အခ်ိန္မဟုတ္ အခါမဟုတ္ ႐ြာသြန္းေနေသာမိုးေရစက္ေတြေၾကာင့္ သူ႔ရင္ေတြပါ ေအးခဲလာေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ မွန္ျပတင္းကေန အျပင္ကို ေငးၾကည့္ေနရင္း အေတြးတို႔က ဟိုေရာက္ဒီေရာက္။
အတြင္းဘက္ကုတင္ေပၚတြင္ေတာ့ ေဆးအရွိန္နွင့္အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ လူသားေလး။ မင္းပဲေကာင္းတယ္ ... မင္းဘာသာ အပူအပင္မရွိပဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ အရမ္းေကာင္းတယ္။
ကုတင္ဆီျပန္ေလ်ွာက္လာကာ ကုတင္ေဘး လူနာေစာင့္ခံုေလးမွာထိုင္ရင္း မနိုးလာေသးေသာ လူသားေလး၏ လက္ကို အသာေထြးဆုပ္မိသည္။
ေဆးအပ္ေတြမရွိေတာ့ၿပီမို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကိုင္လို႔ရေပမဲ့ ထိလိုက္ရင္ ပဲ့ေႂကြသြားမွာ အရမ္းေၾကာက္ပါသည္။
အရင္လို ညိဳျပာညက္အျဖစ္ျပန္လာရင္ ပိုေတာင္ေကာင္းမွာပါေလ။
ေမာင္ ငါမင္းကို ဘာလို႔ခ်စ္မိသြားမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ခ်စ္ေနၿပီလို႔ သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါ မင္းကိုအဆံုးရွံုးမခံနိုင္ေတာ့ဘူး။
နိုးလာတဲ့အခါ ... မင္းဖုံးကြယ္ထားတဲ့အရာတစ္ခုကို ငါသိသြားလို႔ မင္းစိတ္ထိခိုက္သြားမလား။
ဒါမွမဟုတ္ ေျဗာင္ျငင္းမလား။
ဒါမွမဟုတ္ ထြက္သြားဖို႔ေျပာမလား။
ငါတစ္ခုမွနားမေထာင္ခ်င္ဘူးဆိုရင္ေရာ။
မင္းကိုနိုးလာေစခ်င္ေပမဲ့ အခုေတာ့လည္း မနိုးလာေစခ်င္ျပန္ဘူး။
ငါအရမ္းကို တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ေနၿပီလားဟင္။
တစ္ဖက္သူမၾကားနိုင္တဲ့စကားေတြကို အသံတိတ္ဆိုေနတုန္း လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့လက္ေလးေတြက လႈပ္လာတာကိုခံစားလိုက္ရေတာ့ မ်က္နွာေလးၾကည့္မိေတာ့ မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခပ္ပုတ္ခပ္နဲ႔ နိုးလာၿပီ။
" နိုးလာၿပီလား "
" အခုဘယ္မွာလဲ "
အသံေတြအက္ရွေျခာက္ကပ္ေနတာေၾကာင့္ ေရဆာေနမည္ဟုထင္သည္။ လဲွေနရာမွ ထူေပးကာ ေရခြက္ေလးကမ္းေပးေတာ့ အကုန္ေသာက္ခ်သည္။
စီးက်သြားတဲ့ေရစက္ေလးကို နွေမ်ာတသနဲ႔ သူလိုက္သုတ္ေတာ့ မ်က္လံုးေလးဝင့္ကာ ၾကည့္လာသည္။
BẠN ĐANG ĐỌC
သူငယ္ခ်င္းေလးပါတဲ့ Just Friends ( Completed )
Lãng mạnရည္မွန္းခ်က္တူညီခဲ့တဲ့ သူတို႔နွစ္ေယာက္။ ဘဝေလ်ွာက္လမ္း မတူညီတဲ့ သူတို႔နွစ္ေယာက္။ အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့ သူတို႔နွစ္ေယာက္။ ဘာဆက္ျဖစ္ၾကမွာလဲ........ ရည်မှန်းချက်တူညီခဲ့တဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်။ ဘဝလျှောက်လမ်း မတူညီတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်။ အရမ်း...
