moeder zit openmaken en laten we je leven. Doe je dit niet en besluit je om te vluchten van je straf laten we je moeder vrij, met de opdracht je te vermoorden". Hij is klaar met praten en ik sta met een open mond naar hem te staren. Hij loopt naar  me toe en geeft me een ijzere bakje.
"Voor het vuur" zegt hij. Dan geeft hij me ook de papier rol. "Dan vergeet je niet wat je moet doen. Je hebt precies een week en als je voor die tijd niet terug bent dan eh.. ja dan laten we Hera ook vrij. Dus wordt nou maar gewoon wakker en ga naar de eerste bestemming!" Hij loopt de grot uit en ik sta daar alleen, bang voor mijn opdrachten en bang voor mijn moeder.