Dochter van Hera//Percy Jackson fanfiction

8. Hecate valt met de deuren in huis

Terwijl we over Kansas vliegen, probeer ik over de voorspelling na te denken.
In zijn eeuwige geluk...... is hij gelukkig? En waar de hel is dat?
Ik verdwaal in mijn gedachte en merk niet eens dat we landen. Onze Pegasi, Duif en Browndown weten vast waar hecate woont, want wij hebben ze dat niet vertelt.

We staan midden in een park van een stadje. Een paar mensen kijken ons raar aan maar niet zo raar als ze zouden moeten. De mist laat vast zien dat we gewoon aan het paardrijden zijn.
We springen van onze paarden af en laten ze onder een rustige boom rusten.
"We zijn zo terug" zeg ik tegen ze
"Tot zo baasje!" zegt Duif.

Er hangt een vreemde sfeer in de onbekende stad. De lucht lijkt wel groenig blauw paars ofzo. De mensen zijn ook stiller dan dat ze zouden moeten zijn. Geen geklets van hangende jongeren, geen ruziënde mannen bij auto's, gewoon stilte met wat geluid van de weinige auto's en winkels.
"Het ruikt magisch" zegt Alex zacht en hij trekt zijn neus op. Zijn hele stem vult onze nabije omgeving en er vliegen een paar vogels uit een boom.
"Het is hier ergens, hecate's woonplek".
Ik weet niet in wat ze zou moeten wonen maar de magie is hier zo sterk dat het bijna niet anders kan dan dat het hier ergens is.

"Daar" fluistert Alex, en hij wijst naar een fel paars licht dat uit een straat tegen over ons komt. Het licht kleurt de lucht, alsof er een filter overheen staat.
"De mist is meestal onzichtbaar maar hier is hij zo sterk dat mensen met het zicht hem kunnen zien" leg ik uit. Hera, mijn moeder, had niks weggelaten toen ze me alles leerde over de Grieken en Romeinen en hoe iedereen er vandaag de dag bijstaat.
We volgen het ligt. Aan het eind van de smalle paars roze straat staat een rotonde met eindeloos veel afslagen. Het is een raar gezicht voor zo een klein stadje. Er lopen wel honderd wegen rond het midden, elk naar een eigen bestemming. Een enkele auto rijd op de weg maar de bestuurders lijken lang over het kiezen van welke afslag te doen. Het zijn er ook zo veel....
op het midden van de rotonde, staat het raarste gebouw dat ik ooit heb gezien. Het is een piepkleine zwarte Griekse tempel. Het model is oud maar de zwarte pilaren maken hem toch modern. Er brokkelen constant stenen van de fronton af maar de afbeelding die erin gehouwen is, lijkt niet minder te worden. Naast de grote archaïsche pilaren staat een doodnormale rode deur met een kijk gaatje. Onder het huisnummer 7 hangt een bronzen trekbel, maar hij glimt niet dus er zijn weinig bezoekers bij dit adres.
We steken de rotonde over en trekken aan de bel. Binnen hoor ik een vaag gerinkel. Het duurt een hele tijd voordat iemand open doet maar net als we weg willen lopen, klikt de deur op een kier. Er komt een uitnodigende geur van binnen. Er straalt een helder licht vanuit de gang. In een halve trans lopen we met zijn tweeën de rode deur door.

Als we binnen lopen valt mijn mond open van verbazing. De gang is veel langer dan  het huisje er van buiten uitzag. Zover we kunnen kijken zijn er rechts en links deuren. Uit sommige klinken geluiden die ik niet thuis kan brengen. Ik kijk Alex aan die stil is van verbazing.
"Van buiten was het zo klein..." zegt hij.
"Hecate is de godin van de magie" zeg ik. Hij kijkt nog een keer de gang in, om te bevestigen dat hij wel echt zo lang is.
"Alle geiten nog aan toe dit is immens"
We lopen door. Ik probeer een zwarte deur aan mijn linker kant open te maken. Net als ik de klink doordruk klinkt er een stem achter ons.
"Ik weet niet of dat het juiste pad voor jou is kind" zegt een diepe vrouwenstem.
Met een ruk draaien Alex en ik ons om. Mijn vingers glijden uit reflex naar mijn armband maar ik hou ze op het laatste moment tegen.  We zijn hier niet om nog meer goddelijke vijanden te maken.
"Hallo, vrouwe hecate" zeg ik tegen de vrouw in de zwarte lange jurk. Haar huid is bleek als de maan en haar dunne zwarte krullen lijken wel kraaien veren.
"Welk pad moet ze dan nemen tovenares?" Vraagt Alex beverig. Hecate kijkt hem vies aan.
"Saters met hun hoeven" mompelt ze geïrriteerd. "Ze vragen altijd om de mist om ze te verbergen maar zelf gebruiken ze alleen maar natuurmagie, puh! Ze moesten eens weten hoeveel werk het kost om alle spleethoevige natuurliefhebbers te bedekken met mist...."
Alex kijkt haar bang aan.
"Meehheee, sorry vrouwe" probeert hij bang. Ze geeft hem nog een vuile blik maar wend zich daarna naar mij.
"Wat jou betreft, amartia, jij hebt vast vragen over je verloren liefde. De arme Miles Jameson. Kom maar mee, ik had je al verwacht".
Ze loopt langs ons de gang in. Alex geeft me een waarschuwende blik. Niet vertrouwen, ze is een godin! Haar magie rook ik al 100 kilometer verder! Zegt zijn hoofd. Ik schud nee en loop de geheimzinnige vrouw achterna.

De gang is nog langer dan ik dacht. Hij komt verder dan ik kan kijken. De ontelbare deuren hebben allemaal hun eigen versiering. De ene is goud de andere zilver. Sommige zijn vrolijk versiert met bloemen en dier en op sommige zijn doodskoppen en monsters  afgebeeld. Het is angstaanjagend. Ze lijken wel....persoonlijk. Ik krijg het gevoel dat achter elke deur mijn toekomst ligt. Aan Alex zijn gezicht te zien voelt hij hetzelfde.
Het lijkt wel een eeuw later als we eindelijk bij het einde van de gang zijn.
"Sorry voor de lange gang. Jullie nutteloze voetjes kunnen er vast niet tegen maar ik hou van deze deuren. Het zijn kruispunten van elk individu die hier komt. Dit is mijn beste huis tot nu toe."
Hecate maakt de deur die aan het einde staat open. Het is een normale deur. Gewoon een houten met een zilveren klink. Ze loopt naar binnen. Voorzichtig maak ik de deur open en bekijk de ruimte waar we in gaan. Het is helemaal donker. Ik voel vocht van Koude mist op mijn wangen branden. Boven me schijnt de maan met een paar dunne wolkjes ervoor. We zijn nog steeds binnen want de houten planken op de vloer maken bij elke stap een krakend geluid.
Ik voel iets kouds naast me glibberen. Verschrikt stap ik naar achter. Even lijkt het alsof ik een doorzichtig gezicht zie maar hij is meteen verdwenen. Opeens komt er een vel roze paars licht vanuit het midden van de kamer. Het is een doodnormaal kampvuur, behalve de kleur misschien. Hecate zit ernaast. Nu zie ik haar gezicht pas echt goed. Ze heeft donkerblauwe wallen onder haar pikzwarte ogen. Het is moeilijk om niet naar haar ogen te kijken. Hoe langer je er naar kijkt, hoe verder je verdwaalt in kleurige vormen van geesten en misten.
"Ga zitten, kinderen" zegt ze met een relaxte stem. Ik wil haar niet ongehoorzamen dus Alex en ik nemen plaats aan het kampvuur.
"Ik weet waarom jullie hier zijn" zegt ze. "Ik heb jullie pad gevolgd. Maar mijn magie is geblokkeerd. Ik weet niet wat gaat komen maar ik kan jullie wel vertellen wat ik weet".
Mijn hart maakt een sprongetje. Ze weet sowieso meer dan dat ik weet.
"Ik ga jullie nu vertellen hoe Aphrodite en Apollo op bezoek kwamen om te leren hoe ze iemand moeten wissen".