Love Cafe Series: My LOVE, My ANGEL

Chapter Thirty Six*

[CHOCO JOHN's POV]

I kept staring at her. Her eyes that was about to cry, her cheeks that have been red  because of the heat, her lips that was still moist even after this freaking heat.. Wait? What am I staring at?

Ipinilig ko na lang ang ulo ko para maalis kung ano man ang iniisip ko.

Muli ko siyang tinignan. Yes. I missed her so much. There's not a day, minute nor second that I haven't stop thinking about her. She's my angel. And she will just gonna be my angel. I'm through hurting her. Ayaw ko na siyang saktan, dahil kung patuloy ko lang siyang mamahalin, masasaktan ko lang siya.

Ilang beses ko na ba siyang nasaktan?

Ayoko na.

I've taken my chances and I am through with that.

"Daddy!" lumapit sa akin sa Teero na agad ko namang kinarga. Medyo mamasa-masa pa ang mga mata nito na halatang galing sa pag-iyak.

"You cried?" Though it was not a question. Because he did cry.

"Because this lady is going to hurt you again!" nagsimula na namang lumandas ang mga luha nito sa magkabilang pisngi. Nangiti lang ako kasabay ng pagpunas sa luha nito. Hindi naman ako iyakin noong bata ako. I know I was brave. I haven't cry, not until now though. Kanino kaya nagmana ang batang ‛to? Iyakin e. Hmm. Malamang sa mommy niya.

"This lady didn't hurt me, son. I am the one who always hurts her." ginulo ko ang buhok nito nang kumunot ang noo nito sa sinabi ko.

"Kuya. Mag-usap muna kayo ni Ate Thalia. Malayo pa byinahe niya para sayo." Si Keira na kanina pa siguro nakikiramdam. "Dito muna sa bahay si Teero." at kinuha na agad nito si Teero bago pa man ako makapagreact.

Muli kong tinignan si Thalia na nakatingin din pala sa akin. Umiwas kaagad ako ng tingin. Dahil kung hindi ko gagawin ‛yun, baka, baka lang naman, sugurin ko siya ng yakap at hindi na siya pakawalan pa. Pero hindi pwede. Nakapagdesisyon na akong itigil na ‛to. Ayoko nang gumulo pa. Ayoko nang sumugal pa. Kung masasaktan na naman siya.

Huminga ako ng malalim bago siya hinirap muli.

"Follow me.." saka ako tumalikod.

Naglakad na ako. Naramdaman ko naman na sumunod siya at hindi na nagsalita pa. Habang naglalakad papunta sa bahay ko ay hindi kami nagkikibuan. Walang gustong magsalita. Nagpapakiramdaman lang. Dumeretso kami sa Lanai ng bahay ko. Parehong-pareho lang naman ang style ng bahay ko at bahay ni Keira. Mas simple nga lang akin.

"Sit down." I said to her and she sat down at the bamboo sofa.

"Cj.."

"Actually, I didn't really know why you are here, Thalia." Umupo ako sa isa pang bamboo sofa na nasa harapan nito. Napabuntong hininga ako at pinagsalikop ang mga kamay. "Hindi ko maintindihan kung bakit kailangan pang pumunta ka dito. Kung bakit kailangan pang magpakita ka saken."

"Nandito ako..kasi.." huminto ito at tumingin direkta sa mga mata ko. "Kasi m-mahal kita."

Natawa ako.

"C-Cj?" She was devastated.

"What? Ano sa tingin mo ang dapat kong maging reaksyon sa sinabi mo, Thalia? Mahal mo ako? Bullshit Thalia!" Tumayo na ako. "Sinabi mong hindi mo na ako mahal! Nang gabing ‛yun umasa ako! Umasa ako na sana sabihin mong mahal mo ako. Na ako pa din talaga. Na after all this time, hindi nawala ang pagmamahal mo. But you turner me down! You said you were sorry. You said goodbye!" napasabunot ako ng buhok.

I was frustrated! Yes!

I remember that night.

I remember how I wish that she called my name and says she love me. But that wish didn't happened. I just wanted that wish to be happen. Pero tang-ina hindi nga.