''Είμαι σίγουρος πως δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να βυθίζομαι στο απέραντο βιολετί χρώμα των ματιών σου'' παραδέχτηκε ο Harry καθώς τα μακριά του δάχτυλα μπλέκονταν ανάμεσα στις αχτένιστες μπούκλες μου, προκαλώντας μια αίσθηση ηρεμίας να κατακλύσει όλο μου το κορμί.
Ναι. Το χρώμα των ματιών μου είναι βιολετί, πράγμα καθόλου συνηθισμένο για πολλούς ανθρώπους. Από μικρή, όλοι μου οι συγγενείς μου αφιέρωναν κοπλιμέντα για τα μάτια μου και το μοναδικό τους χρώμα, κάτι που δεν πολυσκεφτόμουν τότε. Άλλωστε, ποιος δε θα ήθελε να είναι στη θέση μου; Καθώς περνούσαν τα χρόνια όμως, τα μάτια μου ήταν το μοναδικό πράγμα στο οποίο σκάλωναν σχεδόν όλοι. ''Σίγουρα θα σε γουστάρουν όλοι με αυτές τις ματάρες'' ή ''Θα ήθελα πραγματικά να ξέρω πως είναι να σου την πέφτουν όλοι'' ήταν μερικά μόνο από τα σχόλια που με συνόδευαν για αρκετά χρόνια, ακόμα και τώρα στο Λύκειο.
Μεγαλώνοντας, άρχισα να αφιερώνω λιγότερη σημασία στα μάτια μου και το ''απίστευτο'' χρώμα τους. Δε χρειαζόταν να τα προσέχω τόσο πολύ άλλωστε, αφού το έκαναν οι άλλοι για μένα. Αντίθετα, άρχισα να βρίσκω τον εαυτό μου να θέλει να δημιουργήσει μια το ίδιο, αν όχι περισσότερο, τρανταχτή προσωπικότητα και ένα ακόμα δυνατότερο πνεύμα. Η μητέρα μου πάντα έλεγε: ''Αν καταφέρεις να βρεις κάποιον να σε αγαπήσει για το μέσα σου, τότε θα καταλάβεις τι σημαίνει πραγματική ομορφιά''. Δεν καταλάβαινα τι εννοούσε τότε, αλλά χαίρομαι που καταλαβαίνω τώρα.
Άλλωστε, η ομορφιά είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό, σωστά; Ο καθένας αντιμετωπίζει κάτι ως όμορφο ανάλογα με τα δικά του γούστα, τις δικές του πεποιθήσεις και τους δικούς του κανόνες. Σε μένα, το όμορφο ήταν τα μάτια μου. Σε εκείνον, το όμορφο ήταν το είναι του. Το μοναδικό πρόβλημα όμως ήταν πως το είναι του το είχε φυλακίσει ανάμεσα στην αυτοπροβολή και τον εγωισμό, πράγμα που απομάκρυνε σχεδόν όλα τα άτομα από κοντά του.
Όλα τα άτομα, ακόμα και μένα. Μέχρι τη στιγμή που μπήκε στη ζωή μου και με άφησε να δω ποιος πραγματικά είναι.
Είμαι η Renée Williams και νομίζω πως ο Harry Styles είναι αληθινά όμορφος.
