Reneé's POV
Ποτέ δεν ήμουν ικανή να καταλάβω πόση δύναμη κατέχουν οι άνθρωποι και πόσο εύκολο είναι να επηρεάσουν όλη την υπόλοιπη μέρα σου. Αυτό που βρήκα να με τρομάζει περισσότερο ωστόσο, είναι το γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι, πέρα από την μέρα σου, έχουν την ικανότητα και το ταλέντο να επηρεάζουν και τη διάθεσή σου. Τις σκέψεις σου, ακόμα και τις αντιδράσεις σου σε καταστάσεις και γεγονότα.
Κατά τη διάρκεια των 17 χρόνων που βρισκόμουν στη Γη, ελάχιστος αριθμός ατόμων είχαν τέτοιου είδους αντίκτυπο πάνω μου. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μόνο η μαμά μου είχε αυτό το πλεονέκτημα και χαίρομαι που ήταν η μοναδική η οποία μπορούσε να το κάνει. Ούτε καν η Jess δεν μπορούσε να με επηρεάσει τόσο και σε αυτό ίσως να έφταιγαν οι αντιλήψεις και οι προτιμήσεις της που έρχονταν συχνά πυκνά σε σύγκρουση με τις δικές μου.
Αυτό δεν το θεωρούσα απαραίτητα κακό-αντιθέτως. Το έβλεπα σαν ευκαιρία να γνωρίσω κι άλλους τρόπους σκέψης και να αποδεχτώ ότι δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Αυτό όμως ήταν και το όριό μου. Μπορεί να αποδεχόμουν τη διαφορετικότητα του άλλου, αλλά δεν την άφηνα να αλλάξει τη δική μου οπτική των πραγμάτων. Μέχρι που γνώρισα αυτόν.
Ήταν η πρώτη φορά που παραδεχόμουν πως ο Harry ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του μυαλού και των σκέψεών μου πλέον και αυτή η διαδικασία με ελάφρυνε αρκετά. Αυτό που δεν μπορούσα να αποκωδικοποιήσω βέβαια, ήταν η μυστικοπάθεια και η απόκρυψη διάφορων πλευρών του. Τι μπορεί να έχει συμβεί που να τον έχει στιγματίσει τόσο και γιατί να τον έχουν διαμορφώσει κατά αυτόν τον τρόπο; ήταν μερικά μόνο ερωτήματα που βασάνιζαν τον εγκέφαλό μου διάφορες στιγμές της ημέρας.
Ακόμα και όταν ήταν εκεί, μπροστά μου, μέσα στο δωμάτιό μου, εγώ ταξίδευα και προσπαθούσα να ερμηνεύσω όλα τα σημάδια που άφηνε να βγουν στην επιφάνεια. Ο Harry έκανε πολύ καλή δουλειά στο να χτίζει τοίχους γύρω από την ψυχή του, εγώ όμως μπορούσα να διακρίνω ότι υπήρχε κάτι όμορφο μέσα σε όλο αυτό το μυστήριο που επέλεγε να προβάλλει.
Όλες τις φορές που με είχε βοηθήσει, άφηνε να ελευθερωθεί μια άλλη του πλευρά που όσο και να την καταπιέζει, αυτή θέλει να βρίσκει τρόπο και να ξεγλυστράει για να φτάσει στο φως. Όπως συνέβη και τη στιγμή που παρατήρησε τα μάτια μου. Το άγγιγμά του έμοιαζε τόσο ζεστό και οικείο, που δεν μπορούσα να εξηγήσω γιατί με ηρεμούσε τόσο πολύ. Μέσα σε δευτερόλεπτα, ένιωθα ασφαλής. Ένιωθα ότι τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να με πληγώσει γιατί ο Harry θα ήταν εκεί.
