Hated But Loved

- 8 -

Jane Delaro

Na de sterke woorden van White, heb ik de hele nacht zitten nadenken. Ze heeft gelijk, dat zeker. Maar, ik zou Jane niet zijn, om toch eigenwijs te doen. Ik ga niet opgeven, dat zeker niet. Maar mijn moed zakt wel, bij het idee dat alleen Oliver zijn vader weet waar het anti-gif is. Als zijn vader er achter komt wie ik ben, dan weet ik niet of hij nog wel wilt helpen.

"Jane?" Vragend draai ik mij om. Mijn vader staat in de deuropening van mijn slaapkamer. "Ja, vader?"

"Weet je zeker dat je naar school wilt?" vraagt hij voorzichtig. Ik knik. "Ik moet gewoon door gaan met mijn dagelijkse dingen. En op Oliver vertrouwen," De laatste zin fluister ik meer, maar ik weet zeker dat mijn vader mij gehoord heeft. "Ik zal een deel van de grensbewaking ook laten zoeken, voor het anti-gif," zegt mijn vader. Ik glimlach dankbaar.

"Laat het me alsjeblieft direct weten als het niet goed gaat," zegt mijn vader zachtjes. Het doet hem pijn. Ik ben zijn dochter en misschien kom ik ook wel om het leven door een demonwolf. Net zoals mijn moeder.

Ik schudt de gedachtes van mij af en ga verder met mijn tas inpakken.

"Ik zal het u laten weten, vader," antwoord ik nog op zijn zin. Ik verlaat mijn kamer en loop het packhuis uit. Quincy was alvast naar school, om met Anna te praten. Het zal mij benieuwen hoe dat gaat tussen hun. Wat Anna ineens had, snap ik ook niet. Nooit heb ik haar een vlieg kwaad gedaan of beledigt.

Voor ik het weet, ben ik al op school. Het is nog best druk op het plein. Maar dan ben ik er ook al best vroeg.

"Jane," Ik herken Oliver zijn stem gelijk. Ik kijk op en zie hem met een klein groepje demonwolven mijn kant op komen. Ik voel mij geïntimideerd, door dit aanzicht. Het zijn allemaal jongens, met een lichte oogkleur en ze zijn behoorlijk lang. Maar dan ben ik sowieso wel vrij klein. Oliver zijn vragende blik haalt mij uit mijn gedachtes.

"Hoe voel je je?" vraagt hij me dan. Ik moet gelijk denken aan gisteren. Hoe Oliver zich gedroeg en wat hij heeft gedaan. Maar daarbij, Ash heeft het uitgelegd.

"Gaat opzich wel," mompel ik.

"Nog geen pijn gehad?" Je ziet de bezorgdheid in zijn ogen. Lichtblauwe ogen, net als de lucht, met donkerblauwe vlekjes er in. Waarom focus ik mij zo op zijn ogen?
Hij stelde mij een vraag, focus Jane.

"Nee, geen pijn,"

Oliver knikt en kijkt er opgelucht bij.

"Vanaf nu zal ik zoveel mogelijk bij je blijven. Mijn vrienden houden alles in de gaten vanaf een afstand. Mocht er iets gebeuren, dan hoef je alleen maar te roepen," verteld Oliver. Ik knik en glimlach klein.

"Maar, bij mijn pack heb ik genoeg bescherming," bedenk ik mij dan. "De wolven van jou pack zullen niet tegen een demonwolf op kunnen. Niet beledigend bedoelt, maar ja.. Je ziet wat er met jou nu is," Hij heeft moeite om het laatste te zeggen. Waarom? Waarom wilt hij mij eigenlijk beschermen? Waarom laat hij mij niet sterven?

"Dat zit niet in mijn aard," antwoord hij snel. Vroeg ik het hard op?

"Ja,"

Fronzend kijk ik hem aan.

"Ik zei alles hard op?" vraag ik voor de zekerheid. Oliver grinnikt even. Het is een kleine schattige lach. Godinnen, waarom denk ik nou zo?

"Jane, voel je je echt wel goed?" Oliver kijkt mij onderzoekend aan. "Ja- ja, gewoon veel in gedachten," antwoord ik en kijk om mij heen. Wat wordt het ineens warm. Gaat de klimaatverandering zo snel? Nee, dat kan niet. Oliver legt zijn hand op mijn voorhoofd en trekt vervolgens geschrokken zijn hand terug.

"Wat? Oliver, wat is er?"

"De effecten gaan veel te snel," mompelt hij. Hij keert zich tot zijn vrienden en zegt wat tegen hun. Echter kan ik het niet verstaan, alsof ze hun eigen taal hebben. Oliver zijn vrienden knikken en kijken dan meelevend mijn kant op.

"Oliver, leg mij nu uit wat er is," beveel ik hem. Oliver zucht en begint dan met spreken.

"De effecten horen pas over een maand te komen, maar jij hebt ze nu al. Als dit zo doorgaat, dan zul je over twee maanden sterven,"

Sterven. Ik zal snel sterven. Die woorden komen aan als een klap.

"Wat heb ik Duncan ooit aangedaan, dat hij mij laat sterven?" vraag ik plots. "Weet ik niet," antwoord Oliver snel. Te snel, vind ik. "Maar hij zal zeker boeten," vervolgd hij.

"Je moet wat voor mij doen, Jane," zegt Oliver dan. Ik knik en kijk afwachtend zijn kant op. "Je moet tegen je vader zeggen dat je voorlopig ergens anders blijft. Je gaat in mijn pack wonen, tot we je beter hebben gemaakt," zegt Oliver.

"In jou pack wonen? Ben je gek?" sis ik. Ik ga niet bij allemaal demonwolven zitten, al helemaal niet een hele pack. "Jane, het is niet anders. Wil je soms sterven?" Oliver zijn blik staat geïrriteerd. Ik zucht en stem dan met tegenzin in.

"Je gaat wat?!" schreeuwt Quincy. "Zachter," sis ik.

"Ik heb geen andere keus, oké? De effecten komen nu al," mompel ik. Ik zucht vermoeid. Ik merk wel dat ik snel moe ben nu, terwijl ik niets intens heb gedaan. "Goed dan," zucht Quincy. "Ik weet wel iets wat je tegen je vader kan zeggen. Ik heb familie in een andere pack wonen, zeg tegen je vader dat je daar voorlopig gaat wonen vanwege deze hele situatie en dat je daar ook naar school gaat,"

Ik knik instemmend, dat is een heel goed idee.

"Dank je wel, Quin," zeg ik en glimlach dankbaar naar haar. "Hou alsjeblieft contact met me," fluistert ze dan en staart naar beneden. Ik pak haar hand vast, waardoor ze op kijkt.

"Ik beloof het,"