Kanatlarım Var Ruhumda

♥ |34.Bölüm| ♥

Merhaba bence hoş bir bölüm oldu.Umarım sizce de öyle olur.+19 vote ve hatrı sayılır uzun bir kaç yorum sonra heyecanlı bir yeni bölüm gelir.Lütfen lütfen lütfen bir saniyelik o ufacık şeyi yapıp vote verin ve beni mutlu edin.Kamu spotumuzuda verdiğimize göre :D İyi okumlara,seviliyorsunuz.

Ve medyada Meysa var.

"Gün geldi ağladığım günlere ağladım.."

 ***

 

Meysa'dan

"Eğer her şeyi en baştan yaşayabilsen neyi değiştirirdin"
diye sormuştu İrem, akşam yemeğinden sonra.Başta gülsemde cevap vermeye yeltendiğim zaman kördüğüm düşüncelerimden tek bir tane olsun seçipte söyleyememiştim.Konu konuyu açmış yine bayağı sohbet etmiştik.Onlar cevap vermememi önemsemesede ben o soruda, o cevap verememiş halimde takılıp kalmıştım.Öyle bir lüksüm yoktu elbette ama varsayalım ki son üç ayı başa alma şansım var, o şansı ne yönde kullanır, neyi değiştirirdim ki.Gerçekten bilmiyorum.Bilemiyorum.Ve aslında bunuda garipsemiyorum.Benim gittiğim yolda iki ayrım vardı zaten.Ya aşkı yaşamayacak yada gizli yaşayacaktım.Ki buda ya Poyraz hayatımda olacak yada olmayacak demekti.

Kısacası benim döngüm asla değişmeyeceğinden üzerinde çokça düşünülecek bir şey bile yoktu.Takılmamaya çalışıyordum.Poyraz buradaydı.Benim için gelmişti ve tüm gerçekleri yok sayarak onunla keyifli vakit geçirmeliydim.

Amcamlardan geç vakitte eve dönmüştük.Ve eve gelir gelmez Mert’le kısa bir konuşma yapıp uyumak olmuştu.Poyraz bugün yanımdna ayrılmadan yarın için güzel planlar yaptığını söylemişti.Yarını onunla geçirecek olmanın verdiği mutlulukla yatağıma girdiğimde uykuya dalmam çok sürmemişti.

*

Bordo dar paça pantolonumu valizden çıkarıp kılıf içine astığım bluzlerden üzerine en uygun gördüğüm beyaz üzerine siyan desenli dökümlü kolsuz gömleği alıp ikisinide yatağın üzerine koydum.Hava fazlaca sıcak ve güneşliydi.Saçlarımı tepeden topuz yapıp güneş gözlüklerimide içine koyduğum boyundan geçirmeli siyah çantamı aldığımda hazırdım.Poyraz’la çarşıda ki iş hanlarından birinde buluşacaktık ve bugün hakkında bildiğim tek detay buydu.Poyraz ayağında rahat bir ayakkabı olsun demiş ve ısrarla sürpriz hakkında detay vermeyeceğini söylemişti.Bende fazla ısrar etmemiştim.Benim için hazırlanan süprizleri bozmayı sevmiyorum.Merak etmek ve aniden o süprizle karşılaşmak delice belki ama en sevdiğim şeylerden biri.

Giymek için hazırladığım siyah spor ayakkabıları elime alıp odamdan çıktım.Merdivenlerden indiğimde dedem ve babaannemi merdivenin karşı tarafında ki holde kahve içerken yakaladım.

Keyifle; “Günaydın.” Derken onlara doğru ilerlemiştim bile.Bana gülümseyen yüzlerle bakan dedem ve babaannemin ellerini öpüp yanlarına oturdum.

“Sanada günaydın da kızım gidiyorsun her halde ?” dedi babaannem elimde ki ayakkabıyı gösterip.

“Imm evet tontonum.Hazır gelmişken memleketimi bir rahat rahat gezeyim diyorum.” Dedim gülümseyerek.Hatta neredeyse sırıtıyordum.Şu hayatta bir dedem bir babaannem var ki ikisinin gönlünü hoş tutmak kadar huzur duyduğum ikinci bir şey yok.