"Ο Harry συμμετέχει σε παράνομους αγώνες kick-boxing."
Κάθε λέξη αυτής της πρότασης που απελευθερώθηκε από το στόμα της Jess, έπεφτε αργά μέσα στον εγκέφαλό μου και αυτός πάσχιζε ακόμα πιο αργά να τη συνειδητοποιήσει και να τις κολλήσει μαζί έτσι ώστε να κατασκευάσει και να αποδεχτεί το νόημά της. Καθόλη τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, ο εαυτός μου αναζητούσε απελπισμένα στο πρόσωπο της φίλης μου έστω ένα σημάδι που να μαρτυρούσε ότι έπαιζε μαζί μου ή ότι έκανε πλάκα. Μια τραγικά κακόγουστη πλάκα.
Αυτό το σημάδι δεν εμφανίστηκε όμως ποτέ και ο σφυγμός μου αυξήθηκε παρά τη θέλησή μου. Η όρασή μου άρχισε να θολώνει περισσότερο από το κανονικό, ειδοποιώντας με πως αν δεν επανέβρισκα σύντομα την ψυχραιμία μου, τα δάκρυά μου θα μούσκευαν εκτός από τα μάγουλά μου, ακόμα και το τραπέζι πάνω στο οποίο μετά βίας στηριζόμουν.
Ίσως να έκανα άριστη δουλειά στο να κρύψω την τεράστια απογοήτευσή μου στα νέα που μου ξεφούρνισε η Jess ή απλά η ίδια δεν μπορούσε να διακρίνει τη θλίψη που με κατέκλυσε εξαιτίας του Harry για μια ακόμα φορά. Όπως και να χει, εκείνη δεν αντέδρασε διαφορετικά βλέποντας την κατάστασή μου και αποφάσισα να μην την αφήσω να την καταλάβει ούτε στη συνέχεια.
"Θα μπορούσα να πω πως λυπάμαι για τις επιλογές του αλλά δεν είναι μικρό παιδί. Ας πρόσεχε που έμπλεκε" απάντησα σκληρά και ακόμα κι εγώ εξεπλάγην με τις υποκριτικές μου ικανότητες. Ακόμα περισσότερο, δεν μπορούσα να εξηγήσω πού βρήκα το σθένος να αρθρώσω κάποια απάντηση εξαρχής. "Τώρα με συγχωρείς αλλά χρειάζεται να γυρίσω νωρίτερα σπίτι σήμερα. Μιλάμε μετά;" ρώτησα περισσότερο παρά δήλωσα και σηκώθηκα από τη θέση μου καθώς η Jess με κοιτούσε σαστισμένη.
Μόλις τα πόδια μου βρέθηκαν λίγα μέτρα πιο μακριά από το κτίριο που αποκαλώ Λύκειο, κατέρρευσα. Όλα τα συναισθήματα επέστρεψαν πίσω και πάλευα να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν είχα κανένα λόγο να στενοχωριέμαι για κάτι που δεν έχω καμία δύναμη να αλλάξω. Έτσι, πήρα τον δρόμο προς το σπίτι μου, σκρολλάροντας στην αρχική του Instagram μου.
Ήταν η μόνη διαφυγή που είχα εύκαιρη εκείνη τη στιγμή και για κάποια λεπτά μπορώ να ομολογήσω ότι με βοήθησε να ξεχαστώ. Η ηρεμία αυτή όμως δεν κράτησε πολύ και με μιας εξαφανίστηκε όταν ανέβηκα στο λεωφορείο. Στο ίδιο λεωφορείο όπου τον είχα δει την πρώτη φορά.
Κάποιος θα μου έλεγε πως αφού τον έχω αφήσει να με επηρεάζει τόσο πολύ και πως για οποιονδήποτε, ανεξήγητο κυρίως λόγο, ενδιαφερόμουν τόσο πολύ για αυτόν, θα μπορούσα να ξαναεπισκεφτώ το κλαμπ στο οποίο σερβίριζε ποτά όλους όσους ήθελαν να ξεφύγουν για λίγο από την πολυτάραχη και κουραστική ρουτίνα τους. Όσο το λεωφορείο πλησίαζε προς τη στάση μπροστά από το σπίτι μου, αυτή η πρόταση έμοιαζε όλο και πιο δελεαστική. Μόλις όμως ο κρύος αέρας χτύπησε βίαια το πρόσωπό μου, κατευθείαν αυτή διαλύθηκε σαν ένα σύννεφο στον ουρανό που μόλις είχε σχηματιστεί.
