Hated But Loved

- 21 -

Jane Delaro

Ik loop het packhuis binnen, gelijk door naar mijn kamer. Ik gooi de deur hard dicht, waarna hij op de grond valt. Boos grom ik en schuif de deur op zij.

"Jane?"

"Ga weg!" brul ik boos. Mijn vader kijkt mij geschrokken aan. "Jane, wat is er?" vraagt hij. Zijn ogen zakken omlaag, naar de kapotte deur. Hij zucht even en kijkt mij dan hopeloos aan.

"Ga je me nu echt vragen wat er is?" Vol ongeloof kijk ik hem aan. "Elke keer weer, ben je nergens te vinden als ik naar mama toe ga. Telkens moest ik het weer alleen doen. En dan nu wou Oliver mee, krijg ik te horen dat ik hoogstwaarschijnlijk zal sterven!" schreeuw ik. "Let op je manieren!" roept mijn vader waarschuwend. Een traan ontsnapt uit mijn oog en boos kijk ik hem aan.

"Je luisterde niet eens naar wat ik zei," zeg ik zachtjes. Ik ren langs mijn vader heen en verlaat het packhuis weer. Gelijk verander ik in mijn wolven vorm en ren de bossen in.

Na een tijdje rennen, weet ik niet meer waar ik ben. Het enige wat ik rond mij zie, zijn bomen. Achter mij hoor ik takken breken en gelijk draai ik mijn kop om. Ik ga in de aanval staan en wacht tot de persoon zich kenbaar maakt.

Echter wordt ik om ver gegooid en brul ik gelijk hard. Oliver zijn wolvenkop komt tevoorschijn. Ik grom mijn tanden bloot en probeer hem van mij af te schoppen.

"Hou op, Jane!"

"Ga van me af!" schreeuw ik.

"Alleen als je rustig doet en niet weg loopt,"

Ik stop met spartelen en zucht diep. Oliver springt van mij af en verandert in zijn mensen vorm. Ik grom opnieuw naar hem, waarna hij mij waarschuwend aankijkt.

"Je weet dat ik alsnog sterker ben," zegt hij rustig. Ik rol met mijn ogen en verander ook terug.

"Wat wil je, Oliver?" snauw ik gelijk.

"Ik wil dat je stopt met vluchten, wat deed je hier überhaupt?"

"Weglopen, van iedereen! Mijn vader geeft er geen fuck om dat ik waarschijnlijk zal sterven!" schreeuw ik. Oliver kijkt mij verbaasd aan. Hij loopt op mij af en legt zijn handen op mijn wangen. Het tintelende gevoel verspreid zich weer en langzaam merk ik hoe ik rustiger wordt.

"Kijk me aan," zegt hij zachtjes. Ik kijk op in zijn blauwe ogen en zie de liefde er in staan. Waarom doe ik dan toch ook zo tegen hem? Hij verdient dit niet, hij wilt alleen maar het beste voor mij.

"Sorry," fluister ik. Oliver glimlacht en schudt zijn hoofd. "Sorry dat ik het je niet meteen vertelde," zegt hij. Hij plaatst een kus op mijn voorhoofd. "Wil je bij mij blijven, voorlopig?" vraagt hij. Je ziet de twijfel aan hem. Ik glimlach en knik gelijk. "Graag,"

Oliver wenkt met zijn hoofd. "Kom, dan gaan we," zegt hij en glimlacht liefdevol.

Na een tijd gelopen te hebben, komen we aan bij de pack van Oliver. Gek genoeg voel ik mij wel op mijn gemak hier. Ik ben niet meer bang en ik wordt ook niet meer raar aangekeken. We lopen Oliver zijn huis binnen, direct door naar de woonkamer.

"Ik heb alleen geen kleding," mompel ik en kijk Oliver aan. "Komt wel goed, ik zal vandaag nog wat spullen voor je halen," zegt hij. Ik glimlach en knik.

Oliver komt naast mij op de bank zitten en slaat zijn arm om mij heen. Gelijk leg ik mijn hoofd op zijn schouder en sluit mijn ogen. Genietend zucht ik. Het liefste blijf ik voor altijd zo zitten, bij mijn mate.

"Zal ik het één en ander aan je vader uitleggen?" vraagt Oliver zachtjes. Ik kijk op en knik. "Graag,"
Plots neemt de vermoeidheid de overmacht.

"Kom," mompelt Oliver en klopt op zijn schoot. Ik leg mijn hoofd op zijn benen en sluit mijn ogen weer. Oliver gaat langzaam met zijn handen door mijn haar en ik voel hoe ik langzaam weg zak in slaap.

Oliver Hellando

Voor de zoveelste keer kijk ik naar Jane. Ze ziet er nu zo vredig uit, zonder stress of verdriet. Ik wou dat ik al het kwade en negatieve van haar kon ontnemen, maar helaas gaat dat niet zo makkelijk. Wel ga ik goed met haar vader praten. Ook al is hij de Alpha, hij heeft het recht niet om zo tegen haar te doen. Ze is zijn enige dochter, wat nou als hij Jane kwijt raakt? Wat nou als ík Jane kwijt raak?

Ik moet er niet aandenken. Ash wordt al woest als ik er ook maar aan denk. We zijn denk ik ruim een uur verder en het begint al richting de avond te gaan. Jane ligt in een diepe slaap.

Voorzichtig til ik haar hoofd op en leg haar vervolgens weer op de bank. Op mijn hurken ga ik voor haar zitten en druk voorzichtig een kus op haar voorhoofd. Een paar asblonde plukken veeg ik weg en glimlachend kijk ik haar aan. Waar heb ik haar aan verdiend? Ik ben de maangodin zo dankbaar.

"Ik ben zo terug," fluister ik, ook al zal ze niet reageren.

"Ik hou van je, Jane," mompel ik en druk opnieuw een kus op haar voorhoofd. Ik sta op en verlaat mijn huis. Buiten verander ik gelijk in mijn wolf en ren richting de bossen, naar Jane haar pack.

Niemand beledigt mijn mate.

Niemand geeft haar een rot gevoel.

Niemand maakt haar verdrietig.

Zelfs haar vader niet.