Το γκρί της πεταλούδας

Ανθρωπιά

Πήρε στα χέρια ένα παλιό οικογενειακό άλμπουμ και βάζοντας ένα ποτήρι ουίσκι , κάθισε στη πολυθρόνα. Το σπίτι ήταν ψυχρό και άδειο χωρίς εκείνη. Τα πράγματα της έλειπαν ενώ από τη ώρα που έβαλε τα κλειδιά και άνοιξε, ένιωσε σαν ξένος στο ίδιο του το σπίτι. Μόλις το αεροπλάνο προσγειώθηκε, ενημέρωσε τη μητέρα του πως δεν ήθελε να τη δει και επέστρεψε μόνος. Οι τελευταίες μέρες στην Αφρική, είχαν αγγίξει την απόλυτη φρίκη. Ολόκληρη η κοσμοθεωρία του για τη σημερινή κοινωνία είχε αλλάξει ενώ η σύγκριση ανάμεσα στο τρόπο ζωής εκείνων των ανθρώπων με τους υπόλοιπους ήταν αναπόφευκτη. Τα σημάδια και εικόνες που έμειναν πάνω του, τον ανάγκασαν να δει με άλλο μάτι τη ζωή μα ήταν και για εκείνον αργά. Στο πρωινό τηλεφώνημα που είχε με τη μητέρα του , την άφησε να μιλάει ακατάπαυστα χωρίς να θέλει να επέμβει ξέροντας πως ότι κι αν έλεγε, δεν είχε σημασία. Ο Πίτερ είχε αποφασίσει να φύγει. Πρώτα θα έβαζε τα δυνατά του για να βγει ο Κίαν από το Ίδρυμα και μετά θα πήγαινε μόνιμα στην Αφρική. Η εξαθλίωση των ανθρώπων σε εκείνη τη χώρα, αφύπνισε τη συνείδηση του και ένιωσε ψυχικά βρώμικος μπροστά τους. Αναγνώρισε τα λάθη του και το "Εγώ" του αντικαταστάθηκε με τη πραότητα που άρμοζε σε ένα άνθρωπο με το επάγγελμα του. Η ησυχία  και η παγωνιά στο σπίτι, του φανέρωσε έμπρακτα πόσο πολύ δεν εκτίμησε την Ελίζα. Πόσο σκαρτα της φέρθηκε τα τελευταία χρόνια μα και πόσο διαφορετική θα μπορούσε να ήταν η ζωή του αν εκείνη τον αγαπούσε ακόμα. Εικόνες με εκείνον να της ζητά τα πράγματα του , να την μαλώνει για τα ρούχα της , για τις επιλογές μα και για λέξεις που ξέφευγαν από τα χείλη της, του έδειξαν ξεκάθαρα πως σίγουρα δεν ήταν ένας σωστός και άξιος σύντροφος. Βαδίζοντας με τα θέλω των γονιών τους ,ξέχασε πως μια σχέση θέλει γερά θεμέλια. Εκείνος αντί να τα χτίζει , τα γκρεμιζε.

Μίκρυνε τα χείλη και τα έσφιξε μόλις το αλκοόλ κατρακύλησε στον ουρανίσκο. Το κινητό ήταν πεταμένο και σπασμένο στο πάτωμα ενώ ο ίδιος ήταν σε χάλια ψυχολογική κατάσταση.   Μισή ώρα πριν, η καρδιά του είχε μεγαλώσει αρκετά για να τους παρέχει κάθε υποστήριξη μα μέσα σε μια μόλις στιγμή, όλες του οι σκέψεις και οι βλέψεις γκρεμίστηκαν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Αυτοκτονία... Δε μπορούσε να πιστέψει πως ο Κίαν παρέδωσε τόσο εύκολα τα όπλα. Ήταν ενάντια στον ακέραιο χαρακτήρα του μα ακόμα κι αν το έκανε, θα επέλεγε ένα τρόπο γρήγορο και ανώδυνο. Έπρεπε να δει παιδάκια να πεθαίνουν απο τη πεινα και τις αρρώστιες για να καταλάβει όλα όσα έλεγε ο Κίαν κατά καιρούς για τη κοινωνία και τους ανθρώπους που την αποτελούν. Γέμισε ακόμα ένα ποτήρι και το άνοιξε. Κοιτάζοντας το Ρόμπερτ στην αγκαλιά του να γελάει, και τον ίδιο να στέκεται σοβαρός μισό μέτρο μακριά τους ,ένιωσε σαν σκουπίδι. Ποτέ του δεν εκτίμησε τον αδελφικό δεσμό όπως έπρεπε και ήξερε πως για όλα έφταιγε η μάνα του που τον ώθησε μακριά τους...