Dochter van Hera//Percy Jackson fanfiction

18. Zeus zijn levensgevaarlijke teurbelentie, maar toch eerste klas vliegen

Als ik wordt onthoofd, schrik ik wakker. Ik zit met een ruk recht overeind en begin te stressen. Paniekerig ben ik aan het huilen en nogsteeds doet elke vezel in mijn lichaam pijn. Ik ben in een andere omgeving dan ik had verwacht. Ik lig tussen handdoeken, badjassen, zakjes pinda's en allemaal van die eerste klas vliegtuig spullen. De ruimte waar ik ben wiebelt een beetje heen en weer, dat betekent dat ik op de snelweg ben dus. Het is Donker maar ik zie nog wel alles door een zaklamp die ergens naast me schijnt.
Miles komt snel naar me toe en kalmeert me met zijn stem.
"Tia, he he he ssshhjjjjjj, rustig maar" zegt hij en hij neemt me in zijn armen. Terwijl ik uitsnik en de andere in stilte bozorgt naar me kijken zie ik dat ook Polly heeft gehuild. Ze was wakker geworden door mijn gegil toen ik werd onthoofd in mijn slaap.
" wat gebeurde er, tia?" Vraagt Alex vriendelijk.
Ik haal diep adem en besef alle dingen van Zeus. Ik kijk maar mijn handen en graaf mezelf nog een stukje dieper in Miles zijn comfortabele lichaam.
"Zeus heeft tot me gesproken" zeg ik. met die woorden kijken Mijn vrienden op.
"Zeus? Maar hij, hij spreekt nooit halfbloeden hij is veel te belangrijk daarvoor" zegt Polly.
"Het was blijkbaar nodig"
"Wat zei hij?"
Ik denk na. Ik zie geen reden dat ik ze niet mag vertellen dat ik zonder hun verder moet maar toch is het moeilijk.
"Hij was boos" zeg ik dan. "Hij is boos bedoel ik. Boos dat ik nog leef en boos dat jullie me helpen. Daarom moet ik de laatste queeste zelf doen". Er volgt een stilte.
"Absoluut niet" zegt Miles dan. Ik draai mijn hoofd om en kijk hem aan.
"Ik laat je niet alleen" zegt hij.
Ik geef hem een glimlachje waarmee ik zeg dat ik het hem dankbaar ben.
"Je moet wel, Miles. Anders is iedereen dood waarvan ik hou. Niet eens hou, gewoon die ik ken".
Hij blijft me aanstaren. Ik zie de dilemma in zijn ogen zitten en een moment lijken ze van kleur te wisselen. Hij antwoord niet op mijn uitspraak.
"Wat gebeurde er toen, voordat je je ogen dicht deed? Want je gilde het uit van de pijn en er was niks dat we konden doen en uiteindelijk viel je gewoon flauw" vervolgt Miles.
Het duurt niet lang voordat het binnen schiet. "De bliksem van Zeus" antwoord ik en ik vertel alles. Over Wim en over mijn goddelijke fans. Hij geeft me een kus op mijn wang en zegt een Grieks liefdes zinnetje. Ik lach verliefd terug en antwoord.
Dan kijk ik om me heen. Ik besef dat het raar is dat ik niet weer waar we zijn maar ik raak niet gestresst want ik weet dat mijn vrienden goeie besluiten maken. Toch vraag ik waar we zijn en waar we heen gaan.
"We zitten in een vrachtwagen, van JetBlue en we gaan naar het vliegveld, hopen we" zegt Alex. "Maar gaat het goed? , ik bedoel, je bent zojuist een soort van getroffen door bliksem hemzelf".
"Ja het gaat wel" zeg ik. Dat is ook waar want ik word al sterker. "Waar is de schoolbus?" Vraag ik.
"Die was opgehaald door de menselijke politie volgens mij" zegt Polly.
"Oh. Hoelang hebben we nog voor de deadline?"
"Nog twee voordat het vrijdag is, en dan om twaalf uur in Olympus, maar Miles heeft uitgerekend dat we pas over een uur bij het vliegveld van Williamsburg zijn".
"Oke" zeg ik. Ik ben tevreden met deze tijdslimiet. We hebben nog lang.
Miles staat op en kijkt in een doos die boven hem staat. Hij stopt zijn hand erin om iets te pakken en haalt een müsli reep eruit.
"Je hebt vast honger, wij hebben er echt al tien gegeten. Ze hebben ook chocolaatjes, Polly is verslaafd".
Ik besef nu pas dat ik ongeveer verhongerd ben. De laatste paar dagen heb ik alleen maar een klein avond eten en een appel gegeten. Ik neem de reep dus gretig aan en schrok hem naar binnen. Hij is heerlijker dan je denkt maar misschien is dat omdat ik zolang niks heb gegeten. Ik eet dan ook 5 müsli repen, vier zakjes pinda's ik drink twee vitamine water flesjes leeg en ik eet nog een stuk of vier koude halve wraps. Na het feestmaal waar iedereen me met een lach heeft aangestaard, gaan Polly, Alex en Miles slapen en ik besluit te kijken waar we heen moeten vliegen. Als Miles gelijk heeft zijn we er over een kwartier, dus ik kijk op de kaart.

Coney island beach, new york
Morgen, 10:00
Alleen

Mijn hart gaat tekeer bij de woorden alleen. Ik kijk mijn vrienden stuk voor stuk aan en besef dat zonder hun het me nooit was gelukt. Niet de leeuw en niet de chimaera. Ik weet niet of ik de draak orthus, die al zo veel helden om het leven heeft gebracht wel aankan. Zonder mijn krachten ben ik niets. Zonder Miles ben ik niks. Er loopt een traan over mijn wang. Ik weet dat het beter is dat Miles niet mee gaat. Een draak en zijn ei, zijn ondoordringbaar. De mal voor de sleutel moet wel in een ei zijn verstopt, anders is Zeus nog dommer dan dat ik dacht. Maar Miles zou ik niet kunnen missen. Alex ook niet. Polly ook niet. Maar Polly begint hoe dichter we bij ons doel Olympus komen, steeds raarder te doen. Het lijkt wel dat elke keer dat ik Olympus noem dat ze een kleine paniek aanval krijgt. Ik weet dat ik het niet mag denken maar...... nee. Stop tia. Dat heeft ze niet gedaan. Ze is je beste en eerste vriendin ooit, ze zou dat nooit doen. Dan stopt de vrachtwagen en ik hoor de bestuurders hun deuren open maken. Snel maak ik iedereen wakker. We verstoppen ons in stilte achter wat dozen en onder warme handdoeken. De chauffeurs laden een eerste lading in in een karretje en vertrekken daarmee. Ik kijk de door de spleetjes tussen de dozen om zeker te weten dat niemand ons ziet.
"Nu!" Zeg ik. We lopen met zijn alle de achterbak uit en we staan op de landingsbaan. Naast ons staan een stuk of vijftig vliegtuigen. Die naast ons is zo te zien net geland. We loop rennen met gebogen rug achter de bus vandaan en proberen ons te mengen in de mensen massa die uitstapt. Blijkbaar had Alex zich hier zorgen over gemaakt want toen we eindelijk in de rij waren gemengd, laat hij een diepe zucht vertrekken uit zijn mond. Omdat hij al zo lang geen tanden heeft gepoetst ruikt de omgeving naar geiten adem. We lopen met de menigte door het vliegveld naar buiten, om er weer in te gaan. We zoeken een Vlugt naar new york. Hij vertrekt over 5 uur , en dan komen we om 6 uur 's ochtends aan. Dan hebben we nog vier uur om het strand te vinden en me klaar te maken. We lopen naar de balie om een Vlugt te boeken. Ik verwacht dat dit nog wel de moeilijkste opgaven van alles zou zijn maar ik was vergeten dat we een zoon van Aphrodite bij ons hebben.
"Laat mij maar" zegt Miles en hij loopt maar de vrouw. Hij zet zijn loverboy gezichtje op, met zo'n vies glimlachje die de meeste meisjes charmeert. "Hai schoonheid" zegt hij tegen de vrouw. "Mijn vrienden en ik willen Vlugt..." hij stopt om van het bord te lezen maar zijn dyslexie houd hem tegen.
"Die naar new york" zegt hij dus maar.
"We willen de Vlugt naar new york". De vrouw knikt als een robot en kijkt op haar computer scherm. Ze typt wat dingen in maar Miles onderbreekt haar. "Eerste klas he, met korting" voegt hij er aan toe. Polly giechelt en geeft hem de zak met cash. De vrouw aan de Balie zit in zo een trans van de stem van Miles dat ze niet eens een beetje raar kijkt. Ze neemt de dollars aan en geeft ons onze boarding kaarten.
Glimlachend loopt Miles weg.
"Ik kan het nog steeds" zegt hij.

Na vijf uur wachten met heel veel koffie gaan we eindelijk boarden. Omdat we eerste klas zijn hoeven we niks van id te laten zien, en voordat de vliegveld medewerkers ons raar aan kunnen kijken, zegt Miles simpelweg hallo. We lopen naar het vliegtuig en ik voel de wind opzetten. Shit, denk ik. Mag ik wel reizen door het rijk van Zeus? Ik bedoel word hij niet boos? Met een rood hoofd loop ik de trap op naar de eerste klas suite. Ik heb nog nooit eerste klas gevlogen maar ik beloof je, dit is geweldig. Ieder heeft eigen stoelen met zoveel beenruimte dat een kleine hellehond erin zou passen. De stoelen hebben eigen massage en er staan flatscreens op kleine bij zet tafeltjes. We zijn ook de enige en we hebben een hele stewardessen crew voor ons alleen. We gaan zitten en we relaxen. Voor het eerst in maanden, misschien wel jaren heb ik het gevoel dat ik weg zink in een stoel. Ik sluit mijn ogen en geniet van de chillness. Even vergeet ik alles. Ik bestel een mocktail, een alchohol vrije cocktail, want ik durf mijn krachten niet te gebruiken. Terwijl we allemaal een film opzetten en ons laten bedienen door de stewardessen waar Alex volgens mijn heel erg kan genieten, merk ik niet eens dat we Dat het opstijgen zijn. Ik merk het pas  in de lucht als het vliegtuig begint te bewegen. Eerst wiebelt hij zacht  maar dan, dan is het hevig. De turbulentie. Ik bevind me in het rijk van mijn vijhand, en ik weet niet wat hij gaat doen.