23.03.2019 (TEXTING)

XXI.

"Her insanın bir hikaye olduğunu fark ettiğin gün nefret etmeyi bırakıyorsunuz. "
Başak Kablan.

İçimi kemiren kuşkuyla oturduğum yerden hızla kalktım. Ya Ahlat'a da beni söylediyse ne olacaktı? Onunla karşılaşmaya hazır mıydım?

Ya da onu görmek istiyor muydum, bunca yıldan sonra?

Çağıl: Ben olduğumdan haberi var mı?

Merakla masajı okumasını ve yazıyor yazısını izledim.

Ahlat: haberi olmamasını mı tercih ederdin?

Sertçe yutkundum.

Çağıl: Kimsin sen?

Çağıl: Hangi arkadaşısın?
|okundu.

Bir şey yazmayarak duraksadığında kızgınca telefonu koltuğa attım. Allah kahretsin. Şimdi ne olacaktı?

Telefonumun sesi tüm odayı doldurduğunda önce irkildim ve korkuyla telefonu elime aldım.

Ahlat'tan gelen görüntülü aramayı cevapla...

Yazıya uzun uzun baktım ve korkarak yeşil imgeyi kaydırdım. Kendi görüntüm küçülüp ekrana boş bir duvar gelince titrek bir nefes aldım. Yavaş yavaş birisi kameraya yaklaştı.

Yeşil gözleri gözlerime değdiğinde hıçkırarak ağlamaya başladım. Benden farkı yoktu. Kameraya bakmakta zorlanıyordu.

"Kiraz" dedi kırçıllı sesiyle.

Aramayı kapatmak istedim ama yapamadım.

"Neden gittin? " diye devam etti.

Cevap veremez hâlde duraksadım.

"Sevmediyse sevmesin, neden gittin? Neden beni bıraktın? Neden bizi bıraktın? Niye bir can için bin can yaktın? " diye devam etti sorgusuna.

Yaşlı çehresine bakıp yutkundum.

"Çağan? Kimle konuşuyorsun? "

Konuşan Ahlat'tı.

Donakaldım.

"Sen ağlıyor musun? Yoksa o mu geldi? " diye sordu sesi titreyerek.

Avucumu dudaklarıma bastırıp ses çıkarmamak için direndim.

"Kimse gelmedi. Sadece aklıma geldi. " dedi Çağan.

Gözyaşlarım sessizce inerken gözlerimden 'ben buradayım Ahlat' diyemedim. Çağan'ı bu yalana mahkum etmiştim ama yine de yapamadım.

Çağan telefonu hızla bıraktığında ekranda yine boş duvar kalmıştı.

"Ölmemiştir değil mi o? " diye sordu Ahlat çocukça.

Zorlukla susturdum sesimi. Çağan bir şey diyemedi. O da susturmuştu kendisini belli ki.

Çağan benim ikizimdi. Kaybettiğim ikizim.