Το γκρί της πεταλούδας

Μια θυσία πριν την ελευθερία

Τα μαλλιά της είχαν σχεδόν στεγνώσει. Τα ρούχα της είχαν τσαλακωθει από την ανάγκη της να τον νιώσει καθώς τα σφιχταγκάλιαζε και καθώς πάτησε στο τελευταίο σκαλί, αφού πλέον το ασανσέρ δεν αποτελούσε επιλογή της , είδε το Πίτερ να στέκεται απ έξω.

"Πώς είσαι ετσι; Τι έπαθες;" ρώτησε με ενδιαφέρον πλησιάζοντας τη.

"Τίποτα. Πήγα απλά μια βόλτα" έβγαλε τα κλειδιά χωρίς να παρατηρήσει πως κι εκείνος ήταν σε άσχημη κατάσταση , ξεκλειδωσε και μπαίνοντας εκείνος την ακολούθησε. "Δεν έχω όρεξη για κουβέντα Πίτερ. Σύντομα θα βρω την άκρη και θα φύγω"

"Ίσως έχω τη λύση..." της είπε στοργικά κλείνοντας τη πόρτα πίσω του. "Νομίζω το χρωστάω στον αδερφό μου αυτό Ελίζα"

"Δεν σε καταλαβαίνω" αρκέστηκε να του πει οδηγώντας τον εαυτό της στη κουζίνα.

"Ας κάνουμε αυτό το γάμο. Ας τους δώσουμε αυτό που θέλουν και έπειτα ας φύγουμε μακριά" το ποτήρι που κρατούσε κόντεψε να της πέσει απ τα χέρια και γυρίζοντας το κοίταξε έκπληκτη

"Μιλάς σοβαρά; Τολμάς να λες τέτοιο πράγμα ύστερα από όλα αυτά;" ρώτησε αγανακτισμένη.

"Βλέπεις καμία άλλη λύση; Άκουσες το πατέρα σου! Θα πάρουμε στο λαιμό μας κι άλλους αθώους Ελίζα;"

Εκείνη γέλασε πικρά.

"Κανένας δεν είναι αθώος όταν τα δάχτυλα βουτάν στην αμαρτία σαν να ήταν μέλι"

"Θα τους δικάσουμε εμείς δηλαδή; Αυτό είναι έργο του θεού...Αν υπάρχει" τελείωσε τη φράση του λυπημένος

"Ακριβώς Πίτερ. Αρχίζω και χάνω τη πίστη μου. Δεν θα γίνω έρμαιο συμφερόντων κανενός. Όλοι διάλεξαν το δρόμο τους"

"Δε περίμενα να το πω μα έχεις δίκιο. Δυστυχώς όμως, λυπάμαι τη μάνα σου. Δεν ξέρει και δε φταίει. Ίσως κάποτε να έκανε λάθη Ελίζα μα θεωρώ πως μέσα στους μολυσμένους, ο λιγότερο θεωρείται φυσιολογικός..." έκανε μια παύση κάνοντας λίγα βήματα κοντά της και πιάνοντας το πηγούνι της, το ανασηκωσε. "Φέρθηκα σκαρτα. Ζήτησα και έλαβα συγχώρεση μα δε μπορούμε να πέσουμε στο επίπεδο τους παίρνοντας τις ψυχές τους στο λαιμό μας Ελίζα. Ένα χαρτί είναι. Θα μου στερήσουν το έργο μου. Εμένα δε με χωράει ο τόπος από την ώρα που επέστρεψα και δεν μου έμεινε τίποτα εδώ για να παλέψω. Σου δίνω την ελευθερία... Μετά το γάμο θα ζήσουμε χωριστά και μακριά τους. Μόλις περάσει ο καιρός θα χωρίσουμε"

"Πώς μου ζητάς να απαρνηθω το θρήνο μου και να ντυθώ στα λευκά Πίτερ;" επέμενε εκείνη. "Ποιος από αυτούς θα έβαζε το χέρι του στη φωτιά για μένα;"