Acı Hayat (Tamamlandı) #Wattys2016

20.bölüm - siz birbirinize layiksiniz

Merhaba canlarım :) evet sonunda bölüm geldi! Bu bölümde bi kaç olay olacak dedim ve em son paylaşdığım bölümlerden daha uzun yazdım. Parti bölümü bir sonraki bölüm demişdim ama galiba daha biraz süre bilir!

Dün ise finalı erken yapmak istediğimi yazmışdım ama vazgecdim yani uzatmayı planlıyorum.

Şimdilik benden bukadar:) isterseniz bana herzaman yazabilit ve komment atabilirsiniz herhan gibi birşeyde destekleriniz için çooooooook tşkleerr aizleri çok seviyorum

Keyifli okumalar

〰〰〰

Yaşamak neki? Sadece nefes almak değilmi yaşamak! Hayatta sizi tutan ne? Daha ne için savaşıyorsunuzki, ne için mücadele ediyorsunuz? Sizi birşeylere bağlayan şey ne? Dünyada en sevdiklerinden terk edilmek, arkandan işler cevrilmesi, Sırlar, ölümler izdıraplar, bunlar yaşam istediğini günden güne azalması demekdir. Nefes alırsınız ama hissetmessiniz. Her saniye ciğerlerinize kadar cekdiniz nefes günden güne size daha ağır gelir. Bu artık sizi yorar. Bütün bedeninizi dondurur. Zayıf düşersiniz ama herşeye rağmen yeniden ayağa kalkarsınız ve birkez daha nefes almak için savaşırsınız. Herkese ve herşeye rağman, tüm acılara, terk edenlere, arkanızdan bıcaklıyan insanlara rağmen yine kalkarsınız. Bütün Sırları çözmek için, belkide daha iyi bir hayat için. Hayat bir yap boz gibidir. Herparça yerine oturunca, sonucunu bilirsiniz. Ve ben bütün kareleri yavaş yavaş yerlerine oturtucakdım. Bundan emindim, sonucunu göre bilmek için savaşıçakdım.

Gamzeyi en son gördüğümde okuldaydı. Onunla en son 2 ay önçe konuşmuşdum. Onun başına gelen olaylardan sonra birbirimizden iyce kopmuşduk. Ama onun Erdemin odasından cıkması beni okadar şaşırtmışdıki. Onun Erdemle ne işi olabilirdiki? Bu giydiği şeyler hiç Gamzenin tarzı değildi. En önemli nokta ise onun omzundaki dövmesiydi. Ellada, erdemin odasındaki çizimde ve şimdide gamzede. Bunun nasıl bir bağlantısı olabilirdi? Bütün şaşkınlığımı bir kenara bırakarak kendimi topladım. Saklandığım yerden ayaklandım ve Gamzenin karşısına dikeldim. Yolunu kesdiğimde gözlerinde ilk önçe bir şaşkınlık gördüm. Sonra ise dudakları alayla yukarı kıvrıldı. Bu benim arkadaşım olamazdı!

Dudaklarımın arasında sadece sesiz bir "Gamze?" cıkabilmişdi. Bu daha çok ona soru sorar gibiydi. Aslında gamze derken aynı zaman ne işin var burada der gibi bir bakış attım. Gamzenin omuzlarından Erdemin odasına bir bakış attım, oda kapıda dikelmiş bize sadece bakıyordu. Yüzünden hiçbirşey okunmuyordu.

"Oho Şuara bakıyorumda yaşıyorsun?!" Dedi. Bu dediği beni üzmüşdü. Onun hiç umrunda olmamışım. O cümleyi öyle bir demişdiki sanki yaşamasam daha iyi olurmuş.

"Evet gördüğün gibi yaşıyorum, ayakdayım" diye bildim. Güçlü görünmek istiyordum. Şuan karşımdaki olan kişi benim Gamzem, arkadaşım değildi. İnsanlar değişe biliyordu. Oda değişmişdi. Herşeyiyle değişmişdi.

"Burada ne işin var?" Diye sora bilmişdim sonunda.

"Çokmu merak ediyorsun?"

Gözlerinin içine derinçe bakdım. Orada bana karşı olan nefretini görebiliyordum ama neden?

"Evet" diye kısa bir cevab verdim.

"Senin gibi orosbu olmaya gelmedim o kesin ama bence benim burada olmamım nedeni seni ilgilendirmiyor" cümlesini bitirdiğinde bütün bedenimi bir sinir kapladı. O bana orosbu diyebilecek kadar nefret ediyordu benden.

"Ne dediğinin farkındamısın sen? Sence ben buraya isteyerekmi geldim sence ben bu işi isteyerkmi yapıyorum? Ama anlaşılan seninde benden bir farkın yok Erdemin altına yattığına göre!" Bütün sinirimi boşaltmak istercesine bağırıyordum. Aklıma gamzenin başına gelen olaylar geldi ve şimdi birazda olsa bir mantık kurabiliyordum.