Hated But Loved

- 22 -

Jane Delaro

Met rare, krakende geluiden rek ik mij uit. Ik laat mijn arm naast mij neervallen en verward open ik mijn ogen. Ik lig in bed. Alleen. Dit klopt niet?

"Oliver?" Mijn stem klinkt krakend. Hoelang heb ik geslapen? Hoe laat is het überhaupt?

Ik kijk de kamer rond en vind een klok. Godinnen, ik kom nog te laat op school! Ik spring uit bed en kijk weer rond. Ik heb geen kleding. Dan valt mijn oog op een bekende tas. Mijn tas. Oliver is hier dus wel geweest. Misschien is hij al naar school?

Schouderophalend open ik mijn tas en pak er schoon ondergoed en kleding uit. Na een kleine speurtocht heb ik de badkamer gevonden en fris ik mijzelf op.
Een lichtblauwe ripped jeans, met een zwart navel truitje. Mijn zwarte Nikes trek ik er onder aan en als laatste doe ik mijn leren jas aan. Vanaf Oliver zijn huis is het niet ver rennen naar school.

Ik kom aan op school en loop gelijk de school binnen. De bel gaat en ik loop gelijk door naar het lokaal.

"Mevrouw Delaro, goedemorgen," groet de docent mij. Een korte, ongemakkelijke, glimlach vormt zich op mijn gezicht. Ik kijk de klas rond en zie Oliver achterin bij Sayn zitten. Oliver kijkt mijn kant op en glimlacht liefdevol. Verlegen glimlach ik terug en ga dan op mijn vaste plek zitten, aan de andere kant van het lokaal. Quincy is er nog niet, die zal wel later zijn.

Zodra de les een halfuur aan de gang is, wordt de deur opengegooid. Geschrokken kijk ik op en zie Quincy hijgend staan.

"Mijn oprechte excuses," zegt ze en glimlacht mierzoet naar de docent. Oh godinnen.

Ze neemt naast mij plaats en zucht even.

"Wat heb je gedaan?" vraag ik gelijk. Quincy kijkt mij onschuldig aan, maar kan met moeite haar lach inhouden. "Oké, luister. Het plan is nog niet klaar, ik heb je hulp daarbij nodig..."

We sluipen de meiden kleedkamers uit en lopen voorzichtig langs de gymzaal. "Je weet zeker dat dit gaat werken?" vraag ik nogmaals aan Quincy. Overtuigend knikt ze.

"Ze gaat het krijgen, geloof mij," mompelt ze en grijnst kwaadaardig. We komen aan in de kantine en zoeken Oliver en Sayn op.

"Daar," zeg ik en wijs een richting op. We lopen naar hun toe en nemen plaats aan tafel. "Waar waren jullie?" vraagt Oliver en geeft mij een snelle zoen.

"Even wat regelen," zegt Quincy nonchalant. Oliver kijkt haar met nauw geknepen ogen aan. Sayn daar in tegen, die kijkt juist met een grote lach naar Quincy. Schattig. "Waar was je vanmorgen?" vraag ik zachtjes aan Oliver. Hij glimlacht enkel.

"Even wat regelen. Ik heb ook met je vader gesproken," zegt hij. Ik trek mijn wenkbrauw op.

"Laten we het er op houden dat hij nu snapt hoe jij je voelt,"

"Oliver, je hebt hem niks gedaan, toch?" Geschrokken kijk ik hem aan. "Nee! Tuurlijk niet-"

"Quincy Charella!"

Met een sluwe lach kijkt Quincy voor zich uit. Een knal roze Anna komt onze kant op lopen. "Dag, Anna! Hoe is het met je? Je hebt een beetje roze daar zitten," zegt Quincy. Met moeite hou ik mijn lach in, waardoor Anna mij woest aankijkt.

"Was dit jou plan? Ik wist het wel! Jij vuile-"

"Hey! Kappen nou," onderbreekt Oliver haar. Anna kijkt geschrokken naar Oliver. Overal zit roze verf. Dat gaat ze er voorlopig niet meer uitkrijgen.

Plots begint Anna te huilen, maar ik zie dat het nep is. "Is dit dan echt wat ik verdien?" snikt ze. Quincy rolt met haar ogen.

"Jij bent de gene die er een punt achter zet. Je kent mij, je weet dat je dit soort dingen dan kan verwachten," zegt Quincy en kijkt Anna strak aan. Sayn kijkt alles toe met een grote lach, terwijl Oliver tot de godinnen aan het bidden is.

"Ik ben blij dat ik er een punt achter heb gezet!" gilt Anna plots. Iedereen in de kantine is gelijk stil en kijken naar ons. "Ga nu geen scène schoppen," sist Quincy en ze zet een stap naar voren. Snel spring ik er tussen en duw Quincy weg.

"Anna, ga weg," zeg ik en kijk haar waarschuwend aan. "Waarom zou ik naar jou luisteren?" Arrogant kijkt ze mij aan. Oliver komt naast mij staan en gromt naar Anna. Zijn ogen veranderen naar zwart. Ah shit.

Snel pak ik zijn hand vast en wrijf er overheen. Zijn ogen worden weer blauw en kort zucht hij.

"Ga," gromt hij enkel. Anna loopt langzaam naar achteren, om vervolgens de kantine uit te rennen. Iedereen begint te juichen en te klappen. Een kleine lach ontglipt mij. Quincy begint ook te lachen en ploft weer neer op haar stoel.

"Dus jullie flikken dit soort dingen?" vraagt Sayn. Quincy knikt. "Wij zijn de boosdoeners," mompelt ze met een grijns.

"Ik wil wel dat je oppast," weergalmt Oliver zijn stem in mijn hoofd. Ik rol met mijn ogen en kijk hem aan. "Serieus?" vraag ik. Oliver haalt zijn schouders op.

"Straks ga je nog te ver en wordt je van school getrapt," zegt hij. "Dat gebeurt heus niet, ik ken de grenzen. Tenslotte zit ik hier langer op school dan jij," Ik geef Oliver een knipoog. Lachend schudt hij zijn hoofd. De bel gaat weer, wat betekent dat de pauze voorbij is. Met zijn allen staan we op en lopen we naar de volgende les.