Mute Boy | Peter Parker [Tamamlandı]

12

Hey selam.

Kitabın kapağını değiştireyim mi ?

Yorum bırakın, fikirleriniz benim için önemli. ❤️

İyi okumalar.

"Cidden, bunu yapmamız şart mı Royce ?"

"Evet, bu kendimi daha iyi hissetmemi sağlıyor."

Peter, maket ödevi için Royce ve beni eve götürmeye çalışıyordu.

Herhangi biri sakatlanmadan önce eve gitmeliydik, çünkü yanımızda Royce varken sokakta yürüyen tüm kediler aniden bize saldırmaya karar veriyordu.

Belki de gerçekten İbranice bir muska yazdırmalıydık.

"Tanrım, bu çok rezalet."

"Biliyorum kapa çeneni."

Sakarlıkları önlemek için birkaç totem yapıyorduk, Royce ve Peter'in el ele tutuşmasının sebebi de buydu.

Peter el ele tutuştukları her saniyeden nefret edeceğine yeminliydi, ve aksine Royce bundan zevk alıyordu.

Mutlu aile tablosu gibiydik, Babalarım ve ben.

Peter daha fazla dayanamayacağına karar verdiğinde elini aniden çekti.

"Bu çok saçma, yalnızca hızlı bir şekilde yürüyelim ve eve gidelim."

"Sen istemiyorsan Mila'nın elini de tutabilirim."

Peter kaşlarını çattı.

"Olmaz."

Royce ellerini göğsünde kavuşturdu, ve ters bir bakış attı.

Bu mızıkçılık gibiydi.

"Sen bilirsin Parker."

Sessizce bir iki adım attık.

Çok geçmeden rüzgardan dolayı önümüze devrilen çöp kutusunun içinden ölü bir sincap çıkıp ayaklarımızın önüne düştüğünde Peter sinirle dudaklarını ısırdı ve sertçe Royce'un elini tuttu.

"Yapalım şu lanet totemi."

Royce gülümsemesini saklamaya çalışırken kızarmıştı. Ne totem ama.

Ben doğal olarak hiçbir şey söylemeden peşlerinden gidiyordum.

Arada kısa bir mola verip Royce'un astım ilacını içmesini bekliyorduk.

Zavallı çocuk her beş dakikada bir nefessiz kalıyordu. Bu zamana kadar ölmeden nasıl yaşadığını da bilmiyordum.

Aşk ve tutkuyla geçen on beş dakikalık yürüyüşün sonuna geldiğimizde Peter nihayet Royce'un elinden kurtulduğu için rahatlamıştı.