Το γκρί της πεταλούδας

Λάθη... Πολλά λάθη...

Το λευκό βέλο , είναι στολισμένο με λευκά λουλούδια. Κεντημενα όμορφα πάνω στο τουλι, πέφτουν μπρος στα μάτια μου ενώ όπου κοιτάξω βλέπω μονάχα το λευκό... Πόσο άσχημο χρώμα. Πόσο ξεπλυμμενο από συναισθήματα. Πόσο άχαρο φαντάζει πλέον στα μάτια μου. Ολόκληρο το δωμάτιο είναι στολισμένο με λευκές ορχιδέες, λευκά κρίνα, λευκά τριαντάφυλλα... Δε θέλω άλλο λευκό! ΔΕ ΘΕΛΩ! Ακόμα και αυτές οι λευκές κουρτίνες που ανεμίζουν μου προκαλούν αναγούλα.

Ψάχνω το γκρίζο μέσα στη τελειότητα αυτού του κόσμου μα το συναντώ μόνο στα διάφανα, τσακισμένα μου φτερά. Πόσο γλυκό και όμορφο είναι το γκρίζο. Πόσο απαλό...Πόσο θλιμμένο. Πόσο εγώ...

Μεγάλωσα γεμάτη με αξίες. Αξίες του κωλου! Η Ελίζα ήρθε πρώτη στη τάξη της. Η Ελίζα πήρε άριστα. Η Ελίζα πήρε βραβείο. Η Ελίζα βρηκε τη τέλεια δουλειά. Το τελειο σύντροφό. Τη τέλεια ζωή. Το άπιαστο όνειρο κάθε συντηρητικής αμερικανικής οικογένειας. Σπίτι με γρασίδι. Ένας σκύλος να γαυγίζει στην πίσω αυλή. Μια πισινά. Ένας άντρας που διαβάζει εφημερίδα...Μια ρομαντική πολυδιάστατη πρόταση γάμου...
Και να μαι λοιπόν... Η τέλεια Ελίζα...

Πνιγμένη μέσα στο λευκό που μου χάρισε, όταν μου αρνήθηκε το γκρίζο που έβλεπε... Σηκώνω ελαφρά το βελο, κοιτάζω στον ανθοστολιστο καθρέφτη και ο έλεγχος χάνεται. Τέλειο μακιγιάζ. Τέλειο νυφικό... τέλεια γυναίκα...

Κανείς δεν είναι τέλειος...
Κανείς δεν αγγίζει μια ολοκληρωμένη ύπαρξη. Η ατέλεια που κρύβουμε είναι εκείνη που μας ωθεί στη πραγματική ζωή. Ένα δάκρυ πέφτει πάνω στο μάγουλο μου μα είναι ανίκανο να αφήσει σημάδι πάνω στο τέλειο αδιάβροχο μακιγιάζ...