Mute Boy | Peter Parker [Tamamlandı]

10

İyi okumalar

"Uyan Piglet."

Gözlerimi açmaya çalışırken bir yandan da dejavu oluyordum.

Dün geceyi hatırlamaya başladığımda duruldum.

Bir süre daha uyuklamaya devam ettim.

"Babam nerede ?"

Ofladığını duyduğumda kollarımı uzatıp esnedim ve eklemlerimi çıtlattım.

Gözlerim hâlâ açılmıyordu, ama Magnus'un üstünü değiştirdiğini anlayabiliyordum.

"Git, başka yerde giyin."

"Beni kendi odamdan mı kovuyorsun ?"

Tamam böyle söyleyince kulağa aptalca geliyor.

"Acele et Mila, geç kalacağız."

Zorlukla gözümü açıp saate baktığımda Magnus hırkasını giyiyordu.

"Saçmalama daha kırk beş dakika var."

Sahte bir şekilde güldü.

"Evet ama babam ortalarda yok, yani kahvaltıyı da bizim hazırlayacağımızı düşünürsek, geç kalacağız."

Beklenmedik bir atiklikle kendimi yataktan attım ve Magnus'un odasından çıktım.

İlk başta kendi odamdan çıktığımı sandığım için yanlış yöne doğru koştum.

Duvara çarpmama az bir mesafe kaldığında aniden durdum.

Karşı yönde olduğumu fark edince ters tarafa doğru koştum ve merdivenlerden indim.

Babamdan kalan bir not arıyordum, ya da buzdolabına yapıştırılmış bir parça kağıt ama maalesef hiçbir şey yoktu.

Magnus yavaş yavaş merdivenlerden inerken bana doğru baktı.

"Ne yazık, üçüncü kez terk ediliyoruz."

Kollarıma gözlerimi sildim.

Ağladığımı düşünürse benimle dalga geçebilirdi.

"Sadece gecikti."

"Eminim öyledir."

Nasıl hâlâ bir filmde kötü adam rolünü kapamadığını düşündüm.

Pencerenin önüne koşup evin ön tarafına baktım.

"Araba hâlâ orada Magnus."

Çaresizdim. Çok çaresizdim.

Sesimden bile çaresizlik akıyordu.

"Geri gelmeyecek Mila, arabayı bize bıraktı."

Gözlerimden akan yaşlara engel olamıyordum.

"Yalan söyleme, sen araba süremiyorsun."

Magnus nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde aniden dibimde belirdiğinde artık hıçkırıklara boğulmuştum.

"Yeni bir kadınla evlendi ve gitti."

Artık ağlarken bir yandan da bağırıyordum.

"Yalan söylüyorsun."

"Dün ikimize de veda etti, hatırlamıyor musun ?"

Zihnimi zorlarken gözlerimin karardığını hissediyordum.

Babamın vedasını hatırlayamıyordum.

"Bizi burada tek başımıza bırakmaz."

"Onun artık yeni bir ailesi var Mila, yeni çocukları, yeni karısı..."