Το γκρί της πεταλούδας

Λίγο μας έμεινε μωρό μου

Έπιασε το λάστιχο της σατέν  πιτζάμας με τα δόντια και τραβώντας  το , εκείνη μουγκρισε μέσα στον ύπνο της. Ποτέ του δεν είχε νιώσει για γυναίκα την ανάγκη να την αγγίζει συνεχώς. Έχωσε τα χέρια του μέσα από τη μπλούζα , έκλεισε στις χούφτες του το στήθος της και μόλις εκείνη άνοιξε τα μάτια, ξεχύθηκε σαν χείμαρρος στα χείλη της. Δεν ήταν η πρώτη φορά που τη ξυπνούσε μέ αυτό το τρόπο τα χαράματα, σε αυτές τις μέρες που διέμεναν μαζί και εκείνη είχε μάθει  πως ο έρωτας δεν είχε ώρα, τόπο και χρόνο.

"Πάμε να φύγουμε..." ζήτησε δαγκωνοντας το δέρμα της κοιλιάς  και βλέποντας τη να απλώνει τα χέρια της και να τεντώνεται τη λάτρεψε ακόμα περισσότερο. Έβλεπε συνήθειές της μα και αντιδράσεις που ήξερε πως δε θα βαρεθεί ποτέ. Μισανοιχτα χαμογελαστά χείλη, ελαφρώς πρησμένα μάτια , ανακατεμένα μαλλιά -πώς να βαρεθεί μια τέτοια φυσική εικόνα;

"Σου έχω πει ποτέ πως είσαι τρελός;" νιαουρισε κι εκείνος κοιτάζοντας τη κατάματα έπιασε εκείνο το λάστιχο που τον ενοχλούσε και τράβηξε προς τα κάτω τη πιτζάμα

"Εγώ σου έχω πει ποτέ πόσο με τρελαίνει το γυμνό κορμί σου;" της απάντησε με ερώτηση και αφήνοντας μικρά ρουφηχτά φιλιά στα μπούτια της ένιωσε τα χερια της να τον τραβούν προς τα πάνω.

"Δώσε μου λίγες μέρες να τακτοποιήσω τη δουλειά,  να υποβάλω τη παραίτηση μου και έπειτα φεύγουμε... Πάμε όπου μας βγάλει. Μακριά από όλους" Ο Κίαν τρελάθηκε

"Θα έφευγες αλήθεια;" ρώτησε μη πιστεύοντας όσα άκουσε

"Δεν έχει νόημα να προσπαθώ να ανταπεξελθω σε μια καθημερινότητα που δεν με εκφράζει Κίαν. Έμαθα να ζω στα χέρια σου και αυτές τις λίγες μέρες, το μόνο που θέλω είναι να ξυπνάω , να σε βλέπω και να κοιμάμαι ξανά. Ξέροντας πως είσαι εδώ,  είμαι πλήρης"

"Τώρα αν σου πω ότι άναψα πάλι, θα με περάσεις για ανώμαλο σωστά;" αστειεύτηκε μα εκείνη κούνησε αρνητικά το κεφάλι. Έπιασε την άκρη της μπλούζα της και δίνοντας του όλη τη πρόσβαση στο κορμί της, αφέθηκε στα χέρια του.

***

"Δεν ξέρω πότε ακριβώς θα επιτρέψουμε και αν το κάνουμε  μα καλού κακού, θα σου στείλω τα κλειδιά έτσι ώστε αν χρειαστείς καταφύγιο να έρθεις" έβαλε το καφέ στο δίσκο μαζί με ένα ντόνατ που φρόντισε να προμηθευτεί από το φούρνο της γωνίας και στηρίζοντας το κινητό στον ώμο, πήγε προς τη κρεβατοκάμαρα

"Είσαι σίγουρος μωρέ Κίαν;"

"Απόλυτα Λάουρα. Σε εμπιστεύομαι πολύ και δε θέλω να το πουλήσω..." Η φωνή του χαμήλωσε επικίνδυνα όταν τη βρήκε ξύπνια. Στεκόταν ημίγυμνη μπροστά από τη ντουλάπα του ψάχνοντας κάτι για να φορέσει ενώ βλέποντας τον να μπαίνει τρόμαξε.