Psikolojik bir çöküşün öyküsü.
"O ev bir cennet, Taehyung, ben ise Adem'im." diyorum, gözlerim koyu irisleri arasında mekik dokuyor. "Bir kez tadıp pişman olmadığım yasak meyveyi benden koparıp alamazsınız."
Orta yaşlı kadın, seri adımlarla evine yakın olan karakola girmiş, bilgisayar başındaki genç memurun dikkatini eliyle masasına vurarak çekmişti. "Bana amirini çağır."
Genç kız, kadının yüzünü defalarca kez görmekten bıkmış bir şekilde alnını ovdu ve dudaklarını araladı. "Bakın hanımefendi... Bu sizin buraya altıncı gelişiniz ve oğlunuz en iyi ekipler tarafından aranıyor. Elimizden geleni yapıyoruz ama-"
"Daha fazlasını yap."
"Bayan..." dedi genç kız, elini kadının omzuna koyarken iç çekmişti. "Zor durumda bırakıyorsunuz beni, lütfen dışarı çıkar mısınız?"
"Hayır çıkmıyorum!" diye gürledi. "O amirin buraya gelene kadar hiçbir yere ayrılmayacağım genç hanım!"
"Güvenlik!" dedi memur kadının omzundan hafif yapılı adamlara seslenirken. Çağrıldığını işiten iki adam, karakola gelirken bile şık giyinmiş olan kadının kollarına asıldı. Kadın itibarını bile düşünmeden debelenmeye, bağırmaya başladı. Oğlununki zaten çoktan yok olmuştu. Geri geri kapıya adımlayan güvenlikleri, amir Kim Taehyung'un sesi durdurdu.
"Bayan Jeon!"
Fevri hareketler yapan kadın nefes nefese, koyu irisleri kin dolu bir şekilde karşısındakine baktı. Gergin olan herkesin aksine işinin gerektirdiği bir sakinlikle elini kadının koluna koydu.
"Lütfen," dedi nahifçe. Ancak kadın yatışmamıştı, iri gözleri dolmuş bir şekilde tükürürcesine haykırdı.
"On dokuz yaşında bir çocuğu küçücük şehirde yirmi gündür bulamadınız, sizi adiler!"
"Ne kadar kayıp çocuk ve insan var haberiniz var mı?" dedi Taehyung, gözleri koyulaşmıştı ancak ses tonunu sabit tutmaya çalıştı. "Kendiniz söylediniz Bayan Jeon, Jeongguk on dokuz yaşında. Yani o artık bir yetişkin. Henüz kayıp yirmi bir çocuk daha var ve onu bulacağımıza söz veriyoruz fakat onun evden defalarca kez kaçtığını ve döndüğünü söyleyen sizdiniz. Geri dönebilecek bir çocuk için evinin yolunu bile tarif edemeyen onlarca çocuğu feda edemem."
"Dönmeyecek!" dedi kadın kollarını güvenliklerden kurtarırken. Kıpkırmızı gözlerini kendinden uzunca olan adamın gözlerine dikti ve eliyle omzundaki çantasının kollarına tutundu. Göğsü normalden daha fazla inip kalkıyordu, elini elbisesinin cebine atarak iki küçük paket çıkardı.
"Bugün bunları kullanmadığı bir çantasının ufak cebinde buldum."
İki elini tekrardan çantasının kolluğuna götürdü. "Ancak hâlâ ısrarcı bir şekilde evinin yolunu biliyor diye bir keşi bile listenin sonlarına atacaksanız, pekâlâ Bay Kim. İyi akşamlar." dedi ve arkasını dönerek hızla uzaklaştı, ardında donuk bir şekilde avcundakileri izleyen Taehyung'u bıraktı.
•
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
