Το γκρί της πεταλούδας

10 μέρες

Ελιζα ...

"Είσαι έτοιμη να πετάξεις;" αυτή ήταν η ερώτηση του εκείνο το πρωί...Το επόμενο αμέσως πρωί που ανακοίνωσα στον Πίτερ πως χωρίζουμε και έφυγε για Αφρική. Θεώρησα πως έλεγε πάλι εκείνες τις όμορφες περίεργες αερολογίες του. Εκείνα τα λόγια που τον έκαναν να μοιάζει με κάποιο ψαγμένο φιλόσοφο. Που να ήξερα όμως οτι εκείνη η μέρα, εκείνο το βροχερό πρωινό του Σεπτέμβρη, ότι θα άλλαζε όλη η κοσμοθεωρία μου. Ότι θα αφηνομουν ολοκληρωτικά στον έρωτα και θα τον αναζητούσα. Δε ζήσαμε το απόλυτο, γιατί δεν υπάρχει, ζήσαμε όμως εννέα μέρες... Με κάθε μια από αυτές να μου μαθαίνει και κάτι καινούριο. Να ανασκαλιζει τις στάχτες τις παλιάς μου ζωής για αξίες που δεν ήξερα ότι υπήρχαν και για ιδανικά που θα κατέληγαν οδηγός στη ζωή μου. Ότι κι αν έγινε... Όσο κι αν πόνεσα τη καταραμένη εκείνη δέκατη μέρα, τίποτα δε μπορεί να συγκριθεί με εκείνον. Ίσως ήμουν χαζή, ίσως τυφλή... οι απόψεις διίστανται. Σίγουρα όμως υπήρξα ερωτευμένη μαζί του. Κι ακόμα είμαι...

Είναι τόσο γλυκόπικρο συναίσθημα. Η απώλεια και η ζωή μαζί.
Να ζεις , να αγαπάς και να μαθαίνεις λένε όλοι συνεχώς υιοθετώντας μια πολυφορεμενη -σωστή μεν , φράση, μα όχι εγώ... Εγώ διαφερω. Εγώ ζω , αγαπώ και παλεύω για να μη πεθαίνω σήμερα...

Στα πρώτα κι όλας βήματα μου για να βγω από τη λευκή φυλακή αισθάνομαι να καταρρέω. Πώς θα βγω εκεί έξω για να δώσω σε έναν άλλο άντρα τη ζωή μου; Γιατί μόνο αυτή μπορεί να πάρει και τα χρόνια που μου έχουν απομείνει ώσπου να πεθάνω και να λυτρωθω.