Hated But Loved

- 12 -

Oliver Hellando

Ze plant haar lippen op de mijne. Voor even bevries ik en weet ik niet wat ik moet doen. Een woeste Ash haalt mij uit mijn gedachtes.

Snel duw ik McKenzie van mij af en kijk haar boos - nee, woest aan. Uitdagend kijkt ze mij aan, afwachtend wat ik zal doen. Dan bedenk ik mij, Jane stond hier bij. Verdomme!

Als ik opzij kijk, is Jane nergens te bekennen. Waar is ze? Waar is ze naar toe gegaan? Mijn huis, daar moet ze zijn.

"Oh, Olly! Wat heb ik jou gemist," mompelt McKenzie en ze kreunt kort. Fronzend en met grote ogen kijk ik haar aan. "Wat is jouw probleem?" sis ik boos. McKenzie grinnikt en laat haar vinger over mijn arm glijden. "Mijn probleem? Ik heb geen probleem hoor," zegt ze. Kort bewonderd ze haar nagels, waarna ze mij weer aankijkt.

'Waarom sta je hier nog?! We moeten Jane vinden! Onze mate is verdrietig!' schreeuwt Ash.

"McKenzie, het is klaar tussen ons. Ik heb een mate," zeg ik serieus. McKenzie kijkt mij voor even aan, waarna ze in lachen uitbarst.

"Sayn, je moet Jane vinden," mind-link ik snel. "Tuurlijk, wat is er gebeurd?" mind-linked hij terug. "Geen tijd nu, zoek haar,"

"Jij hebt een mate? Oh, maar schatje. We weten allemaal dat ik jou mate ben," zegt ze luchtig. Ik sluit kort mijn ogen en zucht diep. Vervolgens open ik ze en laat ze naar zwart veranderen. Stevig grijp ik McKenzie haar keel vast. Angstig kijkt ze mij aan en probeert mijn hand weg te trekken. Hierdoor knijp ik nog harder.

"Laat mij dit heel duidelijk vertellen," grom ik met een lage stem. "Ik heb een mate, jij bent het niet. Ik hou ziels veel van haar, ik haat jou. Heb je mij begrepen?" Snel en angstig knikt ze. Ik laat haar keel los, waardoor ze op de grond valt.

Ik moet Jane nu vinden.

"Ik heb haar," mind-linked Sayn op dat moment. "Waar was ze?"

"Ze wou over de grens, ik heb haar weten tegen te houden. Ze huilt momenteel in mijn armen. Gap, wat heb je gedaan?" mind-linked Sayn weer.

Ik grom om de gedachtes dat iemand anders Jane aanraakt. Ookal is Sayn mijn beste vriend, niemand raakt mijn mate aan.

Zodra ik bijna bij de grens ben, ruik ik haar al.
Zoete bloemen, met een vleugje aardbei.

Dan zie ik haar, ze leunt tegen een boom en heeft haar ogen gesloten. Sayn zit voor haar op de grond en heeft zijn hoofd op zijn handen gesteund.

"Oliver, ga weg," zegt Jane met een schorre stem. Ze heeft veel gehuild, dat is te zien en te horen. Het doet mij pijn en het laat Ash huilen. "Jane, mag ik het alsjeblieft uitleggen?" vraag ik voorzichtig. Jane heeft nog steeds haar ogen gesloten.

Sayn kijkt mijn kant op, niet wetend wat hij moet doen. Mijn blik laat merken dat hij weg moet, wat hij vervolgens ook doet. "Waarom is het altijd maar uitleg bij jou? Waarom kan het niet gewoon in één keer duidelijk zijn?" Ze vuurt de vragen op mij af, zonder na te denken. Dit is niet iets voor Jane.

"Jane, kijk me aan," commandeer ik en ga voor haar zitten. Ze opent een klein stukje haar ogen, maar dit is niet genoeg voor mij. "Kijk me aan," grom ik.

Ze opent haar ogen helemaal en twee paar gouden ogen kijken mij doordringend aan.

"White," zucht ik.

"Jane heeft geen behoefte om te praten, haar ziel slaapt momenteel," zegt White.

"Laat haar praten, maak haar wakker,"

"Nee, Oliver. Je moet het nu maar met mij doen, of is dat ook niet genoeg? Moeten er nog een paar meiden bij komen?" snauwt White. Waarschuwend grom ik. "Als je het mij liet uitleggen, dan weet je wat er aan de hand is en dan weet je tenslotte ook dat ik haar wegduwde," zeg ik met op één geklemde kaken.

"Praat," zegt White enkel en gaat beter zitten.

"McKenzie is een meid uit mijn pack, zij denkt altijd dat ik haar mate ben en dat we ooit Alpha en Luna zullen worden. Toen ze mij net zoende, oké ik duwde haar niet direct weg, maar toen ik bij zinnen kwam deed ik het wel," White heeft aandachtig zitten luisteren, maar zegt niets.

"Trouwens, White, waarom doe je zo hatelijk naar mij terwijl jij en Ash ook mates zijn?" vraag ik haar dan. "Omdat Ash wel aardig is," mompelt ze enkel. Grinnikend rol ik met mijn ogen.

"Luister Oliver, als jij het ooit durft te flikken om Jane pijn te doen, krijg je met mij te maken. Ik zal er voor zorgen dat je zo iets nooit meer durft te doen en ik zal Jane zo ver mogelijk van je vandaan houden. Begrepen?" Nog voor ik kan antwoorden, vagen haar gouden ogen weg en worden ze weer prachtig groen.

"Oliver?" vraagt Jane verward. Ik glimlach naar haar. "Ik ben bij je," zeg ik zachtjes en sluit haar in mijn armen. Het fijne tintelende gevoel verspreid zich door mijn lichaam.

"Het spijt me, Jane," fluister ik.

"Het is oké," mompelt ze enkel en pakt mijn shirt steviger vast.

Op een gegeven moment kijkt ze op, maar zegt ze niets. Haar prachtige groene ogen blijven mij gewoon aankijken. Dit is genoeg, dit is alles wat ik wil hebben.

Ik heb mijn mate, een vrouw aan mijn zijde. Een geweldige vrouw, die loyaal is en een hart van goud heeft.  Zachtjes streel ik met mijn duim over haar wang. Lichtjes kantelt ze haar hoofd richting mijn hand en sluit ze haar ogen.

"I- ik hou van je," fluistert ze dan. Verrast kijk ik haar aan. De vier woorden, die je hart tien maal sneller laat kloppen. De vier woorden, die je doen smelten. De vier woorden, die meer betekenen dan het leven. Als ik niets terug zeg, kijkt ze teleurgesteld weg.

Ik pak haar kin vast en draai haar hoofd naar mij toe. Langzaam buig ik mijn hoofd naar haar toe, tot onze lippen elkaar raken.
Een bom van tintelingen en prikkels razen door mijn lichaam.

Onze lippen bewegen geleidelijk met elkaar, ze zijn perfect voor elkaar. Na een korte tijd trekt Jane terug en kijkt mij, lichtjes buiten adem, aan.

"Ik hou ook van jou, Jane,"