Το γκρί της πεταλούδας

Βλέπω μέσα από τα μάτια σου

"Έξω χιονίζει σήμερα μα εγώ αισθάνομαι πως είναι καλοκαίρι. Και πως να μη το κάνω άλλωστε όταν το δέρμα μου καίει ολόκληρο από τις σφαλιάρες; Πήραν τη κουβέρτα μου αλλά φρόντισαν έτσι ώστε να μη κρυώνω. Δε πειράζει όμως, άξιζε. Δε μπορούσα να αφήσω το Ζάντερ χωρίς φαγητό. Σήμερα δε του έδωσαν τα χάπια για να σπάσουν πλάκα. Πόσο άρρωστα είναι τα μυαλά τους για να βλέπουν ένα πλάσμα να ταλαιπωρείται  έχοντας σπασμούς... Είναι δύσκολο να βρίσκομαι εδώ, μα μέσα στο χάος  αυτής της μικρής κλειστής κοινωνίας, αρχίζω να πιστεύω πως η τρέλα αυτών των ανθρώπων, ξεπερνάει κατά πολύ τη λογική όλων εκείνων που κατοικούν έξω από αυτά τα κάγκελα, αντιστρέφοντας τους ρόλους..."

"Οι ρωγμές στα σανίδια κάτω από το κρεβάτι έχουν γεμίσει. Δε ξέρω τι κωλοχαπα προσπαθούν να μου δώσουν τόσο καιρό μα πρέπει να βρω καινούριο μέρος να τα πετώ. Τις ελάχιστες φορές που μου τα έδωσαν με το ζόρι , είχα εμετούς και ζαλάδες. Σήμερα όλα πήγαν στράφι. Προσπάθησα τόσο να μάθω στην Ανναμπελα να περπατά χωρίς τις πατερίτσες μα δεν τα καταφέραμε. Είναι από τις λίγες που είναι σαν εμένα. Την έκλεισαν εδώ γιατί ήταν ατίθαση...Χοντρή...Άσχημη για το περίγυρο. Έχει λίγες εβδομάδες που της τσάκισαν το πόδι. Δικαιολογία; Καμία...Ήταν απλά παχουλό παιδί. Πλέον έχω κι εγώ σπασμένο πόδι μα ποιος θα το καταλάβει; Έχω τρεις μήνες ακόμα εδώ και κάνεις έρχεται να με δει. Ούτε καν η ίδια μου η μάνα...Το αυτί έγινε καλά, τα μαλλιά φύτρωσαν και όταν βγω θα βάλω ένα σκουλαρίκι. Έτσι για να θυμάμαι..."