Hated But Loved

- 10 -

Jane Delaro

De blik van de Alpha staat neutraal, geen enkele emotie is te zien. Hoe weet hij dat ik de dochter ben? Hoe herkent hij het? Het is niet zo dat het te ruiken valt. "Sayn, wat brengt jou en de dochter hier?" Alpha Luther keert zich tot Sayn.

"De dochter heeft ook een naam," mompel ik geïrriteerd. De Alpha kijkt mij met opgetrokken wenkbrauw aan. "En wat mag dat dan zijn?"

Ik wurm mij uit Sayn zijn armen, waarna hij mij voorzichtig op de grond laat staan. Hij ondersteund mij wel met een arm, anders zak ik zo door mijn knieën. "Jane Delaro, is de naam," zeg ik dan. De Alpha knikt en vouwt zijn handen in elkaar.

"Alpha Luther, ik wou u aan Jane voorstellen. Als het goed is, heeft Oliver Hellando al met u besproken dat er voorlopig hier iemand blijft. Die iemand, is Jane-"

"Ik ken het hele verhaal al, Sayn," onderbreekt de Alpha hem. "Jane, je bent van harte welkom hier. Weet je vader dat je hier bent?" vraagt Alpha Luther dan. Ik bijt op mijn lip en schudt mijn hoofd.

"Ik begrijp dat hij het ook niet moet weten?" vragend kijkt hij mij aan, waarna ik weer mijn hoofd schudt.

"Dat snap ik. Sayn, zou je ons even alleen willen laten?"

"Tuurlijk, Alpha," zegt Sayn en buigt kort zijn hoofd. Sayn helpt mij naar een stoel zodat ik kan zitten en verlaat vervolgens de kamer.

"Duncan zit al in de kerkers, hij komt hier niet onderuit. Het is al jaren verboden om andere te vergiftigen en al helemaal de hoeveelheid wat hij heeft gedaan," spreekt de Alpha dan. Een stukje last valt van mijn schouders, Duncan krijgt zijn straf.

"Het is duidelijk te merken dat de effecten zich snel ontwikkelen, Oliver zal er alles aan doen om het anti-gif te vinden. Als die nog bestaat,"

"Als die nog bestaat?!" herhaal ik hem. De Alpha kijkt mij spijtig aan. "Oliver is momenteel in de kerkers, ik kan je naar hem toe brengen?" stelt de Alpha voor. Ik knik enkel. "Dat zou fijn zijn," fluister ik. Momenteel ben ik liever bij Oliver, dan wie dan ook. Hoe raar het ook is. Ik schrik op als de deur wordt geopend. Een vrouw komt met een rolstoel binnen en glimlacht kort, waarna ze weer verdwijnt.

De Alpha helpt mij met opstaan en naar de rolstoel lopen. Ik schaam mij diep, dat ik niet eens kan lopen. De Alpha rolt mij naar de kerkers. Daar aangekomen, staan er twee wachters die kort hun hoofd buigen en vervolgens de deuren openen.

Oliver Hellando

Ik loop door de gangen van de kerkers. Mijn vader zit hier al een aantal jaar, vanwege meerdere moorden. Alleen wist ik nooit dat ook de moord op Jane haar moeder er tussen zat. Mijn vader zal nooit meer hier uit komen, voor mij hoeft dat ook niet. Ik kan prima zonder mijn vader leven, dat doe ik inmiddels al lang genoeg.

Mijn moeder is simpelweg een slet. Die heeft mijn vader bedrogen, ze heeft de mate bond verbroken. Waar ze is, is niet bekend. Ze gaat van man tot man.

"Yo, Oliver," hoor ik plots. Met een emotieloos gezicht, draai ik mij om naar de cel van Duncan.

"Wanneer ga je regelen dat ik er uit kan?" vraagt hij. Uitbundig begin ik te lachen, meent hij dit? Vragend kijkt hij mij aan. Hij meent dit serieus.

Ik laat mijn ogen naar zwart veranderen en met langzame stappen kom ik op hem af. "Denk je dat je hier ooit nog uit komt?" grom ik met een zware stem. Duncan slikt even.

"Je had er beter over na moeten denken," zeg ik enkel nog en loop verder naar de cel van mijn vader.

"Oliver! Je kunt je beste vriend en pack lid niet zomaar achter laten!" schreeuwt Duncan. "Moet jij maar is op letten," mompel ik.

Zodra ik aankom bij de cel van mijn vader, zie ik hem op de grond zitten. Hij merkt mijn aanwezigheid en kijkt op. "Oliver," zegt hij en glimlacht. Ik glimlach kort naar hem en neem plaats op de grond. Mijn vader komt dichterbij zitten en kijkt mij onderzoekend aan.

"Wat is er, jongen? Je zit ergens mee," merkt hij op. Ik knik en slik. "Er is zo een meisje-"

"Een speciaal meisje," onderbreekt mijn vader mij.

"Inderdaad, een speciaal meisje," fluister ik. Mijn vader glimlacht van geluk. "Maar je zal niet blij zijn, als je weet wie," zeg ik en wrijf even in mijn nek. Afwachtend kijkt mijn vader mij aan. "Jane, heet ze. Jane Delaro,"

Mijn vader zijn ogen vergroten en kort slikt hij.

"Kan ze het zich nog herinneren?" vraagt hij gekwetst. Ik knik en staar naar de grond.

"Pap, hoe kun je? Je hebt haar moeder van haar afgenomen," zeg ik dan gelijk en kijk hem doordringend aan.

"Olly, ik zat toen in mijn donkere tijd. Je moeder had ons verlaten en had de mate bond verbroken, ik wist niet wat ik deed. Als ik iets niet kon krijgen wat ik wou, dan zorgde ik er voor dat niemand het kon krijgen. Geloof me alsjeblieft als ik zeg dat het me enorm veel spijt," Zijn ogen glinsteren. Het spijt hem echt, mijn vader huilt nooit. "Ik geloof je, pap," mompel ik. Mijn vader kucht even en gaat goed zitten. Het is bijna alsof ik in mijn spiegelbeeld kijk, maar dan de oudere versie.

"Vertel me meer over Jane. Wat voor een meisje is het?" vraagt mijn vader geïnteresseerd. Automatisch begin ik te glimlachen, wat mijn vader laat grinniken. "Ze heeft prachtige grijs blonde lokken. Haar ogen zijn zo groen als verse bladeren en haar karakter is goud. Ondanks dat ze bang voor mij was - of is - doet ze toch aardig," vertel ik en denk gelijk weer aan Jane. "Precies zoals haar moeder," fluistert hij.

"Papa, ze is ziek. Duncan heeft haar vergiftigd, hij heeft te veel gif gebruikt en ze ligt nu al bijna op sterven," vertel ik dan. Een brok ontstaat in mijn keel. "Is ze hier? In de pack?" Ik knik.

"Ze blijft hier voorlopig, tot we het anti-gif hebben gevonden. Jij weet toch waar het is?" vraag ik hem en hoopvol kijk ik hem aan. "Weet ze het?" vraagt mijn vader dan. Fronzend kijk ik hem aan, tot ik mij besef waar hij het over heeft.

"N- nee, ik heb mijn geur verborgen gehouden, aangezien ze bang voor me was," mompel ik. Mijn vader kijkt mij ernstig aan en schudt zijn hoofd.

"Oliver, ga per direct naar haar toe. De mate bond kan haar alleen nog genezen, je moet haar nu duidelijk maken dat jij haar mate bent!" roept mijn vader. Mijn ogen vergroten en gelijk sta ik op.

Ik ren op demonwolf snelheid door de gangen, tot ik mijn Alpha zie. Achter hem zie ik Jane, in een rolstoel. Ze ziet er nog slechter uit, vergeleken met een paar uur terug. "Hoe kun je?" vraagt ze zachtjes. Een traan sluipt over haar wang.

"Jane, alsjeblieft, laat het me uitleggen,"