Το γκρί της πεταλούδας

Εισαγωγή

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει μέχρι σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του συγγραφέα κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, διανομή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση, παρουσίαση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

Τα ακόλουθα αποτελούν μη πνευματική ιδιοκτησία μου και ανήκουν καθαρά στους δημιουργούς τους :
Α) Εικόνες
Β) τραγούδια +μουσική +στιχοι
Γ) Φωτογραφίες

Το παρόν έργο που είναι γραμμένο από εμένα , αποτελεί καθαρά δική μου πνευματική ιδιοκτησία. Εχει καταχωρηθεί και κατοχυρωθεί νομικά.Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αντιγραφή και κάθε είδους υποκλοπη του κειμένου χωρίς την δική μου γραπτή άδεια

🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜

Δεν έμαθα να πετώ ψηλά... Ίσως απο φόβο για το άγνωστο ίσως όμως και από τα όρια που έθεσα στον εαυτό μου από παιδί. Έβαλα στόχους στη ζωή μου και πάλεψα για να τους πραγματοποιήσω. Είχα μια ζωή τέλεια... Ιδανικούς γονείς, ιδανική ηλικία για να ανοίξω τα φτερά μου, καθαρό μυαλό και έναν άντρα πλάι μου που μου έδινε τον ουρανό με τα άστρα...

Θεούλη μου... Πόσο πιο κλισέ πια;

Κι όμως... Εγώ αγάπησα εκείνο το κλισέ. Αγάπησα τη κοινωνία μέσα στην οποία ζούσα. Αγάπησα το νερό μέσα στη γυάλα...

Αγάπησα; Μεγάλη κουβέντα.

Ήταν ένα από εκείνα τα κρυα πρωινά του Οκτώβρη θυμάμαι... Τελευταίο έτος στη σχολή και το πτυχίο στο τσεπάκι. Ο Πίτερ είχε ήδη τελειώσει εδώ και δύο χρόνια και περίμενε εμένα για να κάνουμε το επόμενο βήμα. Θα φτιάχναμε τη ζωή μας όπως ακριβώς τη θέλαμε. Όπως την είχαμε φανταστεί... Ένα όμορφο σπίτι, καταπράσινος κήπος, παιδιά να παίζουν και να γελούν...

Μόνο που εκείνη μέρα όλα άλλαξαν...

Πώς άλλαξαν; Με κάτι τόσο απλό... Τόσο χαζό... Τόσο φυσιολογικό...

"Μωράκι μου; Ο Κίαν χρειάζεται να περάσει σε ένα μάθημα. Ξέρεις πως είναι... Σε παρακαλώ θα σε πείραζε αφού είναι η ειδικότητα σου να τον βοηθήσεις; Λιγα ιδιαιτέρα μονο..." Με είχε ρωτήσει και θυμάμαι έβγαλα αφρους.

Ο Κίαν... Συνομήλικος μου και το εντελώς αντίθετο από τον Πίτερ. Ένα παιδί απρόβλεπτο, ανώριμο... Τι κι αν είχε πατήσει τα 26; Ήταν ένας ρεμπελος και μίσος! Ένας αχρείος... Ποτέ δεν κατάλαβα πως είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να είναι αδέρφια και πάντοτε απέφευγα να βρίσκομαι μαζί του .

Ντυνοταν σαν αλήτης...και αλήτης ήταν. Ένα τσαλακωμένο πακέτο τσιγάρα προεξειχε πάντοτε από τη τσέπη, είχε σκουλαρίκια, τατουάζ στα χέρια... Μαλλιά ξυρισμενα από το πλάι ενώ όσες γκομενες έτυχε να γνωρίσω όταν πήγαινα πιο μικρή σπίτι τους η μια ήταν πιο προκλητική απ την άλλη. Δεν ήθελα ούτε τον ίδιο αέρα να αναπνέω μαζί τους...

Εκείνο το πρωινό του Οκτώβρη με κατέστρεψε....

Μου έμαθε πως τελικά οι πεταλούδες δεν είναι πολύχρωμες...
Πώς οι πεταλούδες μπορούν και πετούν πιο ψηλά απ όσο αντέχουν γιατί δεν φοβούνται...

Ο καθωσπρεπισμός μου κλήθηκε να παίξει μπάλα στα αλήτικα στενά του και δεν ήμουν έτοιμη γι αυτό. Πόσο περισσότερο να μισήσεις έναν άνθρωπο;

Είχα γερό γυαλί και η γυάλα δεν έσπαγε... Μέχρι που πήρε ένα σφυρί και τη διέλυσε...

Ονομάζομαι Ελίζα Ρομπινσον. Ακόμα και το όνομα μου ήταν αρχοντικό μέχρι που το άλλαξε κι αυτό... Και από Ελίζα έγινε σκέτο Λιζ....

Σας λατρεύω!!!