Το γκρί της πεταλούδας

Μη φοβάσαι, ζήσε...

Βούλιαξε κάτω από την επιφάνεια σχεδόν αμέσως. Βγαίνοντας άρχισε να φτύνει το νερό, το κοκαλάκι είχε φύγει από τα μαλλιά της ενώ τα ρούχα της είχαν κολλήσει πάνω στο δέρμα. Εβηξε δυνατά προσπαθώντας να καθαρίσει τα υγρά της μάτια ώσπου ένιωσε δύο χέρια στη μέση της.

"Ζήσε λίγο και μη τολμήσεις να γκρινιάξεις θα σε πνίξω!" τον άκουσε να λέει μα φυσικά δεν τον άκουσε.

"ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΜΥΑΛΟ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ;"φώναξε έξαλλη.

"Αρκετό... Πάρε μια βαθειά ανάσα..."

"Όχι..Όχι... ΚΙΑΝ ΟΧΙ.." εκλεισε τα χείλη της καθώς εκείνος βούτηξε ολόκληρο το κεφαλι της προς τα μέσα και ανοίγοντας τα μάτια τον είδε κάτω από το νερό να χαμογελά. Της έκανε νόημα να τον ακολουθήσει μα σαν ξεροκέφαλος που ήταν και ο ίδιος,δεν άφησε το χέρι της για να μη του ξεφύγει. Την τράβηξε προς τα κάτω. Εκείνη κούνησε το κεφαλι δεξιά και αριστερά βλέποντας ένα άνοιγμα μα δεν είχε άλλη επιλογή. Κολυμπησαν και χώθηκαν μέσα. Βλέποντας πως δεν βγήκαν στη σπηλιά που της είχε πει αλλά σε ένα πέρασμα με νερό, την έπιασε πανικός. Ο αέρας δεν έφτανε στα πνευμόνια και σφίγγοντας τα δάχτυλα της στα δικά του , τον εξανάγκασε να γυρίσει προς το μέρος της. Έβαλε το χέρι στο λαιμό για να του εξηγήσει πως δεν έχει πολυ αέρα κι εκείνος της έδειξε το άνοιγμα που υπήρχε λίγο αριστερά τους. Ήταν  κοντά για να πάρουν αέρα μα την Ελίζα την έπιασε πανικός. Άνοιξε τα χείλη της βγάζοντας λίγες μεγάλες μπουρμπουλήθρες και κλείνοντας τα μάτια της φοβισμένη, εκείνος τη τράβηξε. Την έπιασε από τα μάγουλα , κόλλησε τα χείλη του στα δικά της εισχωροντας μέσα της το δικό του αέρα και κολυμπώντας σιγανά τους οδήγησε εκείνος προς το άνοιγμα. Το σοκ ,ξεπερνούσε και αυτό του πνιγμού... ένιωσε το κεφαλι της να κρυώνει, τα ρουθούνια της να ανοίγουν καθώς αναδύθηκαν μα εκείνος, της έστελνε ακόμα κύματα αέρα... Όταν απομακρύνθηκε, έμειναν να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο στη σιωπή. Η απόσταση τους θέλοντας και μη ήταν εκμηδενισμενη αφού το άνοιγμα μετά βίας τους χωρούσε και τους δύο και μόνο τα κεφάλια τους ήταν πάνω από την επιφάνεια.  Το φως ήταν λιγοστό και ερχόταν από κάτω τους μα ήταν ικανό να δώσει μια περίεργη όψη στο βρεγμένο του πρόσωπο. Ένιωσε τα χέρια του στη μέση της ενώ αμέσως μετά ολόκληρο το κορμί της μεταφέρθηκε προς το μέρος του.

"Μια πεταλούδα είσαι... Πρέπει απλά να μάθεις να πετάς" της ψιθύρισε χαμηλά τραβώντας την εντελώς πάνω στο κορμί του και πλησιάζοντας, τη φίλησε στη μύτη.  Το βλέμμα της έπεσε πάνω στα υγρά του χείλη και τα άβουλα μηνύματα που στάλθηκαν από τον εγκέφαλο στο κορμί της , της δημιούργησαν μια κάψα χαμηλά. Πάραυτα δεν μπορούσε να μιλήσει. Αναλογιζοταν τη στιγμή ξανά και ξανά συγκλονισμένη, παλεύοντας με τη λογική.