Το γκρί της πεταλούδας

Διώξε το σκοτάδι

Δέκα χρόνια πριν...

Ψυχιατρικό ίδρυμα Ραϊλς,
δωμάτιο '0'

Σκοτάδι. Δεν εβλεπε τίποτα τριγύρω του παρά μόνο ένα έρεβος να τον τυλίγει, να ακονίζει τα μυτερά του δόντια και να παίρνει θέση μπρος στα μάτια του, για να φάει την ίδια του τη σάρκα. Μια σάρκα γεμάτη μελανιές και γδαρσίματα που του χάρισαν όλοι εκείνοι οι "ευαίσθητοι" φρουροί του Ιδρύματος. Τι κι αν ήταν μόλις δεκαπέντε... Πλήρωσαν αδρά για να μπει στη μεγαλύτερη ψυχιατρική ιδιωτική κλινική ολόκληρης της χώρας. Ήταν η τρίτη φορά.

Πόδια με ματωμένους αστραγάλους από τα σφιχτά σχοινιά. Χέρια με πρησμενους καρπούς από το τράβηγμα. Μάτια ορθάνοιχτα, με ένα κόκκινο γύρω από το καφέ της ίριδας που δεν φαινόταν στο σκοτάδι και μια νεανική ψυχή κατεστραμμένη.

Έσφιξε τα δόντια δυνατά και προσπαθώντας να δαγκώσει ακόμα μια φορά το σχοινί των χεριών,το δέρμα έσκασε στις ήδη υπάρχουσες πληγές και πνίγηκε στο πύον. Στο αίμα... Στη σωματική μόλυνση που είχε τη δυνατότητα να μολύνει μέχρι και τον εσωτερικό του κόσμο.

Στις ιδιωτικές αυτές κλινικές, έβλεπες κάθε λογής παιδί. Καθε λογής άνθρωπο να χάνει την αξία της λέξης και να μεταμορφώνεται σε κάποιο άβουλο ζώο, χωρίς δυνατότητα ομιλίας, που το χτυπούσαν ανελέητα. "Είναι για το καλό σου..." ετσι έμαθαν να λένε για να κρύβουν τα άρρωστα, κτηνώδη ένστικτα που έβγαζαν από τις σάπιες τους ψυχές. Μια λεπτή ξύλινη βέργα, ένα γκλομπ, σχοινιά, χειροπέδες ακόμα και τα ίδια τους τα χέρια χρησίμευαν άψογα σαν φονικά εργαλεία.