Dochter van Hera//Percy Jackson fanfiction

12. een gevecht met een onverwoestbare leeuw vind ik blijkbaar grappig

Als ik wakker word, zit ik meteen rechtop. Het duurt een tijdje voordat ik besef waar ik ben. De schoolbus staat stil op een parkeer plaats in een stad die ik niet meteen herken. Ik gok dat het ongeveer 5 uur s'ochtends is. Dan draai ik me om en daar zit Miles. Hij kijkt me aan.
"Nachtmerrie?" Zegt hij.
Ik knik.
Ik kijk rond in de bus. Polly zit naast Alex. Ze zijn aan het praten.
"Jongens, kunnen jullie even komen?" Vraag ik en mijn stem trilt een beetje. Miles en ik gaan weer normaal zitten en Alex en Polly lopen naar ons toe. Ze zien er allemaal moe uit. Ik denk niet dat ze geslapen hebben vannacht.
"Ik weet wat we moeten doen" zeg ik en ik haal diep adem voordat ik begin met praten.
"Nu de goden weten wat Hera heeft gedaan, zijn ze boos en straffen ze ons allebei. Ze hebben haar opgesloten, en het is mijn taak om haar te bevrijden". Ik stop met praten en ik zoek de rugzak van Miles. Ik hoop dat Hermes de spullen hierheen heeft 'getoverd'.
De tas is al zwaarder dan eerst en als ik hem open rits zie ik het zilveren bakje dat Hermes me in mijn grot had gegeven. Ik geef hem aan Miles en zoek dan verder in de tas voor de brief. Hij ligt onder in. Ik rol hem uit en laat hem aan Alex en Polly zien. Ze lezen hem aandachtig en dan geef ik hem aan Miles. Dan zie ik pas dat de letters Grieks zijn.
"Ohw sorry moet ik het voorlezen?" Vraag ik want Miles heeft alleen nog maar de baggeren Griekse les gehad van school.
"Nee het lukt wel" zegt hij en hij leest de brief.
Als hij klaar is kijkt hij ons aan met open mond.
"Wacht wacht wacht, de nemeische leeuw is toch die leeuw die ook Hercules moest verslaan? Die echt onverslaanbare leeuw?" Stamelt hij en de angst staat in zijn ogen.
"En waar moeten we heen" vraagt Alex.
"En we hebben maar een week? Dat is echt te kort!" Zegt Polly.
"Ik weet het jongens maar er is niks aan te doen!" Zeg ik. Ik raak helemaal gestrest van iedereen. Ik pak de brief uit Miles zijn handen. Stop hem in mijn kontzak. Ik sta op en loop een stukje verder naar de voorkant van de bus.
"Gaan jullie maar allemaal slapen" zeg ik en ik kijk ze allemaal aan. Alle drie proberen tegen te stribbelen.
"Nee jullie zien er niet uit, dus ga slapen. Ik maak jullie wakker zodra er iets gebeurd". Ik ga achter het stuur zitten en start de bus. Ik kijk naar de benzine meter. We hebben nog een halve tank over, dus daar kunnen nog 300 km mee rijden ongeveer. Dat is meer dan genoeg. Ik pak de rol papier uit mijn broekzak. Ik lees de hele brief nog een keer door om te kijken of er ergens iets staat over de locatie van de eerste queeste. De nemeische leeuw. Maar nergens in de tekst staat waar we heen moeten.
Ik hoor gesnurk en ik schrik ervan. Het is gewoon Alex die niet heel charmant slaapt.
Dan draai ik de rol om. Ik kijk op de achterkant maar hij lijkt leeg te zijn.
Lijkt teminste. Bovenaan de rol verschijnt een foto van een strand. Het is niet  zo een strand met van die Baywatch strandwachten. Het is meer een ik ga met de familie strandjutten met grote mosterdgele regenlaarzen soort strand.
Daar naast staat een adres en een tijd;

Delaware bay
Primehook beach
00:00

Fijn denk ik bij mezelf. Nu weet ik teminste waar we heen moeten. Ik maak het dashboard kastje van de bus open. Dan vind ik waar ik naar zoek. Een TomTom. Met een glimlach op mijn gezicht vul ik het adres in en plak hem op het raam. Het is ongeveer 10 uur rijden dus komen we rond 3 uur aan. Dan hebben we meer dan genoeg tijd om het goeie strand te vinden voor dat het middernacht is. Ik druk op het gas pedaal en begin te rijden.

Na twee uur alleen rijden hoor ik geluid achter mijn rug. Ik kijk om en zie dat Polly wakker is geworden. Ze staat op en loopt naar me toe.
"Waar gaan we heen?" Vraagt ze gapend.
"Primehook beach" zeg ik en ik laat de rol papier zien. Ze kijkt naar de TomTom.
"Nog acht uur?" Vraagt ze vermoeid.
"Ik dacht altijd dat een queeste naar buiten was met veel avontuur, niet zo saai". Ze gaat op de stoel naast me zitten.
Het is algemeen best rustig op de weg. Natuurlijk kijken de mensen die de andere kant op rijden ons raar aan want ik bedoel een 14 jarige die een schoolbus bestuurt is best raar maar er heeft nog geen een politie agent ons aangehouden. Ik snap ook niet dat ze nog niet opzoek zijn gegaan naar deze gestolen schoolbus.
"Dat komt nog wel Polly" zeg ik.
"Is dit je eerste queeste dan?" Vraag ik en ik kijk haar aan. Haar gezicht vertrekt naar schaamte. Ze speelt opeens onhandig met haar vingers en ze wordt rood.
"Nee niet mijn eerste..." zegt ze zacht.
Ik vraag niet verder want ik ben bang dat ze gaat huilen. Dan worden Miles en Alex ook wakker. We rijden verder en soms nemen Miles of Alex het over. Polly kan nog niet rijden. We stoppen een keer om naar de wc te gaan, maar niet vaker. Alex en Polly hebben een paar appels en sandwiches van kamphalfbloed mee genomen dus die eten we ook onderweg.

Om vier uur komen we aan. We zijn op het strand bij een strand restaurant. We besluiten wat te gaan eten want Polly heeft echt heel veel cash meegenomen.
"Ik wist niet hoeveel ik moest meenemen" zegt ze onschuldig. "Ik pakte dus maar alles...."
ik moet ervan lachen.
Als we klaar zijn met eten, lopen we op het strand. We gaan met zijn vieren op ze grond zitten. Polly haalt haar pijl en boog van haar schouder. Dan valt me op dat hij nieuw is.
"Waar heb je die vandaan?" Vraag ik want ik ben wel benieuwt waar ze zo snel een nieuwe boog vandaan heeft.
"Oh uhhhmm... nou gewooon die is nieuw.." ze kijkt snel weg.
"Oke" zeg ik bij mezelf. Polly is een schatje maar ze doet soms ook echt raar. Maar ja raar is nodig toch.
Ik kijk naar Miles.
"Mag ik even slapen?" Vraag ik. Die hele reis van long island naar primehook beach was wel maar 10 uur, maar ik ben toch uitgeput.
" ja tuurlijk tia" zegt hij en hij gaat zo zitten dat ik precies op zijn schoot kan liggen. Ik val in slaap en ik rust droomloos uit. Ik weet dat ik het nodig heb voor de eerste opdracht die vannacht komt.

Na 2 uur slapen schut Miles me wakker. Ik wrijf in mijn ogen. Ik hoor gegil op de achter grond van een jong meisje. Het is Polly. Dan merk ik dat Miles ook aan het stressen is. Hij haalt snel zijn dolken uit zijn riem en gaat klaar staan voor de aanval. Ik spring om hoog. De lucht is zwart en en er is geen ster te bekennen. Er is zelfs geen maan die even een beetje licht geeft om de situatie te verhelderen. Maar hij wordt al gauw verhelderd als er een luid gegrom klinkt. Het is niet zomaar een grom: het is die van een leeuw. Ik kijk naar Alex , Polly en Miles. Er staat doodsangst op hun gezicht en het ziet er naar uit alsof ze elk moment van hun stokje kunnen gaan. Ik Maak mijn zwaard met mijn armband. Ik hou hem in de aanslag. Op mijn gezicht is geen doodsangst te lezen, want dat heb ik niet. Ik heb net lang geslapen en ben volkomen uitgerust. Dit soort dingen wekt me op. Mijn zintuigen zijn scherper dan die van wie dan ook. Ik heb zin in een gevecht. Er staat geen bange blik op mijn gezicht nee; er staat een glimlach van plezier.