Reneé's POV.
"Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν ξέρω τι να σκεφτώ και δεν ξέρω τι μπορεί να συμβαίνει με τον Harry. Αυτή η συμπεριφορά του με φοβίζει τόσο πολύ και μου θυμίζει τις πρώτες μέρες που τον είχα γνωρίσει. Δεν μπορούσα να σκιαγραφήσω τα κίνητρά του και τις πτυχές του εαυτού του. Όχι ότι τώρα μπορώ βέβαια αλλά νόμιζα ότι μετά από τόσο καιρό θα είχα καταφέρει έστω κάτι μικρό...."
Ναι, μιλούσα στην αντανάκλασή μου στον καθρέφτη, με όλα τα βιβλία μου να βρίσκονται τοποθετημένα πάνω στο γραφείο μου ανοιχτά σε συγκεκριμένες σελίδες που θα πρεπε να διαβάζω και με τα τετράδιά μου να με παρακαλούν να συγκεντρωθώ και να ολοκληρώσω τις μισοτελειωμένες μου εργασίες. Παρά τις υποχρεώσεις και τις προθεσμίες που δεν ήταν με το μέρος μου, εγώ είχα επιλέξει εντελώς συνειδητά να διοχετεύσω όλη μου την ενέργεια στον μοναδικό άνθρωπο που δε θα πρεπε. Στον μοναδικό άνθρωπο που με τη στάση του με ωθούσε όλο και πιο μακριά από τον ίδιο.
Δεν ντρεπόμουν καθόλου που κοιτούσα το προσωπό μου στον καθρέφτη απέναντί μου και συζητούσα μαζί του σα να είχα βγει για καφέ με την πιο καλή μου φίλη για να αναλύσουμε τα προβλήματα και τις ανησυχίες μας. Ίσως είχα φτάσει πλέον στην ηλικία και στο σημείο να πιστεύω πως ο καλύτερος φίλος που μπορεί να έχει κάποιος δεν είναι άλλος παρά ο ίδιος του ο εαυτός. Ενδεχομένως να ακούγεται μίζερο και καταθλιπτικό, αλλά ποτέ δεν είχα πολλούς φίλους ή άτομα με τα οποία μοιραζόμουν κοινά ενδιαφέροντα και με ενέπνεαν να τους εκμυστηρευτώ αυτά που μου συνέβαιναν.
Θα μπορούσε κάποιος να μου υπενθυμίσει πως είχα την Jess ως φίλη από την αρχή της σχολικής χρονιάς. Κατά βάθος, ήμουν σίγουρη πως ήταν μία φιλία από αυτές που αναπτύσσει κάποιος μόνο και μόνο για να έχει ένα άτομο να χαζολογάει στα διαλείμματα του σχολικού ωραρίου και μέσα στην τάξη. Όταν όμως η σχολική χρονιά φτάνει στο τέλος της και το κάθε άτομο καλείται να κάνει τις δικές του επιλογές και να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο που θα το βοηθήσει να αναδειχτεί στη ζωή του, αυτή η φιλία μένει ξεχασμένη σε ένα συγκεκριμένο θρανίο και στους διαδρόμους ενός σχολείου.
Ήμουν πλήρως συμφιλιωμένη με την ιδέα πως κάτι παρόμοιο θα συνέβαινε με μένα και την Jess και ίσως μερικές φορές να το επιθυμούσα κιόλας. Και αν κρίνω και από την απουσία επικοινωνίας που είχε στολίσει τη σχέση μας αυτές τις δύο βδομάδες, ίσως αυτό το τέλμα στη φιλία μας να είχε φτάσει νωρίτερα από το αναμενόμενο. Την ίδια στιγμή που σκεφτόμουν την ησυχία που επικρατούσε από τη μεριά της, το βλέμμα μου έπεσε πάνω στο κινητό μου το οποίο είχα να ακουμπήσω κοντά στις τρεις ώρες από τη στιγμή που καταπιάστηκα με τα διαβάσματά μου σε μια προσπάθειά μου να εμποδίσω τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν τις τελευταίες μέρες να ξαναπαίξουν σαν ταινία μέσα στο μυαλό μου.
