Hated But Loved

- 20 -

Jane Delaro

"Vader? Bent u hier?" Ik klop nog een paar keer op de deur van zijn kantoor, maar er komt geen gehoor. Ik zucht en schud mijn hoofd. Elke keer gaat het zo.

"Jane? Kan ik je helpen?" De gamma van mijn vader kijkt mij vragend aan. Ik haal onverschillig mijn schouders op. "Weet je waar mijn vader is?" Erik, de gamma van mijn vader, kijkt mij met een trieste glimlach aan.

"Ik weet welke dag het is. Je vader, ik weet het niet, Jane. Hij gaf mij alleen de opdracht om op de pack te letten," zegt Erik. Ik knik langzaam en glimlach nog kort naar Erik.

"Sterkte, Jane. Als er wat is dan weet je mij te vinden," zegt Erik nog. Ik draai mij naar hem om en glimlach dankbaar naar hem. Sinds het overlijden van mijn moeder, is Erik als een tweede vader voor mij geworden. Ik loop naar mijn kamer, waar ik mijn jas en schoenen aantrek. Vervolgens loop ik weer naar beneden, om het packhuis te verlaten.

Verrast kijk ik op.

"Wat doe je hier?"

"Ik had je belooft dat ik met je mee zou gaan," zegt Oliver en glimlacht erbij. Een glimlach kruipt automatisch op mijn gezicht en gelijk haak ik mijn vingers in de zijne.

"W- we moeten wel rennen," zeg ik zachtjes. "Geen probleem toch?"

"Als wolf," maak ik hem duidelijk.

"Oh,"

Ik voel me ongemakkelijk als andere mij zien als wolf. Ik ben bang dat ik niet wordt geaccepteerd of dat ze me raar vinden. "Zal ik eerst veranderen dan?" vraagt Oliver, die duidelijk mijn dilemma merkt. Met een kleine glimlach knik ik. Oliver laat mijn hand los en loopt een stukje verder weg.

Ik zie hoe hij verandert in zijn wolf. Een zwarte wolf en er komt rook van zijn vacht. Met open mond kijk ik hem aan. Met kleine stappen, komt hij op mij af en duwt zijn snuit tegen mijn kin. Met mijn hand ga ik langzaam over zijn vacht, waardoor er nog meer rook los komt van zijn vacht.

Ik haal diep adem en verander ook in mijn wolf. Ik merk hoe ik met vier poten op de grond sta en voorzichtig kijk ik op naar Oliver. Zijn wolf is veel groter dan de mijne, dat zal wel bij zijn soort horen.

Oliver legt zijn kop op mijn rug en snuft een aantal keer.

"Je bent prachtig, Jane," zegt hij in mind-link. Verlegen kijk ik hem aan.

"Kom, volg mij," zeg ik dan.

Ik begin met een kleine draf, richting het bos. Oliver komt naast mij lopen en kijkt vaak mijn kant op.

Na een geruime tijd te lopen, komen we aan bij de begraafplaats. Ik weet precies waar mijn moeder ligt, dus weet ik er in één rechte lijn op af te lopen. Ik verander terug in mijn mensen vorm en zie dat Oliver ook al is terug veranderd.

"Hier ligt ze," mompel ik. Oliver zegt niets, maar pakt enkel mijn hand vast. Dat is al genoeg voor mij.

Ik ga op de grond zitten, voor het graf van mijn moeder. Oliver neemt naast mij plaats en drukt een kus op mijn slaap.

"Hey, mam. Ik heb Oliver meegenomen, mijn mate," zeg ik en zucht even. Ik ben het nou al zo lang gewend om hier alleen te zijn.

"Ik mis je, ik wou dat je hier kon zijn. Papa is er weer niet bij, zoals gewoonlijk. Maar, Oliver wou wel mee. Ik ben dus gelukkig niet alleen, zoals jij nooit wou. Mam, ik ben gelukkig. Gelukkiger dan ooit.."

Oliver Hellando

Ik kijk naar Jane, hoe ze alle woorden over haar lippen laat glijden. Alsof ze echt in gesprek is met haar moeder. Het is moeilijk voor mij, om hier te zijn. Ik weet dat mijn vader dit heeft gedaan. Dankzij hem, ligt Jane haar moeder hier.

Ik kijk weer op naar Jane en zie een paar tranen over haar wangen glijden. Voorzichtig veeg ik ze weg. Jane kijkt mij aan met haar rode wangen en glimlacht klein.

"Bedankt dat je mee wou," zegt ze met een krakerige stem.

"Voor jou altijd, prinses," Ik druk mijn lippen op die van haar en een bom van vlinders ontstaat in mijn buik.

"Oliver," zegt ze zachtjes tegen mijn lippen aan. Ik trek terug en kijk haar vragend aan. "Wat is er, Jane?" Ze lijkt te twijfelen, niet weten wat ze moet zeggen. Ze lacht kort en schudt haar hoofd.

"Laat maar," mompelt ze en kijkt de andere kant op. Mijn wolf gromt om haar gedrag, als er iets is dan moet ze dat zeggen. Ik pak haar kin vast en draai haar hoofd mijn kant op.

"Jane, je kan het me vertellen. Wat is er?" vraag ik haar en kijk haar diep in de ogen aan.

Ze haalt haar schouders op en frummelt met haar vingers.

"Het is gewoon- toen we naar je oom en tante waren, ik hoorde je met Connor praten," zegt ze zachtjes. Ik zucht en kijk haar aan. Hier gaat het dus om.

"Jane, het was geen noodzaak dat ik het per direct al moest vertellen. We hebben nog de tijd," zeg ik. Jane kijkt mij fronsend aan. "Leg het me dan op zijn minst uit,"

"Ik denk niet dat je het nu wilt-"

"Nee, zeg het me," onderbreekt Jane mij. Ik merk dat ze ongeduldig raakt. "Prima. Omdat jij mij niet gemarked hebt, wat ook niet gaat aangezien jij een wolf bent en ik een demonwolf, zal je moeten veranderen naar een demonwolf. Dan zal de mate bond compleet zijn en zal je niet sterven," zeg ik gelijk. Jane knippert met haar ogen en haar mond staat een stukje open.

"D- dit noem jij geen noodzaak?!" sist ze. 'Nu heb je het gedaan,' mompelt Ash.

"Jane, alsjeblieft," zeg ik zachtjes en wil haar hand vast pakken, maar ze trekt haar hand gelijk weg. Ze staat op en kijkt mij boos aan.

"Het gaat wel om mijn leven,"