Mute Boy | Peter Parker [Tamamlandı]

13

Merhaba.

Royce fanlarının artışı üzerine sakarlık dolu bir bölüm.

İyi okumalar ❤️

"Tanrım, sen iyi misin Royce ?"

May endişeyle yerdeki yığını parmak ucunda geçti.

Royce burnundan akan kanı eliyle zapt etmeye çalışıyordu.

Nasıl bir pozisyonda olduğumuzu ışıklar açıldıktan sonra ancak fark edebilmiştim.

Benim sandalyem Royce'un üstüne düşmüştü.

Royce da Peter'in üstündeydi.

Benim ayağım ise en altta ezilmişti.

Acıyla çenemi sıkarken ayağımı çekmek için uğraştım.

Beyler bir kıpırdansanız olacak sanki.

Gözlerimi sıkarak kapattım ve canımın acısına odaklanmamaya çalıştım.

Kırık ya da çatlak olmadığına emindim, ama ayağım incinmişti.

Peter Royce'un altında kaldığı için sesi soluğu kesilmişti.

May panikle sandalyeyi çektikten sonra bize doğru baktı.

Tamam biliyorum acınası haldeydik.

Hepimiz perişan olmuştuk ama belli etmemeye çalışıyorduk.

Royce nihayet kalktığında zavallı Peter onun altından derin bir nefes alarak çıktı.

Nefessiz kaldığı için kızarmıştı.

Royce'un burnundan akan kanlar halıya damlamaya başlamıştı.

May hızlıca ona yaklaştı.

"Dur, dur kanamayı durduralım."

"Ben çok üzgünüm, cidden."

Yemin ederim, hiç de üzgün gibi durmuyordu.

Ben saçımda kalan bir parça oyun hamurunu alırken doğruldum.

"Mila, iyi misin ?"

May'e doğru baktım ve baş parmağımı kalırdırarak iyi olduğumu gösterdim.

Aslında iyi değildim, canım çok yanıyordu.

Derin bir nefes verdim.

Peter ayaklanırken ters bakışlarla Royce'a baktı.

"Tam olarak amacın ne Royce ?"

"Seninle ciddi düşünüyorum."

May Royce'un burnuna yeni bir peçete koyarken gülmesini tutmaya çalıştı ama başaramadı.

Genç kadının kahkahası odada dalgalanırken Royce, Peter'a öpücük atıyordu.

Peter göz devirdikten sonra hâlâ yerden kalkamadığımı görünce elini bana doğru uzattı.

Yavaşça elini kavrarken kalkmak için çabaladım.

Azıcık doğrulup dizimin üstünde dururken aniden ters bir hareket yaptığımı fark ettim ve canım tekrar yandı.

Cidden berbat hissediyordum.

Peter'in elini tutup tüm bedenimi ileri doğru ittirmeye çalışıyordum, ama bir santim bile ilerleyememiştim.

Ayak bileğimden destek alamıyordum.

Peter elimi bırakmamak da inatçılık yaptığı için o da öylece kalkmamı bekliyordu.