Το γκρί της πεταλούδας

Ποτέ ξανά μόνοι...!

Με κρατημα δυνατό, κάπως θυμωμένο την έσερνε κανονικά χωρίς να της αφήσει το περιθώριο επιλογής. Δεν της άρεσε  μα δεν έφερε και αντίρρηση -δεν είχε νόημα να προσπαθήσει άλλωστε να ξεφύγει αφού ήταν άνιση η δυναμική . Το σπίτι ήταν κατασκευασμένο ειδικά κατα παραγγελία της οικογένειας ενώ είχαν αγοράσει και ολόκληρο το μικρό κολπάκι που υπήρχε από τη παραθαλάσσια πλευρά. Φτάνοντας στη παραλία την απελευθέρωσε κι εκείνη έτριψε το καρπό της αγριοκοιταζοντας τον.

"Κάτσε. Αφήσαμε μια κουβέντα στη μέση τα δύο μας" Η επιτακτική φωνή του, ανάγκασε τον καινούριο, αντιδραστικό χαρακτήρα της να παραμείνει όρθια. "Αφού δε θες να κάτσεις, πρόβλημα σου!" της είπε και έκατσε μόνος του.

"Το πρόβλημα το έχεις εσυ μάλλον! Με ποιό δικαίωμα με τραβάς από δω και από εκεί μου λες; Με πονεσες! Γίνεσαι ξαφνικα απότομος, αγενής, άγαρμπος και..." την έπιασε από τη γάμπα με το ένα χέρι κόβοντας τη μιλιά της μαχαίρι και ασκώντας δύναμη στο πόδι εκείνη βρέθηκε κάτω.

"Ίσα μέτρα ίσα σταθμά..."

"Έχεις θέματα!" παραπονέθηκε τρίβοντας το πόδι της αυτή τη φορά.

"Αρκετά. Ένα από αυτά είναι η άρνηση αλλά το δουλεύω..."

"Άρνηση;" ρώτησε περίεργα εκείνη

"Ναι. Για παράδειγμα δεν μπορούσα να κοιμηθώ εξαιτίας της"

"Κίαν δε σε καταλαβαίνω. Κρυώνω,  έχει υγρασία , φοράω μόνο τη ρόμπα μου και αύριο θα έχω πυρετό!" γκρίνιαξε παραπονιαρικα η Ελίζα και εκείνος γύρισε και τη στραβοκοιταξε.

"Αυτό μπορεί να διορθωθεί!" Τελειώνοντας τα λόγια του την έπιασε από τη μέση, κάθισε οκλαδόν και την έβαλε πάνω του. "Καλύτερα;"

"Είσαι τρελός; Θέλεις να μας δει κανείς και να έχουμε θέματα;" Η Ελίζα προσπάθησε να σηκωθεί μα δε την άφησε.

"Παίρνω την ευθύνη. Και τώρα χαλάρωσε... Τόσο ο Πίτερ όσο και η ...η αδερφή σου, κοιμούνται του καλού καιρού. Και ποιος να μας δει μέσα στα σκοτάδια; Ούτε ένα γαμοφεγγαρο έχει απόψε!"

"Κίαν; αισθάνομαι άβολα..." ήθελε να του πει ότι το κορμί της ζεσταίνεται μα δεν έβρισκε κατάλληλες λέξεις...

"Εγώ καθολου. Άσε που ζεσταίνομαι κι όλας! Λες να ανέβασες πυρετό από τώρα; Σαν να καις λιγάκι..."

"Καλά είμαι. Πες μου γιατί με έφερες εδώ και πάμε πίσω, σε ικετεύω..."

"Ικετευεις ; βαριά λέξη. Μου θύμισες όμως μια όμορφη ιστορία..." την έσφιξε καλά καλά γύρω από τη μέση και η Ελίζα διασθανομενη πως θα μάθει κάτι από το παρελθόν, έγειρε στον ώμο του , άπλωσε ευθεία τα πόδια της και βολεύτηκε καλύτερα.