Boyutlar Arası Savaş

Sesleniş

Burada olduğum sürece ilk defa gözyaşı döküşüm ve hüzünden sonra şaşırma gibi bazı duyguları da hissedişim gülümsememe sebep olmuştu. İlerleme kaydettiğimi hissediyordum, buradan çıkacağıma hala inanıyordum.

Az kalmıştı, sadece biraz daha sabır gerekliydi.

Karanlıkta ilerlerken umudumun artması ile gözlerimin açılmasını ve aklımın çalışmasını sağladı. Buradan çabuk çıkmam gerekiyordu, halkım beni çok özlemiş olmalıydı. Onlara biran önce kavuşmalıydım!

Düşün, düşün!

Bir elementlerin efendisi olarak görevimi yerine getirmeliydim, zeki düşünüp bir yol bulmalıydım. Bir kilidi kırmıştım, duyularımı geri kazanmıştım. Şimdi ise çıkmak için bir yol bulmalıydım.

Tek başına çıkamıyorsun.

İç sesimin dediği ilk başta umursamama neden olsa da aslında buradan çıkış biletimin olduğunu anlamıştım. Her ne kadar denesem de buradan tek başıma çıkamamıştım fakat, eğer ki biri daha olursa buradan çıkabilirdim.

Ve ben o kişiyi tanıyordum.

Elementlerimi daha yeni kazandığım sırada istemeden Bellamy'nin zihnine girmiştim. Peki ya şimdi kendi isteğimle Bellamy'i zihnime alsam?

Boşluğa doğru kahkahalar atarken neden daha önce aklıma gelmediğine kızıp durdum. Tek başıma çıkmaya çalışmak yerine daha dikkatli düşünseydim, yolu bulabilirdim.

Sakin olmaya çalışırken zihin elementimi kullanmaya çalıştım. Burada elementlerimi kullanamamıştım fakat bir kilidi kırmıştım, belki de şimdi onları kullanabilecektim.

Yere çöküp gözlerimi kapattım ve zorda olsa hiçbir şeyi düşünmemeye çalıştım. Hissettiklerimi fırlattım bir kenara, sadece buradan çıkmayı düşündüm ve o gün söylediğim cümleleri karanlığa doğru fısıldadım.

Buradan çıkmalıyım...

Ruh bedene tekrar geri dönmelidir yoksa beden yaşayamaz...

Beden iflas olur ve ölür, ruh ise kaldığı yerden çıkamaz ve orada hapis kalır...

Bu yüzden buradan çıkmalıyım ve gerçek hayata dönüp bedenimi kurtarmalıyım..

Buradan çıkmalıyım, buradan hemen çıkmalıyım..

Çıkmalıyım...

*****

Duyduklarım, gördüklerimle bir olup tamamlanmıştı. Hislerim tamamen serbest kalmıştı, şu an hangisini yaşadığımı bile bilmiyordum. Şaşkın mıydım, sevinçli miydim, biraz da mutluluk?

İki haftadır Aisley'in uyanmasını bekliyorduk ve şimdi O bize hala hayatta olduğunu göstermişti. Aisley'in gösterdiği küçücük hayat belirtisine tutunmuştuk ve uzun zamandan sonra bu haberle birlikte, DEA binası yeniden canlanmıştı.

Ebby teyzem sevinçten ağlarken ben Dominic'e sıkı sıkı sarılıp gülümsemiştim. Bu mutlu haber bizi karanlıktan çıkartıp kendimize gelmemizi sağlamıştı.

Aisley yakında uyanacaktı, buna inanıyordum.

Yaklaşık on beş dakika sonra Başkan Robert odada ki herkesi çıkartmıştı. Dominic'in de odadan çıkmasıyla Aisley'in yatağının hemen kenarında oturan teyzemin yanına varabilmiştim. Odada olan Başkan ve eşi Esila'nın bakmasını umursamadan uzun uzun sarılmıştık birbirimize.