''Καλά. Θα την πάω σπίτι. Αλλά μου χρωστάς''.
Αυτές ήταν οι τελευταίες λέξεις που κατάφεραν να φτάσουν στα αυτιά μου, πόσο μάλλον στο μυαλό μου. Χρειάστηκαν αρκετά λεπτά μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι θα με πήγαινε σπίτι μου ένα αγόρι και μάλιστα, το συγκεκριμένο αγόρι. Δεν επεδίωκα να αρχίσω να κολλάω με ανθρώπους και καταστάσεις, αλλά αυτή τη στιγμή σίγουρα επεδίωκα να μπω στο αυτοκίνητό του, με αυτόν να οδηγεί.
"Αλήθεια μπορώ και μόνη μου να πάω σπίτι. Θα πάω να πάρω το λεωφορείο ή κάποιο ταξί στην τελική" κατάφερα να ξεστομίσω και μόλις έκανα να σταθώ στα πόδια μου, τα πάντα γύρω μου διπλασιάστηκαν σε κλάσματα δευτερολέπτου και άρχισαν να μετακινούνται.
"Ναι προφανώς και είσαι σε θέση" με αγριοκοίταξε ο Harry και εκείνη ακριβώς τη στιγμή είμαι σίγουρη ότι τα μάτια μου πέταγαν σπίθες εκνευρισμού και αγανάκτησης.
"Το ξέρω ότι θα ήθελες να είσαι κάπου αλλού αυτή τη στιγμή και όχι να βοηθάς μια κοπέλα που το χρειάζεται, αλλά πιστεύω ότι κάπου βαθιά μέσα σου υπάρχει λίγο φιλότιμο" παραδέχτηκα και κρίνοντας από την έκφραση του προσώπου του, μάλλον χειροτέρεψα την κατάσταση.
"Κοίτα. Δεν έχεις ιδέα τι είδους άνθρωπος είμαι και τι υπάρχει κάπου βαθιά μέσα μου" προσπάθησε να μιμηθεί τη φωνή μου, με τον σαρκασμό να ξεχειλίζει από κάθε του λέξη. "Οπότε να λες και ευχαριστώ που έτυχε η Jessica να είναι κοινή μας γνωστή, γιατί διαφορετικά δε θα έδινα δεκάρα για το πώς θα γυρνούσες σπίτι σου" συνέχισε και αμέσως απόρησα πώς γίνεται να είναι κάποιος τόσο αναιδής.
Βλέποντας πως η διαδρομή θα ήταν μάλλον άβολη και δυσάρεστη, αποφάσισα να μην δημιουργήσω συζήτηση ούτε να τον ξαναενοχλήσω, αφού το είχε κάνει περισσότερο από εμφανές ότι η κατάσταση ήταν ήδη δυσάρεστη για τον ίδιο. Απλά ένα πράγμα που πραγματικά δεν αντέχω είναι να ξέρω ότι φορτώνομαι και ότι αποτελώ βάρος για κάποιον άλλον. Και ο Harry δεν έκρυψε καθόλου το γεγονός ότι ήμουν ακριβώς αυτό.
Χωρίς πολλά πολλά, δεν έφερα καμία επιπλέον αντίρρηση καθώς με μετέφερε στο αυτοκίνητό του και αφού βεβαιώθηκε πως η ζώνη ασφαλείας ήταν καλά σφηνωμένη στη θέση της, λίγα λεπτά αργότερα βρέθηκε καθισμένος στη θέση του οδηγού.
"Θύμισέ μου πού μένεις" απαίτησε και εγώ αποφάσισα να του πω μία οδό στο προηγούμενο τετράγωνο από το πραγματικό μου σπίτι. Του είχα ήδη καταστρέψει το βράδυ Παρασκευής οπότε το τελευταίο που ήθελα ήταν να εξακολουθώ να του φορτώνομαι.
