Τρεις μέρες. Τόσες είχαν καταφέρει να περάσουν από την τελευταία φορά που το όνομα του Harry εμφανίστηκε στην οθόνη του κινητού μου και μου προσέφερε την απάντησή του στο πιο κέραιο ερώτημα που του είχα απευθύνει εκείνη την νύχτα. Τρεις μέρες είχαν περάσει και εγώ ακόμα δεν είχα απαντήσει τίποτα σε αυτές τις πέντε λέξεις που στοιχειώνουν ακόμα και τώρα το πολυτάραχο μυαλό μου. Τι μπορούσα να απαντήσω άλλωστε; Όλα φάνταζαν τόσο εξωπραγματικά και σίγουρα έτσι φαίνονταν σε όποιον αποφάσιζε να ρίξει μια ματιά στα γεγονότα που είχαν διαδραματιστεί μεταξύ εμού και του Harry.
Ήξερα ότι το να αποφεύγω καταστάσεις και κυρίως πρόσωπα μπορούσε να χαρακτηριστεί τουλάχιστον ανώριμο και δειλό αλλά αυτή ήταν η μοναδική λύση με την οποία επέλεξα να αντιμετωπίσω αυτή την κατάσταση. Δεν ήθελα να απαντήσω κάτι αυθόρμητα και επιπόλαια και μετά να αποδειχθώ πάλι μικρή και ηλίθια. Ο Harry δεν είχε τις καλύτερες διαθέσεις γύρω από τις κοπέλες και το είχα θέσει ως φωτεινή υπενθύμιση που θα με απέτρεπε από το να εφοδιάζω τον εαυτό μου με ψεύτικες ελπίδες ή παραισθήσεις όσον αφορά αυτόν.
Από την άλλη, δεν μπορούσα να αγνοήσω το πόσο πολύ προστατευτικός και κτητικός γινόταν όταν έβλεπε κάποιο άλλο αρσενικό κοντά στην δική μου εμβέλεια και ως συνέπεια, παρουσίαζε κάποιες ενδείξεις ζήλιας. Και μετά, έρχεται το φιλί. Εκείνο το φιλί που όσες φορές επιτρέπω στον εαυτό του να το θυμάται, τόσες φορές το ξαναζώ με κάθε λεπτομέρεια. Ούτε εγώ η ίδια δεν ξέρω πως κατάφερα να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ και σίγουρα δεν ξέρω πως κατάφερα να βρω τη δύναμη να μην καταρρεύσω ή να μην σπάσω το κινητό μου μόλις διάβασα το μήνυμα του Harry.
Όσο το μυαλό μου ήταν ξανά απασχολημένο με τον Harry, τα μάτια μου διάβασαν τα νούμερα που αναγράφονταν πάνω στο ρολόι του γραφείου μου, τα οποία μου υπενθύμισαν ότι αν δεν ήθελα να αργήσω για το μάθημα του κου Jacobs, θα έπρεπε να πάω αμέσως να προλάβω το λεωφορείο. Βάζοντας βιαστικά τα ρούχα μου και αρπάζοντας το σακίδιό μου, κατέβηκα σχεδόν τρέχοντας τις σκάλες και ήρθα αντιμέτωπη με την μητέρα μου στην κουζίνα.
"Ο σίφουνας Reneé ξαναχτυπά. Δε θα πάρεις πρωινό μωρό μου;" με ρώτησε η μαμά και αφού τη φίλησα στο μάγουλο, άρπαξα δύο τοστάκια και ένα μπουκάλι κακάο και έφυγα φωνάζοντας πως θα αργούσα για το σχολείο αν καθόμουν παραπάνω.
Ο καιρός ήταν ιδανικός για χουχούλιασμα και ταινίες στην άνεση του δωματίου μου αλλά φυσικά η εκπαίδευση απαιτεί θυσίες και εγώ αποφάσισα να θυσιάσω αυτά που ήθελα να κάνω στις 8 το πρωί για αυτή. Η μουσική ευτυχώς ήταν πάντα εκεί όταν τη χρειαζόμουν και αυτή τη φορά τη χρειαζόμουν σαφώς περισσότερο. Τα κτίρια περνούσαν γρήγορα από μπροστά μου και το λεωφορείο σταματούσε κάθε τόσο για να δεχτεί κι άλλα εφηβικά πρόσωπα που δε φαίνονταν καθόλου έτοιμα να βρεθούν καθισμένα σε μια τάξη και να δεχτούν τα αμέτρητα κηρύγματα των κακόκεφων καθηγητών τους.
