Hated But Loved

- 24 -

Jane Delaro

Wat doet McKenzie hier? Heeft iemand haar uitgenodigd of hier over verteld? Van McKenzie kijk ik naar Oliver, die woest kijkt. De rest lijkt het niet helemaal te snappen, op Sayn na. Die kent het verhaal van de vorige keer.

"Nou? Wordt er nog feest gevierd?" McKenzie kijkt ons met een vieze grijns aan.

"Ik vraag het je voor nu aardig, verlaat mijn huis," zegt Oliver met een lage stem. "Oh, maar Olly toch. Ik dacht dat je mij hier juist wou hebben?" vraagt McKenzie en draait een pluk rond haar vinger. "Niemand wilt je hier, niemand heeft je gevraagd," zegt Oliver nors. Ik kijk enkel toe, niet wetend wat ik moet doen. Mijn vader kijkt mij lichtelijk bezorgd aan, waarna zijn wenkbrauwen fronsen. Hij heeft een idee.

Mijn vader zijn ogen veranderen naar goud en langzaam draait hij zich om naar McKenzie.

"Wat had jij nou?" snauwt ze naar mijn vader. Mijn mond valt een stukje open.

"Hoe durf je! Let op je toon, al helemaal richting een Alpha! Verlaat per direct dit huis, voor ik je wat aan doe," gromt mijn vader op Alpha toon. McKenzie slikt en buigt haar hoofd.

"S- sorry Alpha. I-ik wist-"

"Verdwijn!" brult mijn vader. McKenzie rent de woonkamer uit en kort daarna horen we een deur dicht vallen. Mijn vader draait zich naar ons om en glimlacht.

"Dat.. Was geweldig, Alpha Delaro!" roept Quincy enthousiast. Mijn vader begint te lachen. Jay zorgt er voor dat de muziek aan gaat en met zijn alle beginnen we hard mee te zingen.

Jay en Sven zijn trouwens broers van elkaar. Ze schelen net een jaar van elkaar. Jay is achttien en Sven is negentien. Ze hebben bruine ogen en donkerblond haar.

Het is al laat in de avond. De meeste zijn al moe of hebben zich tonnetje rond gegeten.

"Yo, mensen. Ik breng Quincy even naar huis," zegt Sayn. Wanneer wordt het nou wat tussen die twee? Ze passen echt wel bij elkaar. Quincy is bi, dat weet ik inmiddels wel. Zo weet ik ook dat ze wel iets in Sayn ziet. Alleen volgens mij verbergt Sayn het voor haar, dat ze mates zijn. Dat kan niet anders.

"Jane?"

"Nee, ja, sorry. Wat?" Fronsend kijk ik Quincy aan. Quincy schudt lachend haar hoofd. "Ik ga naar huis, zie ik je morgen?" Ik knik en trek haar in een omhelzing. "Ga met Sayn praten," fluister ik in haar oor. Quin duwt zich iets van mij af en kijkt mij vragend aan. "Je weet waar ik het over heb," zeg ik en wiebel met mijn wenkbrauwen. Ze rolt met haar ogen, maar een verlegen glimlach valt niet te ontbreken.

Ik zeg gedag tegen Quincy en Sayn, waarna ook de rest volgt. Mijn vader blijft over. "Ik heb alvast de sleutels voor jullie," zegt mijn vader. Hij graait in zijn zak en haalt een sleutelbos tevoorschijn. De sleutels overhandigd hij aan Oliver en kort klopt hij even op zijn schouder.

"Zorg goed voor mijn meisje,"

"Dat beloof ik u, Alpha Delaro," zegt Oliver. Ik geef mijn vader een knuffel en kijk dan toe hoe hij het huis verlaat.

"Binnenkort is het jou beurt," mompel ik, terwijl ik naar buiten staar. "Wat bedoel je?"

"Jij bent ook bijna jarig, je wordt al twintig," zeg ik.

"Met mijn verjaardag gebeurt er niets bijzonders," zegt Oliver gelijk. Ik rol met mijn ogen en kijk hem met opgeheven wenkbrauw aan. "Let jij maar is op,"

"Nee, Jane. We doen niks met mijn verjaardag," zegt Oliver nors. Fronsend kijk ik naar hem. Met ruwe en snelle handelingen ruimt hij alle spullen op. Waarom doet hij nu zo boos? Ik zucht en help hem met opruimen.

Na een halfuurtje hebben we alles netjes opgeruimd. Ik plof neer op de bank en laat mijn hoofd achterover vallen. Waarom wilt Oliver niets met zijn verjaardag? Misschien moet ik het maar aan zijn vader navragen. Er is geen andere keus dan dat, ook al zie ik er tegen op.

"Wanneer wil je naar het huis kijken?" onderbreekt Oliver mijn gedachten. Oh ja, we gaan samen wonen. Is dat eigenlijk ook niet vroeg? Nee, heus niet. Ik woon nu ook al een soort van bij hem.

"Morgen? Na school," stel ik voor. Oliver knikt goedkeurend en komt naast mij op de bank zitten. Hij legt zijn arm in mijn nek en met een zucht laat ik mijn hoofd op zijn schouder vallen. "Heb je het wel leuk gehad, deze avond?"

"Heel leuk, dank je wel," mompel ik en druk een kus op zijn lippen. Oliver zijn blauwe ogen kijken mij liefdevol aan. Ik kan wel verdrinken in zijn ogen.

"Oliver?" mompel ik zachtjes. Hij maakt een hummend geluidje en kijkt mij onderzoekend aan.

"Kan je het mij nog eens uitleggen, over het marken en veranderen?" Oliver slikt even en lijkt te twijfelen, maar knikt dan toch. "Je kan mij niet eerder marken, dan tot jij zelf een demonwolf bent. Wat ik al eerder zei, als we hier te lang mee wachten zal je sterven. Dat komt er door omdat de mate bond dan niet compleet is. Je zal mijn bloed moeten drinken," verteld hij. "Maar je bloed drinken is niet zo een moeilijke klus?" vraag ik hem. Zijn mondhoek trekt iets omhoog.

"Je moet mijn bloed drinken, op een manier alsof je mij marked. Je marked mij niet echt, maar je drinkt wel mijn bloed van de plek waar de mark zal komen. Zodra je dat hebt gedaan, zal je buiten bewustzijn raken. Dan komt het proces dat je veranderd naar een demonwolf. Echter, voor een normale weerwolf zoals jij, is dat pas volbracht als je een moord hebt gepleegd," gaat Oliver verder. Mijn lichaam spant zich aan bij het woordje 'moord'.

"Je mag zelf kiezen wie, bijvoorbeeld een crimineel." stelt hij mij gerust. Ik knik lichtjes.

"Als het proces is volbracht, dan ga je me pas echt kunnen marken. Dan kan je mijn gevoel letterlijk voelen," eindigt hij zijn verhaal. Ik laat alles tot mij doordringen.

Zo moeilijk moet dit niet zijn, toch?