Dochter van Hera//Percy Jackson fanfiction

11. Ik sluit een deal met het duivelse twee tal

Ik word wakker met een blik op de sterren. Ik zie door de spleetjes van mijn ogen het sterrenbeeld van Zoë Nachtschade over de hemel rennen. Onder me voel ik verdord gras vermengt met korrels zand.
"Volgens mij worden ze wakker" zegt de stem van Apollo, een stukje verder op.
"Eindelijk" zegt een arrogante stem van een vrouw. Ik weet wie het is. Aphrodite, degene die mijn hart aan het verpulveren is.
Ik hoor voetstappen naast mijn hoofd en ik word overeind gehesen. Alex naast me kijkt verwilderd om zich heen.
"Wat...wa-..oh" zegt hij. Snel gaan we allebei staan maar onze voeten zijn bij elkaar gebonden met een goud soort lintje. Hetzelfde is met onze polsen gedaan.
Wiebelend staan we op onze voeten terwijl Apollo en Aphrodite ons trots aan kijken.
We zijn op een verlaten speeltuintje in een arme wijk van L.A gok ik. De paar speeltoestellen zijn half kapot, met graffiti bespoten en de originele verf is aan het loslaten.
Voor ons staan onmisbaar twee goden. Ik herken ze allebei van mijn vorige bezoek aan Olympus. Apollo straalt een sterk goud licht uit in het donker. Zijn blonde haar lijkt wel zonnestralen te produceren. Hij heeft een kakkerige pastel roze polo aan en een licht bruine korte broek. Hij ziet eruit als een typische 16 jarige fuck boy.
Aphrodite is een ander verhaal. Zij is werkelijk het prachtigste levende wezen die ik ooit heb gezien. Haar houtkleurig haar glinstert in het zwakke maanlicht en hangt in bescheiden krullen over haar schouders. Haar volmaken lichaam is goed te zien in het rode elegante jurkje. Haar ogen zijn ook onbeschrijfelijk... precies dezelfde als die van Miles. Bruin, groen, blauw, grijs.....ik heb echt geen idee.

"Eindelijk zien we elkaar weer, amartia" zegt ze en ze loopt naar me toe. Alex Mekkert zachtjes naast me.
"Wat heb je met Miles gedaan?!" Vraag ik uitdagend.
"Rustig rustig schoonheid, ik wil geen bitchfight hiero" zegt Apollo arrogant.
"Het is goed hottie" zegt Aphrodite Glimlachend tegen hem. "Ik hou wel van een beetje pit. Maar dat is dan ook het enige dat ik een beetje leuk vind aan jou, dochter van de hemel koningin"
Alex kijkt haar met grote ogen aan. Zo te zien staat hij met een mond vol tanden.
"Wat heb je met Miles gedaan?" Zeg ik nog een Keer maar nu nog harder.
Aphrodite kijkt me zelfvoldaan aan.
"Je bent niet zo lelijk kindje" zegt ze. "Ik snap wel dat mijn zoon voor je is gevallen" ze raakt mijn wang aan. Als mijn handen vrij zouden zijn zou ik haar nek pakken en haar wurgen. Daarom bijt ik maar gewoon naar haar vingers. Even schrikt de godin, maar ze herstelt zich snel. "Kijk uit halfgod" bijt ze me toe.
"Ja kijk uit Tia!" Zegt Alex alsof hij gedwongen wordt om dat te zeggen. Hij word beïnvloed door Aphrodite maar ik heb daar geen last van. Ik vind haar mooi enzo, maar zelf heb ik ook magie in mijn stem.
Ik hup een stukje naar voor, wat niet zo soepel gaat aangezien mijn voeten nog steeds vast zijn gebonden met gouden draden.
"Waar is mijn vriendje" zeg ik nog een keer. Ik weet dat toverspraak tegen haar zinloos is maar ik leg al mijn gebroken emotie erin. Even flikkert er een beetje medelijden in de prachtige ogen van de godin maar die verdwijnt als sneeuw voor de zon.
"Ach vertel het schoonheid!" Zegt Apollo die duidelijk wel betoverd is door mijn spraak.
Aphrodite heeft er duidelijk geen zin in.
"Oke dan, ik ga je toch vermoorden. Ik heb mijn zoon weggehaald van jou. Je bent niet goed voor hem. Hij is een volmaakte zoon van Aphrodite. Jij ben de fout van Hera. Ik wil hem niet bij jou. En Apollo, mijn neefje, hij wilde wel helpen jou pijn te doen. Ook al was het de bedoeling dat jij hem ook niet meer herinnerde. Dit is beter uitgepakt! Je geeft je leven bijna op van de pijn! Top toch?"
Ik kijk haar boos aan.
"Waar is hij" vraag ik met mijn tanden op elkaar gedrukt.
Voordat ze kan antwoorden, suist er een pijl tussen ons door. Verschrikt hup ik naar achter.
"Waar is je zoon Aphrodite?" Vraagt een stem van een klein meisje. Ik kijk naar de plek waar de pijl vandaan kwam. Op het bruine gras staat een meisje van niet ouder dan twaalf. Haar kastanje bruine haar glanst zilver in het licht van de nu stralende maan. Haar zilveren outfit zit precies goed om haar lichaam. Ze ziet er fit uit. Naast haar springt een kleine hinde in het rond.
De godin van de liefde kijkt geïrriteerd naar het meisje. "Artemis" zegt ze niet zo hartelijk.
"De godin die de liefde afstaat. Geweldig"
Apollo stapt naar zijn tweeling zusje.
"He zusje, wil je een kusje? Of mischien een musje?"
Geërgerd kijkt Artemis haar broer aan. "Oh hou toch op met je rijm woorden. Ik ben hier voor dezelfde reden als die twee" zegt ze en ze wijst naar Alex en mij. "Wat jullie hebben gedaan kan niet. Haal de jongen terug"
Aphrodite kijkt Artemis glimlachend aan. "Oh meisje. Kijk naar jezelf. Waarom wil je dat zij naar haar vriendje gaat? Het is niet alsof je het er mee eens is dat ze een vriendje heeft of wel?"
Het antwoord doet Artemis niks. Ze houd haar boog wat steviger vast en stapt iets naar voor. "Kijk jij naar jezelf. Je pakt je eigen zoon af van de liefde van zijn leven. Is dat niet ook een beetje tegen de regels in?" Verslagen stapt Aphrodite naar achter.
"Dus waar is hij?" Vraagt Artemis weer.
"We gaan het je echt niet vertellen zusie" zegt Apollo.

"Laten we dan een deal sluiten" zeg ik snel. Stomverbaasd kijken de goden me aan. Blijkbaar waren ze vergeten dat Alex en ik hier nog steeds stonden.
"Wat voor deal halfgod?" Vraagt Apollo.
Ik slik mijn angst door.
"Als Jullie me echte pijn willen doen dan vechten we. Twee goden tegen een halfgod. Als ik win, Aphrodite, dan ziet u dat ik goed genoeg ben voor Miles. dan is hij voor mij. En Apollo als ik win dan zijn onze spelletjes klaar. Dan weet u dat ik voor altijd van u win. Als ik win tenminste.... maar als jullie winnen dan zal ik beloven Miles met rust te laten. Dan...dan ga ik nooit naar hem opzoek. En Apollo... dan heb jij gewonnen. Voor altijd" de laatste zinnen zeg ik met een trillende stem. Vooral degene waarin ik zeg dat ik Miles met rust laat. Hij moet gered worden maar deze deal moet wel. Ook al weet ik niet of ik er mentaal klaar voor ben. De laatste dagen lijkt niks het me waard. Ik weet niet eens of ik ze wil stoppen om me te vermoorden....het moet. Voor Miles.

Apollo en Aphrodite kijken bedenkelijk. Artemis kijkt vooral bezorgt naar de maan.
"Deal" zegt Aphrodite. "Maar alleen omdat ik weet dat ik win"
Artemis onderdrukt een lach.
"Ja inderdaad, deal!" Zegt de 16 jarige God. "Je hebt twee minuten om je klaar te maken" zegt Aphrodite. Apollo maakt een gebaar met zijn hand en de linten om onze voeten en benen verdwijnen in een vaag licht.
Snel draai ik me om naar Alex.
"Amartia je kan niet winnen van twee goden!" Zegt hij bezorgd. Artemis komt naar ons toe. "Ik wil dat ik je kan helpen maar... dit is jou gevecht. Ik blijf om te kijken. Als het echt fout gaat grijp ik in." Ik knik. Ik pak mijn wapen. Ik kies mijn zwaard want daar ben ik het beste in. Ik probeer mijn hard bonzende hart te kalmeren.
"Hier" Artemis haalt uit het niks een zilveren wapen uitrusting en maakt hem aan me vast.
"Ik geloof in je, fout van Hera" zegt ze. Ik knik dankbaar. Ook al is ze een godin ze voelt als een vriendin. "Het is tijd"
Als ik me omdraai zie ik Apollo klaar met zijn Grote gouden boog en Aphrodite met niks meer dan een hand spiegeltje.
"Klaar om te verliezen kindje?" Zegt ze.