Caim

13. Eviedence

-რა ქენი? - ისმის ჯემინის ყვირილი. ბიჭი გაკვირვებული სახით უყურებდა სანდრას და მის მონაყოლს ვერანაირად იჯერებდა.

-რაც გაიგე ჯემინ - თვალებს ატრიალებს გოგო და ჩუმად ხითხითებს.

-ეს როგორ ქენი,მითუმეტეს მაშინ,როცა იცი რომ ეზიზღები - პირს თევზივით აღებს,რომელიც წყლიდან ძალით ამოიყვანეს.

-მაგრამ მანაც მაკოცა,ანუ არ ვეზიზღები ხომ? - ცალ წარბს იმედიანად წევს.

-ნუ,როგორ გითხრა....

-იმაზე ნაკლებად ეზიზღები ვიდრე იმჩნევს - ისმის ჩუმი,მისუსტებული ხმა.

ორივე ფეხზე დაფეთებული ხტება და საწოლზე მწოლიარეს უყურებს,რომელიც სუსტად,მაგრამ მაინც იღიმის.  თმა შუბლზე ჩამოფხატვნოდა და ხედვის არეს უფარავს,მაგრამ თვალებზეც ეტყობა ფოსიები,რომელიც ღიმილის დროს ჩნდება.

-ღმერთო ჩემო - ამოთქვამს გოგო და საწოლს ეჭრება. აკანკალებულ ხელს კიდებს ბიჭის ხელს და მთელი ძალით უჭერს - გაიღვიძე,აქ ხარ - ხმაში საოცარი შვება ეტყობა და ცდილობს ცრემლები შეიკავოს.

-აქ ვარ ნუნა და არსად წასვლას არ ვაპირებ - ჩუმი ხმით ამბობს ბიჭი და თვითონაც უჭერს სუსტად,შემდეგ კი ხელს წევს და სახეზე ნაზად უსვამს - რთული იყო ჩემ გარეშე?

-მართლა გაიღვიძე? - ოთახში ჯონი და ვინი შემორბიან,უკან კი ჯემინი მოყვებათ,რომელმაც როგორც ჩანს, ამასობაში მათ დაუძახა.

-გამარჯობა - ხითხითებს ბიჭი და უარესად ეცინება,როცა მათ შეშფოთებულ სახეებს ხედავს,მაგრამ ტკივილისგან იმანჭება.

-ფრთხილად - მზრუნველი ხმკთ ეუბნება სანდრა.

-ახლავე გაგსინჯავთ - საქმიანი ტონით,ცივად ამბობს ვინი და ინსტრუმენტებს იღებს,რათა საქმე შეასრულოს.

-დაგტოვებთ - ამბობს გოგო - პატარავ,დასვენება გჭირდება და მოგვიანებით მოვალ,კარგი? ძალები აღიდგინე.