Hated But Loved

- 23 -

Jane Delaro

De schooldag is voorbij en buiten sta ik te wachten op Oliver. Hij zei dat ik alvast kon gaan, dat hij nog even wat moest navragen. Oliver komt naar buiten lopen en kijkt mij glimlachend aan.

"Zullen we gaan?" vraag ik hem.

"Eerst even ergens langs gaan," zegt Oliver en pakt mijn hand vast. Samen lopen we weg van school.
We lopen door het bos en komen aan in Oliver zijn pack. Het is druk rond dit tijdstip. Logisch ook, want de jongeren zijn klaar met school en de ouderen met werk. We lopen een winkel binnen, gelijk door naar de koeling. Oliver pakt een slagroom taartje uit de koeling en kijkt mij met een flauw lachje aan.

"Waarom een taart?" vraag ik en kijk hem fronsend aan. "Het is je verjaardag, gekkie. Je bent negentien. Ik heb helaas niets groots voor je kunnen doen, vanwege gisteren," Het laatste mompelt hij met spijt.
Ik glimlach naar hem en druk een kus op zijn lippen.

"Hier ben ik al blij genoeg mee. Om eerlijk te zijn was ik het zelf al vergeten," grinnik ik. Oliver lacht ook en samen lopen we richting de kassa om af te rekenen.

We komen aan bij Oliver zijn huis. Oliver opent de deur en laat mij voor gaan. Ik trek mijn jas uit en laat mijn tas op de grond vallen.

"Wacht hier," zegt Oliver snel en rent naar de woonkamer. Kort daarna komt hij terug en wiebelt hij met zijn wenkbrauwen. Hij gaat achter mij staan en legt zijn handen voor mijn ogen.

"Wat doe je?" vraag ik wantrouwend. "Niet kijken," zegt hij enkel. Ik zucht en laat mij begeleiden door Oliver. "Oké, hou je ogen gesloten. Open ze pas als ik het zeg!"

"Ja, baas,"

Geschuifel weerklinkt aan alle kanten. Zijn er meerdere mensen? Of is Oliver gewoon aan het rennen? "Open je ogen," fluistert hij bij mijn oor. Langzaam open ik mijn ogen en kippenvel verspreid zich gelijk over mijn lichaam.

"Gefeliciteerd!" roept iedereen tegelijk. Mijn vrienden zijn er, de belangrijkste personen zijn er.

Behalve mijn va-

"Mijn kleine meisje wordt zo groot,"

Ik draai mij om en kijk mijn vader glimlachend aan. Ik ren op hem af en knuffel hem. "Je bent er," mompel ik.

"Tuurlijk ben ik er. Je bent negentien, Jane. Je wordt zo snel groot," zegt mijn vader zachtjes. Ik kijk hem aan en zie de tranen in zijn ogen staan.

"Niet huilen, vader," grinnik ik. "Ach, stop maar met het formele gedoe. Het spijt mij, voor gister en de afgelopen jaren,"

"Het is al goed, pap," glimlachend kijken we elkaar aan. "Hey! Mogen wij ook nog?" Lachend draai ik mij om en zie Quincy met haar armen over elkaar. Ik loop op haar af en sla mijn armen om haar heen.

"Gefeliciteerd," mompelt ze. "Thanks,"

"Zullen we beginnen met de cadeautjes of met de taart?" vraagt Oliver in de groep. "Is er taart? Ik bedoel, nog meer taart?" vraag ik verbaasd. Iedereen begint te lachen. Twee vrienden van Oliver komen de woonkamer inlopen met een grotere taart. Van chocolade, met paaseitjes. "Alle godinnen," zeg ik zachtjes met grote ogen.

"Het wordt dus eerst taart," grapt Sayn.

Nadat we met zijn alle taart hebben gegeten en ik nieuwe mensen heb ontmoet, gaan we over op de cadeautjes. De twee vrienden van Oliver, die met de taart binnen kwamen lopen, heten Jay en Sven. Aardige jongens zijn het zeker.

"Ik wil eerst!" gilt Quincy er bovenuit. Ik grinnik en kijk haar afwachtend aan. Ze komt met een langwerpig doosje aanlopen, met een scheve strik. Dit heeft ze zelf ingepakt.

"Je weet hoe goed ik ben met inpakken," mompelt ze met een scheve grijns. Ik lach en neem het cadeautje aan. Voorzichtig haal ik het strikje er af en open het doosje. Een prachtige gouden ketting, met een hartje er aan.

"Open hem," zegt ze. Ze is zelf heel enthousiast.

Ik open het hartje en mijn ogen vullen zich gelijk met tranen. Mijn vader en moeder staan er in.

"Dank je wel," mompel ik, terwijl er een traan over mijn wang glijdt. Quincy kan het zelf ook moeilijk droog houden. "Mijn beurt," zegt Sayn en trekt Quincy aan de kant.

"Flikker," zegt Quincy en kijkt hem quasi boos aan. Kort is er stress te zien op Sayn zijn gezicht, maar dat vaagt al snel weg als Quincy begint te lachen.
Sayn geeft mij een vrij groot cadeau, dat buigbaar is. Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik hem aan.

Ook hierbij scheur ik voorzichtig het papier er af, waarna een rode leren jas tevoorschijn komt. Ik ruik er aan en merk dat het echt leer is. "Gek!" roep ik vol verbazing. "Ben je er niet blij mee?" vraagt Sayn vol paniek.

"Het is geweldig! Ik wou deze juist heel graag!" roep ik enthousiast. Opgelucht haalt Sayn adem. Het is een rode leren jas, met gespen en studs. "Wie nu?" vraag ik, terwijl ik de jas aantrek.

Oliver en mijn vader kijken elkaar aan, waarna mijn vader knikt. Oliver komt mijn kant oplopen en gaat op zijn hurken voor mij zitten. Een klein doosje haalt hij uit zijn zak en iedereen in de kamer haalt geschrokken adem.

"Rustig aan, mensen," zegt Oliver en kijkt grijnzend rond. Hij opent het doosje en een gouden ring, met drie diamantjes, komt tevoorschijn. Promise Ring.

"Met deze ring, beloof ik jou mijn liefde. Ooit op een dag, kom ik met een andere ring," zegt hij zachtjes en schuift de ring om mijn vinger. Met een grote lach kijk ik hem aan en druk een kus op zijn mond.

"Dank je," fluister ik.

"En dan nu, mijn beurt," zegt mijn vader. Ik kijk hem lachend aan en wacht af.

"Ik heb niks bij mij nu, maar het staat wel ergens. Jane, je bent nu al volwassen. Dat was je al, maar je weet wat ik bedoel. Ik zie dat je echt gelukkig bent met Oliver, dus heb ik een groot cadeau. In het bos, op een open plek tussen onze packs, staat er een huis. Dat is wordt jullie huis," verteld mijn vader. Mijn mond valt open.

"Pap-"

"Er is een feestje en ik wordt niet eens uitgenodigd?"

Die stem. Die vreselijke stem.

McKenzie.